بریده‌هایی از کتاب دست درازتر از پا

کسی را توی آیینه دیدم که تصویری نداشت!...

و همانطور که بزرگ و بزرگتر شدیم، یادمان رفت پری کوچک داستانمان تا آخرش خوب ماند!...

کاش پشت این احساس دلتنگی، یک دریچه رو به عرشت باشد...

رفتن به سادگی پوشیدن یک جفت کفش است!...

او راست می‌گفت که هیچ چیز من به آدم نبرده! من بیشتر از اینکه به حرف‌هایم فکر کنم به سکوت‌هایم فکر می‌کنم..

چراغ‌های شهر را یکی یکی خاموش کردند! چشم‌هایش داشت به تاریکی عادت می‌کرد...دلش هری ریخت.. صدای آن بر دار آویخته در گوشش پیچید که می‌گفت: خداوندا نگذار آنچنان که عادتمان داده‌اند زندگی کنیم...

آدم خطرناکی بود!... پرنده را در قفس نگه می‌داشت و ماهی را در تنگ آب!... و تمام عمرش به آزادی می‌اندیشید!!!...

هی هی هی!...چرا نمی‌فهمند جنایت تنها شلیک با گلوله نیست!...کف دست‌هایشان رد گلوی همان دیوانه است که از یک نگاهشان به بعد، دیگرهرگز نخندید!!!...

خداوندا نگذار آنچنان که عادتمان داده‌اند زندگی کنیم...

تا خود صبح نگران بود که قرص ماه به اندازهٔ کافی اتاقش را روشن نکند!... خورشید که آمد، بازهم خواب ماند!

ما آدم‌های بدی نیستیم...ما تنها فراموش کرده‌ایم!... و همانطور که بزرگ و بزرگتر شدیم، یادمان رفت پری کوچک داستانمان تا آخرش خوب ماند!...

من می‌توانم خودم را در آیینه ببینم و لبخند بزنم، اما شب که می‌شود، هرگز!

اشک‌هایت را پاک کن... این جماعت عمریست کلاهشان را سفت چسبیده‌اند که باد نبرد، برای همین است که کسی کلاهش را بالاتر نمی‌گذارد...

حس آن کودکی را دارم که هواپیما را صدا می‌کرد اما صدایش به آسمان نمی‌رسید ... می‌دانست نمی‌رسد اما باز هم از سر ذوق با تمام وجودش فریاد می‌زد...آخر او بزرگترین فاصله‌ای که دیده بود همان خط کش یک متری بود که خانم معلم با آن تنبیهش می‌کرد...

ماندن به پای بعضی‌ها یا اصرار برای داشتن بعضی چیزها...همین فریادهای بیهوده را میگویم ...همین صبوری‌هایی که گاهی عمر آدم را تلف می‌کنند

و همانطور که بزرگ و بزرگتر شدیم، یادمان رفت پری کوچک داستانمان تا آخرش خوب ماند!...

چیزی بزرگ و مهیب تمام وجودش را گرفته... چیزی مثل دیوارهای قدیمی شهر که نمی‌خواهد یا نمی‌تواند جلو این همه آفتاب را بگیرد و صورت‌های سوختهٔ مردمان رنجور روز به روز زرد و زردتر می‌شود...

شهر من کثیف می‌گرید و من تا به حال لبخندش را ندیده‌ام! و هرگز نمی‌خواهم!... میدانم... لبخندهایش لبخندهای کثیفی می‌شود!...اگر کثیف بخندد تو دیگر هیچ وقت به ماهیان نخواهی خندید...

آسمان را گر دگر ابری نباشد باک نیست!... دل من یک آسمان، پر ابرست... هر نفس یک دردست بس عمیق و سنگین... هر نفس یک تیرست بر دلم، کو تسکین؟

کسی در آیینه بود... کسی که هر شب برای گذشته‌اش نقشه می‌کشید!...