بریده‌هایی از کتاب در انتظار گودو

ولادیمیر: وقتی دیگران رنج می‌کشیدند من خواب بودم آیا؟ حالا هم خوابم آیا؟ فردا، وقتی بیدار شدم، یا فکر کنم بیدار شدم، در مورد امروز چی می‌گم؟

استراگون: و حالا؟ ولادیمیر: حالا؟ ... (خوشحال) تو باز اینجایی ... (بی تفاوت) ما باز اینجاییم... (افسرده) من باز اینجام.

ولادیمیر: داری راه رو اشتباه می‌ری. پوتزو: باید از اول شروع کنم.

اشک‌های جهان کمیت ثابتی دارند. هرگاه یه نفرشروع کنه به گریه، یه جای دیگه، یه نفر دیگه از گریه می‌ایسته. در مورد خنده هم همینطوره. (می خندد.) پس بیاید بیش از این از نسل خودمون بد نگیم. نسل ما غمناک تر از نیاکانمان نیست. (مکث) خوب هم نگیم. (مکث) اصلاً از اون حرف نزنیم. (مکث، با تدبیر) واقعیت اینه که جمعیت زیاد شده.

استراگون: اذیت می‌کنه؟ ولادیمیر: اذیت! تازه می‌خواد بفهمه اذیت می‌کنه یا نه؟

ولادیمیر: آدمایی مثل تو همیشه ایراد پاهاشونو میندازن گردن پوتیناشون.