بریده‌هایی از کتاب آخرین انار دنیا

با آرامش مردی که از غمی عمیق صحبت کند، گفت: «خیلی به تو اندیشیده‌ام. خیلی... پیدا کردنت آسان نبود، می‌بایست خیلی هزینه می‌کردم تا آن نامه‌های کوتاه را به دستت می‌رساندم... هزینه زیادی... اما می‌بایست تو هم می‌دانستی که از زنده بودنت باخبرم... از یادم نرفته‌ای... باید چیزی از وفای خودم را به تو نشان می‌دادم.»

با آرامش مردی که از غمی عمیق صحبت کند، گفت: «خیلی به تو اندیشیده‌ام. خیلی... پیدا کردنت آسان نبود، می‌بایست خیلی هزینه می‌کردم تا آن نامه‌های کوتاه را به دستت می‌رساندم... هزینه زیادی... اما می‌بایست تو هم می‌دانستی که از زنده بودنت باخبرم... از یادم نرفته‌ای... باید چیزی از وفای خودم را به تو نشان می‌دادم.»

در بین تمام انسان‌های روی این سیاره کسی نیست که از ابتدای تولدش قادر به دیدن باشد. مپندار آن‌هایی که چشم دارند می‌توانند ببینند. هیچ چیزی در دنیا مشکل‌تر از دیدن نیست

«به این خاطر که در این‌جا انسان می‌فهمد می‌تواند طور دیگری به زندگی نگاه کند. می‌تواند در دنیای روشن و پاک و زلال دیگری زندگی کند. این درخت طوری است که می‌تواند به ما وحی کند و جز وحی چیز دیگری نیست.»

«یک‌جور برادری هست... جوری که زندگی و عشق آن را به وجود می‌آورد. بقیه‌اش هم دروغ است.»

مکان‌هایی در جهان هست که انسان از آن‌جا چشم‌انداز بهتری دارد.

می‌دانم که ماندن در تاریکی چقدر به انسان صدمه می‌زند.

در صدایش چیزی شبیه بال زدن زنبورهای عسل شنیده می‌شد. وقتی حرف می‌زد مثل آن بود که دسته‌ای زنبور در آسمان پرواز می‌کنند

با حظ وافری کوه به کوه دنبال موسیقی بال زدن زنبورها می‌افتاد. با آن‌ها پر می‌زد با آن‌ها می‌آمیخت، گلزار به گلزار در پی آن‌ها افتاده بود. کوه به کوه بالا رفته بود.

انسان دربند کسی است که از منافذ کوچک، امیال و آرزویش را برای زندگی برانگیزد. اما وقتی تمام منافذ دیوار را بستی، زمانی که تاریک شد، دیگر از آن فراتر می‌رود كه در زندان باشی بلكه درون دوزخی افتاده‌ای.

زمانی که انسان اسیر است زندگی برایش معنای عمیقی دارد. هیچ چیز همچون بردگی و اسارت به زندگی معنا نمی‌دهد. چون در آن هنگام انسان برای آزادی در پیکار بزرگی است. اما هیچ چیز هم مانند آزادی معنای زندگی را به مخاطره نمی‌اندازد. در آزادی است که انسان شیدایی و سرگشتگی و آرزوی خودش را به خاطر معنی از دست می‌دهد. گویا انسان آزاد باید انسانی تهی از معنی باشد. اما عظمت انسانی آن نیست که در بردگی معنا را جستجو کند. بلکه باید در آزادی دنبالش را بگیرد.

آن‌ها مدت‌ها زندگی خود را وقف کاری عجیب کرده بودند. کاری که در یک زمان هم از آن‌ها بعید بود و هم برازندۀ آن‌ها بود. هر دو با چرخ‌خیاطی سینگر قدیمی، لباس عروس می‌دوختند.

انسان از هیچ چیز این دنیا منفک نمی‌شود. هر چقدر هم انسان را دور کنی، او را بیرون کنی، او را بکشی، همیشه بخش لاینفک و بزرگ جهان است...

باید این قدرت در زنده‌ها باشد که به جای مرده‌ها فریاد بزنند، این‌طور نیست، باید یک جور قدرتی در انسان باشد تا دنیا بر پایه عدل و داد بچرخد.

فکر می‌کنم هنگامی که به خاطر دنیا درد می‌کشی، خوشبختی و شادمانی بزرگ‌تری تو را در برمی‌کشد که از تمام شادمانی‌های دیگر عمیق‌تر است.

وقتی انسان با عظمت به جهان آغوش بگشاید، دردها و شادی‌ها نیز با عظمت او را در برمی‌کشند

زمانی که متوجه می‌شود عشق ممکن است تا ابد دروازه‌ای ناگشوده و پر راز و رمز و دور از دسترس باشد، تمام رؤیایی که دنیای خودش را بر آن بنا نهاده بوده فرو می‌ریزد.

می‌توانست در ظلمات وجود خودش زندگی کند، می‌توانست انسان‌ها را طوری ساده ببیند که از رازهایشان نپرسد. با آن‌ها که حرف می‌زد، راه برود و به هیچ‌چیز خیره نشود. یک زمان سنگدلانه می‌جنگید و زمانی هم قاه قاه می‌خندید.

معتقد بود زندگی زنجیره درازی است؛ گردنبندی پر از گره که باید یکی یکی آن‌ها را باز کند، تا در پایان آن زنجیر بی‌پایان به حقیقت دیگر برسد. باورش این بود که باید هر کس خود و دنیایش را بشناسد.

اسرار کوچک به تنهایی فاقد ارزشند. آنچه با ارزش است کل معنایی است که از تمام اسرار کشف می‌کنی.