بریده‌هایی از کتاب زایو

استاد بیل اسمیت به فکر فرورفت. بعد به دکتر پارسا و حافظ دوباره نگاهی انداخت و گفت: منم جزو همین مردمم. شما همه فکر می‌کنین به خاطر افشاگری من رو از امریکا اخراج کردن؟... همه فکر می‌کنن من به خاطر یک افشاگری ساده از خونه‌م رونده شدم. نه... این سادگیه؛ حماقته. این چیزیه که رسانه‌ها به شما القا کردن! حتی خودم! اونچه واقعیت داره، اینه که با نظریه‌ای که من در کتاب «حزب آسمان» مطرح کردم، موج جدیدی به وجود اومد. این موج داشت تبدیل به یک انقلاب می‌شد؛ یک انقلاب علیه حکومتی که این بلا رو سر مردم آورده. نظامی که می‌گه، چاق‌ها چاق‌تر بشن و لاغرها بمیرن!

حافظ همان‌طور که روی زمین افتاده بود و تقلا می‌کرد دستش را باز کند، ناامیدانه شروع کرد به توضیح دادن: _ وقتی خبر این ویروس مرگبار توی دنیا پیچید، این گروه‌ها به وجود اومدن تا از این قضیه سوء استفاده کنن و با ایجاد شورش و جنگ‌طلبی، امتیازاتی برای خودشون بخوان. اوایل به اسم «مهاجرها» شناخته می‌شدن، اما بعد ماهیتشون معلوم شد. _ چه خواسته‌ای دارن؟ هدفشون چیه؟ _ مزدورن و کارشون قاچاق تجهیزات پیشگیری ویروسی، قاچاق مهاجرین و از این قبیل چیزاست. حبیب ادامه داد: و البته دزدیدن یا ترور دانشمندان! _ خب، این گروه‌ها از کجا تأمین و تجهیز می‌شن؟ حافظ که روی زمین نفس‌نفس می‌زد، همان‌طور درازکش تنها یک جمله گفت: از طرف همونایی که می‌خوان دنیا رو سرگرم کنن!

ناگهان حافظ نگاهی به افراد داخل هوارو انداخت و دوباره به دکتر پارسا که در حال سقوط به درون گودال بود. یکباره طناب را رها کرد و از داخل هوارو شیرجه زد و خود را به سمت دکتر پارسا پرت کرد و به دنبال او وارد حلقهٔ دود شد. با دیدن این صحنه، محافظ دوم هم به دنبال حافظ، خودش را به داخل گودال پرت کرد. هر سه در میان خاک و شن‌های به پرواز درآمده و معلق آن منطقه از دشت، داخل آن گودال تاریک و عمیق سقوط کردند. در سیاهی آن فرو رفتند. از هوارو دور و دورتر شدند و در فضا کوچک و کوچک‌تر، تا اینکه محو شدند.

باید هر چه زودتر این آخرین سلول سرطانی هم از بین می‌رفت و از جسم دنیا کنده و محو شود.

دو تا قانون مهم در جنگ هست که می‌گه: اولین قانون در جنگ دیده نشدنه، و دومین قانون که اون رو بهترین راهکار در جنگ می‌دونن، حمله به استراتژی دشمن و خنثی و عقیم کردن اونه.

این گذر زمان است که مشخص می‌کند چیزی ارزش است یا فضاحت؛ و گذر زمان همیشه در حال وقوع است.

قدرت یک ملت از هر عنصری بیشتره. اگر چه اون عنصر، ارتش و سلاح و ملت باشن! اما این قدرت نیاز به یک پشتوانه داره و اون، استواری اون ملت بر عقیده‌شه.

قدرت یک ملت، از هر عنصری بیشتر است؛ اگر چه آن عنصر، ارتش و سلاح باشد!

شاید اگه من تبعید نمی‌شدم، سال‌ها پیش رهبر این انقلاب می‌بودم؛ رهبری که می‌خواست کشورش بر اساس اون مکتب فکری جامع و کامل انسانی که قبلا در سفرم کشف کرده بودم، اداره بشه.

از روزی که این قانون در ایالت‌های دیگه تصویب شد، مردم ثروتمند به شهرهای بالاتر از سطح زمین منتقل شدن، اما مردم فقیر در زمین و سازه‌های قدیمی و فرسوده به زندگی خود ادامه دادن

امریکا گفته اگه کشوری بخواد مردمش رو به ماه منتقل کنه، با موشک می‌زنه. _ پس چرا خودشون آسانسور فضایی ساختن؟! پیرمرد نگاهی به دکتر پارسا انداخت و گفت: خودشون هنوز برنامهٔ سفرهای فضایی و مهاجرت به ماه رو دارن ادامه می‌دن. می‌خوان همهٔ مردم دنیا بمیرن و فقط خودشون زنده بمونن... ای آقا!

تولستوی اگه بیشتر زنده می‌موند، یا لااقل آینده رو می‌دید، اسم رمانش رو می‌گذاشت: جنگ و جنگ!

دکتر پارسا جلوِ ورودی تونلی تنگ و باریک ایستاده، و به عمق سیاه آن خیره شده بود. سپس «یا علی» گفت و اولین قدم را به داخل آن گذاشت. اما کسی چه می‌دانست؟ شاید فردا تیتر اول روزنامه‌ها این بود: «دنیا در برابر زایو به زانو درآمد!»

گاهی وقت‌ها آدم‌هایی حماقت رو ضمانت زندگی‌شون فرض می‌کنن. اون‌وقت، چه خون‌ها که ضامن عقیده‌ها خواهد شد!

قدرت یک ملت از هر عنصری بیشتره. اگر چه اون عنصر، ارتش و سلاح و ملت باشن! اما این قدرت نیاز به یک پشتوانه داره و اون، استواری اون ملت بر عقیده‌شه.

زندگی همیشه بزرگ‌ترین ضربه‌ها رو اون‌هایی به آدم می‌زنن که اصلاً پیدا نیستن و نمی‌دونی کجا هستن و چه‌کاره‌اند

ما همه منتظر یک طلوع هستیم!

قدرت یک ملت از هر عنصری بیشتره. اگر چه اون عنصر، ارتش و سلاح و ملت باشن! اما این قدرت نیاز به یک پشتوانه داره و اون، استواری اون ملت بر عقیده‌شه

قدرت یک ملت از هر عنصری بیشتره. اگر چه اون عنصر، ارتش و سلاح و ملت باشن! اما این قدرت نیاز به یک پشتوانه داره و اون، استواری اون ملت بر عقیده‌شه.

دکتر پارسا در میان حرارت آتش، قصد کرد وارد آن شود تا شاید جان یکی را نجات دهد. اما حافظ رسید و او را گرفت و از آتش و حرارت هوارو دورش کرد. هر دو لحظه‌ای به هوارو که در آتش می‌سوخت خیره شدند. هیچ امیدی نبود.