بریده‌هایی از کتاب وضعیت آخر

اگر اشخاص بتوانند تغییر کنند، دنیا می‌تواند تغییر کند

اگر این گذشته فهمیده و کنار گذاشته شود، کامپیوتر مغز با کارهای ناتمام گذشته تلنبار نمی‌شود، و برای کارهای خلاق و رسیدگی به واقعیتها آزاد می‌گردد.

یکی از واقعیتهای مسئله زندگی انسانی این است که ما اغلب مجبوریم پیش از اینکه تمام حقایق روشن شود تصمیم‌گیریهایی بکنیم.

منظور کتاب حاضر نه تنها ارائه اطلاعات جدید، بلکه کوشش برای پاسخ به این مسئله است که چرا مردم غالبآ به همان خوبی که طبیعتآ بلدند زندگی نمی‌کنند. آنها ممکن است بدانند که متخصصین گفتنیهای زیادی درباره رفتار انسانی در کتابهای خود آورده‌اند، ولی ترجیح می‌دهند که بسازند، یا نذر و نیاز کنند، یا حداکثر به مجلات بنویسند، یا بنشینند و زندگی خود را در کاریکاتورها و شوخیهای مبتذل نظاره کنند. اما چه چیزی کاملتر و ساده‌تر از آن است که برای یافتن جوابهای تازه در مورد مسائل قدیمی به اصول محرکهای رفتار انسانی بپردازیم؟ آیا اطلاعاتی وجود دارد که هم حقیقی و هم سودمند باشد؟

انسان می‌تواند لحظه دردناک کشف حقیقت را به تعویق بیندازد، اما یک روز بالاخره حقیقت برملا می‌شود.

هرمان ملویلمی‌گفت: «مردی که واقعآ علم دارد لغات مشکل زیادی بکار نمی‌برد... لغات مشکل و بزرگ مشکلات بزرگ را حل نمی‌کنند.»

مردم دشمن نیستند که از آنها نفرت داشته باشیم بلکه شخصیت دارند و باید با آنها برخورد کرد

دنیا هیچ چیز مثل نفرت آدم را زنده نگه نمی‌دارد، و هیچ چیز بدتر از ترس نیست

احساس خوبی است که طبیعتآ از عیبجویی و انداختن تقصیر به گردن دیگران به آدم دست می‌دهد. وقتی از کسی عیب می‌گیریم یا او را مقصر می‌دانیم، در حقیقت مشغول بازنواختن نوار عیبجویی و مقصر شمردنی هستیم که در «والد» ما ضبط است،

آنها که نمی‌توانند گذشته را به یاد آورند محکوم‌اند که آن را تکرار کنند.

فرضیه‌هایی که در یک تعصب خشک نهفته است می‌تواند عقایدی خوب و عاقلانه باشد، اما تعصب خشک فی‌نفسه بد است زیرا خوب و بد را بدون دلیل و بررسی تحکم می‌کند.

تنها راه خارج کردن تعصب این است که او خودش کشف کند دیگر برایش خطرناک نیست که با پدر و مادرش اختلاف نظر داشته باشد، و بفهمد که او امروز می‌تواند آن اطلاعات را توسط «بالغ» خود تصحیح کند و با واقعیت روز تطبیق دهد

وقتی از کسی عیب می‌گیریم یا او را مقصر می‌دانیم، در حقیقت مشغول بازنواختن نوار عیبجویی و مقصر شمردنی هستیم که در «والد» ما ضبط است، و این بازنواختن به ما احساس «خوب» می‌دهد چون «والد» «خوب» است، و ما داریم «والد» را اجرا می‌کنیم.

بتدریج که سنش بالا می‌رود، به زدن ضربه متقابل می‌پردازد. خشونت را دیده است و می‌داند که چطور می‌شود خشن بود. این اجازه را دارد (در «والد» خودش) که خشونت نشان دهد و ظالمانه رفتار کند. نفرت در او باقی می‌ماند، اگرچه ممکن است این نفرت را تا حدی زیر نقاب ادب حساب شده مخفی نگه دارد.

رویدادهای گذشته در مغز نه تنها جزء به جزء با تصویر و صدا ضبط می‌شوند، بلکه احساس مربوط به آن رویداد نیز ضبط می‌گردد. یک رویداد و احساس مربوط به آن در یک جا ضبط و به‌طرزی ناگشودنی در هم قفل می‌شوند، بدانگونه که بعدآ یکی را بدون دیگری نمی‌توان برانگیخت.

مملکتی که مردمش هنوز نمی‌توانند در خیابانهای شهرشان با امنیت راه بروند، حق ندارد بخواهد به مردم دیگر جهان یاد بدهد که چگونه حکومت کنند. چه برسد به آنکه آن مردم را بمباران کند و به آتش و خون بکشد.

«یک زندگی مطالعه نشده ارزش زیستن ندارد

گر شوهر ده سال است بدرفتاری کرده، و زن ده سال است تحمل کرده، این تقصیر زن هم هست که در این داد و ستد طولانی هولناک شریک بوده است. اگر هر دو طرف حاضر نباشند به شرکت مشترک خود در این مخمصه اعتراف کنند، امیدی برای تغییر وجود ندارد.

اگر بخواهید «بالغ» درون بچه رشد کند باید برای او احترام قائل شوید.

وقتی شک کردید، کاری نکنید... هیچکس به شما برای آنچه نگفته‌اید حمله نخواهد کرد.