بریده‌هایی از کتاب زایو

سپس با لبخندی مطمئن، در چشمان مریم خیره شد. دامن مریم را در دست گرفت و بوسه‌ای بر آن زد

این گذر زمان است که مشخص می‌کند چیزی ارزش است یا فضاحت؛ و گذر زمان همیشه در حال وقوع است. حتی الان!

تاریخ، چیز خوبیه. شاید بشه گفت علم شگفتی‌هاست! و شگفت‌انگیزترین درسش اینه که داستان آدم همانند چرخه‌ایه که دایم تکرار شدنیه، و جملهٔ آخر هر کتاب تاریخ، تنها یک کلمه‌ست: عبرت!

راستی، یه هوارو ثبت نام کرده‌م. ایران خودرو گفته یه ماهه تحویل می‌ده.

دو قشر هستن که وقتی با هم تنها می‌شن، می‌تونن ساعت‌های زیادی رو با حرف زدن بگذرونن: یکی دانشمندها، و دیگری زن‌ها!

فکر می‌کنین سازمان حقوق مردم دنیا در اون بیانیه چه تصمیمی رو مطرح کرد، دکتر پارسا؟ دکتر پارسا با لبخند تلخی به کیجی خیره شد و چیزی نگفت. کیجی ادامه داد: طبق رأی اکثریت اعضا، در اون بیانیه دستوری تصویب شد مبنی بر اینکه، سازمان جهانی بررسی و مبارزه با سلاح‌های شیمیایی و میکروبی، که با مشارکت همهٔ ملت‌ها در سال ۲۰۲۸ تأسیس شد، باید منحل بشه!

توی این دنیا بعضی از زور ثروت می‌میرن و بعضی از فقر.

گذر زمان ارزش واقعی چیزها رو مشخص می‌کنه.

دکتر پارسا با دیدن رئیس سازمان حمل و نقل فضایی در آن جمع، به فکر فرورفت. همین طور که به رئیس سازمان حمل و نقل فضایی چشم دوخته بود، به این فکر کرد که آیا طرح انتقال مردم به کرهٔ ماه و مهاجرت از شر ویروس _ که بعضی از کشور ها آن را انجام داده‌اند _ در دستور کار قرار گرفته؟...

حشرات مانند پشه‌های غول‌پیکری به رنگ قهوه‌ای با بال‌هایی شفاف بودند. دست و پایشان ظریف بود، اما جثهٔ آن‌ها به اندازه دو کف دست بود. خیلی بزرگ‌تر از یک پشه. توماس توی بی‌سیم گفت: فقط حواستون باشه نیش نخورین! _ چرا این‌قدر بزرگ هستن؟ _ یک گونهٔ جهش‌یافته‌ن. ژنتیک این بدبخت‌ها رو دستکاری کرده‌ن.

قدرت یک ملت از هر عنصری بیشتره. اگر چه اون عنصر، ارتش و سلاح و ملت باشن! اما این قدرت نیاز به یک پشتوانه داره و اون، استواری اون ملت بر عقیده‌شه.

این، گذر زمانه که مشخص می‌کنه چیزی ارزشه یا فضاحت؛ و گذر زمان همیشه در حال وقوعه، حتی الآن!

دکتر پارسا جلوِ ورودی تونلی تنگ و باریک ایستاده، و به عمق سیاه آن خیره شده بود. سپس «یا علی» گفت و اولین قدم را به داخل آن گذاشت. اما کسی چه می‌دانست؟ شاید فردا تیتر اول روزنامه‌ها این بود: «دنیا در برابر زایو به زانو درآمد!»

می‌خوان جنگ جهانی سوم رو هم راه بندازن. فکر می‌کنین کی باید بره و بجنگه؟ ما... به خاطر چی؟ هیچی... فکر کردین پسر فلان سرمایه‌دار می‌ره برای هیچ بجنگه؟... نه. کنار پدرش می‌شینه و به شمردن پولی که از فروش سلاح یا مواد یا هر چیز دیگه به دست آوردن، مشغول می‌شه.

توی این دنیا بعضی از زور ثروت می‌میرن و بعضی از فقر.

استاد بیل اسمیت در چشم دکتر پارسا خیره شد و گفت: اولین روز که وارد دانشگاه شدم، پدرم گفت: «برو درس بخون و حقیقت رو کشف کن. همین!» چند ترم که گذشت، تازه حرف پدرم با جرقه‌ای در ذهنم روشن شد. از اون روز بود که من توی این راه قدم برداشتم. اون روز، راه من مشخص شد. از پیچ‌وخم‌های جوونی به یک راه راست و روشن رسیدم. جوون بودم و اون جرقه، تأثیر پیام یک آدم بزرگ بود که از اون سر دنیا خطاب به ما گفت که خودتون حقیقت رو بجویید... و من گوش کردم.

زمان به جایی رسیده بود که صدای تیک‌تاک ثانیه‌های ساعت در گوش دکتر پارسا به بلندی صدای رعد و برق بود. دقیقه پشت سر دقیقه و ساعت پشت سر ساعت. خانه خلوت شده بود. مریم روی مبل نشسته بود و نگران بود.

این گذر زمان است که مشخص می‌کند چیزی ارزش است یا فضاحت؛ و گذر زمان همیشه در حال وقوع است. حتی الان!

ساشا در فکر فرورفت. زیر لب کلمهٔ «عقیده» را تکرار کرد و در چشمان دکتر پارسا عمیقا خیره شد و گفت: همون چیزی که در گذر زمان، اثری رو به یه ارزش ماندگار تبدیل می‌کنه.

یادش بخیر یک مربی داشتیم ایرانی بود! در مبارزه رودستش نبود، از نظر روحی بسیار قدرتمندتر بود. آموزش‌های او همه فرهنگ مبارزه بر اساس قدرت‌طلبی و اندام‌نمایی را میان ما شاگردانش از بین برد. توجه به بُعد روح در مبارزه از نو جان گرفت.