بریده‌هایی از کتاب پی یر و لوسی

فقط زمانی باید هنرمند شد که نتوانیم آنچه را احساس می‌کنیم برای خودمان محفوظ بداریم، زمانی که فوران احساسمان بیش از حد باشد.

زمانی که خوشبختی رو به شکوفایی است، زیباترین روز همیشه همین امروز است.

آنچه را نمی‌شود بیان داشت می‌توان احساس نمود.

می‌دانست که اگر هم دیگر هرگز او را نبیند، او هست، وجود دارد، و همان مأوایی است که آرزوی اوست.

همه چیز برایم عشق است. همه چیز را دوست دارم و همه چیز مرا دوست دارد. باران دوستم دارد، باد دوستم دارد، آسمان خاکستری و سرما دوستم دارند، و محبوب عزیزم دوستم دارد.

مردن مهم نیست اگر معنایی در آن باشد.

رنج کشیدن مهم نیست، مردن مهم نیست اگر معنایی در آن باشد

زندگی یعنی پول پرداختن.

لحظه ذره‌ای از طلا است و او خسیسی است که بر گنجینه‌اش دست می‌ساید.

این مذهب نوین طالب همه چیز بود و به کمتر رضایت نمی‌داد: تمام وجود آدمی را می‌خواست، جسمش را، خونش را، زندگی‌اش را، ذهنش را. و به‌ویژه خونش را.

وانگهی، زمانه، زمانه درددل کردن نبود!

موسیقی تنها هنری بود که آوای رهایی روح را در پشت حجاب فرمها تداعی می‌کرد

فقط زمانی باید هنرمند شد که نتوانیم آنچه را احساس می‌کنیم برای خودمان محفوظ بداریم، زمانی که فوران احساسمان بیش از حد باشد.

شناخت دیگری همیشه آسانتر است

مگر می‌شود انسان خودش را بشناسد؟

چه فایده که برای چیزی که بستگی به ما ندارد، خونمان را کثیف کنیم؟

زندگی همین است که هست. آن را همینطور که هست بپذیریم! می‌توانست بدتر از این هم باشد!

من به سهم خودم می‌خواهم زنده بمانم، می‌خواهم زندگی کنم.

پاریس بود، برف بود، شب سردِ ماه ژانویه بود، کابوس مرگ و زندگی بود، جنگ بود. جنگ! چهار سال پیش بود که آمد و دیگر نرفت.

ما برای این دنیا ساخته نشده‌ایم،