بریده‌هایی از کتاب آخرین انار دنیا

چه جرمی بزرگ‌تر از آن است که انسان کسی را از صمیم قلب بخواهد و او دوستش نداشته باشد.

«زندگی تو از شرف هزار حزب ارزشمندتر است که به خاطر تقسیم کردن غنیمت‌ها می‌جنگند.»

با دروغ گفتن مردم خیلی خوشحال می‌شوند.

آدم در زندان گرچه نیازی به ساعت ندارد اما مدام دوست دارد حدس بزند ساعت چند است، مردم چه‌کار می‌کنند، کجای دنیا آرام و کجا شلوغ است.

برای سرزمین ما یک امید هم خیلی زیاد است.

بدترین زندان، زندانی نیست که زندانبان‌هایش وحشی باشند زندانی است که از آن‌جا نتوانی زمین و آسمان را ببینی.

انسانیت مانند چراغی است که خاموش و روشن می‌شود، چراغی‌است در درون روحمان، ممكن است برای همیشه خاموش باشد و روشن نشود اما آنچه باید همیشه روشن بماند، چراغی است که انسان شدن ما را پرتوافشانی کند و این مشکل است

جز انسان هیچ قدرت دیگری نیست تا به آن رو کنیم،

طبیعت جز ما چه کس دیگری را دارد که بگوید برایم شهری بسازید، برایم موسیقی بنوازید، خفیه‌گاه راز عمیق و نهفته درونم را بخوانید. کیمیای آب و گل و ستارگان را برایم تشریح کنید، چه کسی هست؟ جز انسان موجود دیگری نیست.

هر جا راز زیاد باشد، نفرت هم زیاد است...»

جز دست انسان، خدا چه دست دیگری دارد تا این زندگی را آباد کند؟

این سرزمین پر از زندان‌های ناپیداست... پر از قدرت ناپیدا و نفرت پنهانی... نفرت این سرزمین را اداره می‌کند. هیچ چیز هم مثل نفرت خودش را مخفی نمی‌کند.

زندگی خوشبختی‌ای است كه وقتی شروعش می‌كنی پر می‌شود از رنج.

«هیچ‌کس به ما نیاموخته سؤال کنیم که ما چه کسی هستیم! روزی هم که با این پرسش روبرو می‌شویم تمام زندگی ما از هم پاشیده می‌شود... اما بعد هر کدام باید معنی زندگی خودش را دریابد.»

بازگشت انسان از اسارت وقتی معنی پیدا می‌کند که به خاک برهوت بازنگردد.

انسان ستاره‌ای است که نباید بگذاری فرو بیفتد.

وقتی انسانی زاده می‌شود، برای همیشه بر زندگی دیگران تأثیر می‌گذارد.

انسان جز خدمتگزار بزرگ این دنیا چیز دیگری نیست. کسی در این جهان مسرور است که به معانی آن گوش بدهد و درکش کند.

انسان‌ها همه کور زاده می‌شوند. در بین تمام انسان‌های روی این سیاره کسی نیست که از ابتدای تولدش قادر به دیدن باشد. مپندار آن‌هایی که چشم دارند می‌توانند ببینند. هیچ چیزی در دنیا مشکل‌تر از دیدن نیست، احتمال دارد که انسان دو چشم زلال و روشن داشته باشد، با این حال هیچ نبیند.

«دوست من، چرا این‌قدر دنیا کوچک است؟» مثل آن‌كه در تاریکی مرا ندیده باشد ایستاد و رویش را برگرداند و گفت: «چون ناجور نگاهش می‌کنیم...»