بریده‌هایی از کتاب زندگی جای دیگری است

نقشِ یک نقاش این نیست که هر چه را می‌بیند عیناً نقاشی کند، بلکه باید دنیایی با خطوط خودش خلق کند

شکوه و جلال وظیفه از سرِ بریده عشق متولد می‌شود.

اشک بهترین چیز ممکن برای پاک کردن لکه‌ها است.

«باید همیشه مست بود... مست از شراب، از شعر، از تقوی، از هر چه بخواهید...»

اما آدم هرگز در زمان حال نمی‌داند که واقعیت رؤیاست یا رؤیا واقعیت است؛

این واقعیت است که رؤیاست

به هنگام خفتن، ماه در یک چشم و خورشید در چشمی دیگر.

می‌خواست او را تماماً و با تمام ابدیت انسانی‌اش داشته باش

غریب در سرزمین رؤیاها میان مردم به دنبال مأمنی می‌گردم و می‌خواهم آوازم را به دشنام مبدل سازم

در رؤیاهای مرگ، سکوت را پیدا می‌کرد. در آنجا به آرامی زندگی می‌کرد، بی‌صدا و خوشحال

در خانه‌هایی که شعرا به دنیا آمده‌اند، زنها حکومت می‌کنند

در نظر او خواب، چیزی جدای از زندگی نیست؛ خواب برای او زندگی است و زندگی خیال. او از این خیال به خیالی دیگر می‌رود، مثل اینکه از این زندگی به زندگی دیگری رفته باشد.

آزادی این شعر برای یارومیل یک پناه باشکوه بود و امکان رؤیای زندگی دومی را برایش فراهم می‌کرد

اول باید دنیا را همانطور که هست بشناسیم و بعد آن را آنطور که می‌خواهیم تغییر بدهیم.»

چطور ممکن است؟ او همه جا خوانده بود که جوانی دوره وفور نعمت است! پس این «پوچی» از کجا می‌آید؟

و به خودش گفت آدم نمی‌تواند کاملاً خودش باشد، مگر زمانی که کاملاً در میان دیگران باشد.

شاعر با شعرهایش چهره خودش را به تصویر می‌کشد؛ اما چون هیچ تصویری صدیق نیست، ما در ضمن می‌توانیم بگوییم که شاعر با شعرهایش، چهره‌اش را اصلاح می‌کند.

او جماعتی را پیدا کرده بود که در آن فقط پسر مامانش یا یکی از شاگردان کلاس نبود، بلکه خودش بود. و به خودش گفت آدم نمی‌تواند کاملاً خودش باشد، مگر زمانی که کاملاً در میان دیگران باشد.

زیبایی هیچ ربطی به عشق ندارد.

نظرش می‌رسید که انسان، با جاری شدن اشک، از حد و مرزهای طبیعت مادی‌اش فرار می‌کند، به دوردستها می‌پیوندد و بی‌کران می‌شود.