بریده‌هایی از کتاب دست درازتر از پا

شهرمان کثیف است!... دستم را به نرده‌های شهرنمیکشم... به دیوارهای این شهر تکیه نمی‌کنم... با چوب درختان اینجا عصا نمی‌سازم و برای برخاستن به آن تکیه نمی‌کنم... شهر ما کثیف است! حتی کثیف گریه می‌کند! جوی‌هایش را تو اگر ببینی به تمام ماهیان خواهی خندید!... شهرمان دودی رنگ است... یا خاکستری...هر چه که هست سفید نیست... بنفش نیست...خوش بینانه اش صورتی چرک است... شهر من کثیف می‌گرید و من تا به حال لبخندش را ندیده‌ام

این فضا هرگز مرا از پا در نخواهد آورد، وقتی نگاهبانش تو باشی...

اشک‌هایت را پاک کن... این جماعت عمریست کلاهشان را سفت چسبیده‌اند که باد نبرد، برای همین است که کسی کلاهش را بالاتر نمی‌گذارد...

من در این شهر که حتی یک درخت آبنبات هم ندارد به چه چیز دل خوش کنم؟!

تنها افتاده بودم... نه در جزیره‌ای متروک...نه ناکجا آبادی که خیال می‌فهمید... من درست همینجا در همین نقطه‌ای که شعاعی یک متری شدم، تنها افتاده بودم...

حس آن کودکی را دارم که هواپیما را صدا می‌کرد اما صدایش به آسمان نمی‌رسید ... می‌دانست نمی‌رسد اما باز هم از سر ذوق با تمام وجودش فریاد می‌زد...

و خوشا بر تو که رفتی ...

یادم نرود رفتن به سادگی پوشیدن یک جفت کفش است!...

شهر ما کثیف است! حتی کثیف گریه می‌کند! جوی‌هایش را تو اگر ببینی به تمام ماهیان خواهی خندید!...

نگران تا خود صبح نگران بود که قرص ماه به اندازهٔ کافی اتاقش را روشن نکند!... خورشید که آمد، بازهم خواب ماند!

ما آدم‌های بدی نبودیم... اما از همان کودکی جعبهٔ مداد رنگی‌هایمان هفت رنگ داشت... جعبه‌ای که مداد سفیدش شاید گم شد اما تمام نشد!...

آدم خطرناکی بود!... پرنده را در قفس نگه می‌داشت و ماهی را در تنگ آب!... و تمام عمرش به آزادی می‌اندیشید!!!...

هنوزهم کفش‌هایت جلو پادری جفتند تا یادم نرود رفتن به سادگی پوشیدن یک جفت کفش است!...

ما آدم‌های بدی نبودیم... اما از همان کودکی جعبهٔ مداد رنگی‌هایمان هفت رنگ داشت... جعبه‌ای که مداد سفیدش شاید گم شد اما تمام نشد!...

چرا نمی‌فهمند جنایت تنها شلیک با گلوله نیست!...کف دست‌هایشان رد گلوی همان دیوانه است که از یک نگاهشان به بعد، دیگرهرگز نخندید!!!...

دل من یک آسمان، پر ابرست... هر نفس یک دردست بس عمیق و سنگین... هر نفس یک تیرست بر دلم، کو تسکین؟ من در اینجا ماندم، خسته و دل غمگین...

او نمی‌خواست در زمینی دفن شود که آنها قدم بر می‌دارند... حلقه‌ای از آتش مهیا کردند تا او را زنده زنده بسوزانند... آخرین خواسته‌اش را که پرسیدند از آنها خواست خاکسترش را به باد بسپارند... آخر او می‌دانست که آن‌ها عمریست اعتقاداتشان را بر باد داده‌اند...

هی هی هی!...چرا نمی‌فهمند جنایت تنها شلیک با گلوله نیست!...کف دست‌هایشان رد گلوی همان دیوانه است که از یک نگاهشان به بعد، دیگرهرگز نخندید!!!...

شهر سوخته بود... آن‌ها سوخته بودند...اما در آتشی که دودش در چشم ما می‌رفت...!

باید چیزی می‌گفتم... او راست می‌گفت که هیچ چیز من به آدم نبرده! من بیشتر از اینکه به حرف‌هایم فکر کنم به سکوت‌هایم فکر می‌کنم... یک نقطهٔ کوری در شهر وجود دارد که درست همانجا تو با یک فریاد تمام می‌شوی و سکوت‌های من دیوانه‌ام می‌کنند!...