بریده‌هایی از کتاب زایو

ادواردو در بی‌سیم آهی کشید. دستی لای موهایش برد. قاب عکس را از فرانس گرفت و بوسید و دوباره گذاشت جلوِ چشمش، کنار درجهٔ وضعیت موتورها. سپس شروع به توضیح دادن کرد: _ دکتر پارسا! می‌دونی چرا به من می‌گن ماتادور؟ _ نه. _ چون مرگ از من می‌ترسه، دکتر! داستان من، داستان عشق و مرگه؛ مثل داستان ماتادورهای اسپانیایی! توماس پوزخندی زد و گفت: حالا پیازداغش رو زیاد نکن! اصل قضیه رو زودتر بگو که می‌خوام کل اقیانوس رو بخوابم.

بعد خندید و گفت: همه زیر دست و پای گاوها له می‌شن، ماتادور ما رو شاخ گاوها تیکه‌تیکه شد! ادواردو که کمی حالت اندوه داشت، با لحن کش‌داری گفت: خب، هزینهٔ عشقه دیگه! فرانس خیلی جدی گفت: ببند دهن گشادت رو، ماتادور!

توماس به هر دوِ آن‌ها خیره شده بود. رو کرد به ادواردو و گفت: می‌ارزید؟ فرانس بسته را به بقیه نشان داد و گفت: قطعاً می‌ارزید! این سیگار کوبایی اصل توی این دوره و زمونه اصلا پیدا نمی‌شه! اما ادواردو نگاهی به عکس انداخت و به آرامی و با اطمینان خاصی که در صدایش بود، پاسخ توماس را داد: _ می‌ارزید! و عکس را بوسید.

یکی از آن‌ها پوستری را که در دست داشت، باز کرد و بالای سر گرفت و با صدایی بلند گفت: نه، ما مردم نمی‌ذاریم. ما همه، مردم این زمین هستیم. هیچ فاصله‌ای میان ما نیست. ما مقاومت می‌کنیم. رفاه و تجمل بسه! اشراف‌زادگی بسه! دیگه جنگ بسه! توطئه بسه! فاصلهٔ طبقاتی بسه!...

نوای مرشد ناگهان قطع شد و صدای مردی با لحن رسمی و جدیِ گوینده‌های خبر پخش شد: _ شنوندگان عزیز! توجه شما را به یک خبر فوری جلب می‌نمایم!...

یک انقلاب علیه حکومتی که این بلا رو سر مردم آورده. نظامی که می‌گه، چاق‌ها چاق‌تر بشن و لاغرها بمیرن!

یک قانون جنگ هست که می‌گه: «در مبارزات از انرژی دیگران علیه خودشان استفاده کن!»

در راه، هواروهای دیگر در ارتفاع‌های مختلف مشغول پرواز بودند و به سمت مقصدهای مختلف در آسمان شهر تهران پرواز می‌کردند. با آمدن هواروها، چند سالی بود که تهران از شر دود و ترافیک خلاص شده بود.

گاهی چیزهایی لایق خراب شدن و محکوم به نابودی هستن!

وقتی پای هنر وسط باشه، باید بگم تنها جایی که آب و هواش هم بوی هنر می‌ده، کشور منه!