بریده‌هایی از کتاب دست درازتر از پا

خداوندا نگذار آنچنان که عادتمان داده‌اند زندگی کنیم...

دنیا عجیب است! اما عجیب‌تر از آن چشمهایشان!... آسوده باش ای ذهن بیهوده گو! کسی تو را نمی‌فهمد... چشم‌هایشان هر چه قدرهم بخواهد نمی‌تواند تو را تغییر دهد...عمق نفوذشان تا همین چهرهٔ توست! این مردم عمریست تو را از ظاهرت قضاوت می‌کنند!...

آدم خطرناکی بود!... پرنده را در قفس نگه می‌داشت و ماهی را در تنگ آب!... و تمام عمرش به آزادی می‌اندیشید!!!...

در این فغان بیتابی کفش‌های دلتنگی به پا کردم... خش خشِ هر برگ پاییزی، به سان خس خسِ یک سینهٔ پر درد، شبیه هق هقِ یک قلب بیتاب است

ماندن به پای بعضی‌ها یا اصرار برای داشتن بعضی چیزها...همین فریادهای بیهوده را میگویم ...همین صبوری‌هایی که گاهی عمر آدم را تلف می‌کنند، همین پافشاری‌ها... همین لجبازی‌ها که آدم را در خودش فرو می‌برند تا جایی که خمیده می‌شوی به اندازهٔ یک صفر گرد! یک صفر خیلی بزرگ...

این مردم عمریست تو را از ظاهرت قضاوت می‌کنند!...

آدم خطرناکی بود!... پرنده را در قفس نگه می‌داشت و ماهی را در تنگ آب!... و تمام عمرش به آزادی می‌اندیشید!!!...

یادت می‌آید رفیق من؟ ما همانیم که هر شب برای همدیگر فانوس می‌آوردیم... ما همانیم که آروزهای همدیگر را روی شمع تولدمان فوت می‌کردیم، همان‌ها که سفره‌هایمان قد لقمه های محبتمان جا داشت!...

من از این چند سال زندگی روی این دایرهٔ خاکی فهمیده‌ام معنای رفاقت را کسی می‌داند که اغلب حماقت می‌کند...

این فضا هرگز مرا از پا در نخواهد آورد، وقتی نگاهبانش تو باشی...

من در اینجا ماندم، خسته و دل غمگین... چه کنم؟ کو تسکین؟...

آن‌ها سوخته بودند...اما در آتشی که دودش در چشم ما می‌رفت...!

برف می‌نشیند روی موهایم... آیینه را با دو دستم می‌گیرم... برف نیست...این سپیدی‌ها گرد تنهایی این شب‌هاست که روی موهایم نشسته...

اشک‌هایت را پاک کن...

می‌ترسم از ریشه‌هایی که تنها میوه‌های کال می‌دهند!...

زیر آوار زیستن تو میدانی چیست؟ زیر آوار زیستن بیهوده زیستن است...بیهوده بودن... و وای از روزی که بنویسم بیهوده ماندن!

! مثل تو که هیچ وقت نفهمیدی که زمین تنها برای تو نمی‌چرخد مثل من که نمی‌فهمیدم زمین چرا می‌چرخد! مثل ما که دیر فهمیدیم زمین آنقدر تند می‌چرخد که هر آن ممکن است جایمان با هم عوض شود...

خداوندا نگذار آنچنان که عادتمان داده‌اند زندگی کنیم...

آدم خطرناکی بود!... پرنده را در قفس نگه می‌داشت و ماهی را در تنگ آب!... و تمام عمرش به آزادی می‌اندیشید!!!...

شاید باید بیهوده نایستاد! شاید باید نشست و دست‌ها را به زیر چانه زد و تقلای کرم‌هایی که از گوشهٔ سیب‌ها بیرون زده‌اند تماشا کرد!... من به چشم خود تقلای کرم‌ها را دیده‌ام! چندش آور و محقراست...من میدانم که چشم‌ها را نباید آلوده کرد...من میدانم که باید بروم!...