بریده‌هایی از کتاب زندگی جای دیگری است

خانه آدم، کمد لباس یا پرنده‌ای در قفس نیست، بلکه حضور و وجود کسی است که دوستش داریم

وقتی زنی بطور کامل با بدنش زندگی نکند، آن بدن برایش به صورت دشمن درمی‌آید.

مثلاً فهمید که کلمه بورژوا یک فُحش است؛ بورژوا کسی است که می‌خواهد تابلوها مثل زندگی باشند و از طبیعت تقلید کنند؛ اما می‌توان بورژواها را مسخره کرد چون مدتهاست که آنها مرده‌اند و خودشان این را نمی‌دانند

می‌خواست نشان بدهد که ماجراهای بزرگ ملتها نمی‌تواند باعث فراموش شدن ماجراهای کوچک دلها بشود

ماجراهای بزرگ ملتها نمی‌تواند باعث فراموش شدن ماجراهای کوچک دلها بشود

غمی که تا چند روز پیش فقط او را رنج می‌داد، حالا که آن را با کلمات دهان‌پرکنی تجزیه و تحلیل می‌کرد، برایش باعث خوشحالی تسکین‌دهنده‌ای می‌شد؛ این غمی زیبا بود و او خود را از نور غمگین آن، نورانی می‌دید و فکر می‌کرد به طور غم‌انگیزی زیباست.

پیش از این، آینده برای یارومیل به مثابه یک راز بود؛ تمام ناشناخته‌ها در آینده پنهان می‌شدند؛ به همین خاطر است که در آنِ واحد، هم او را به طرف خود می‌کشید و هم او را می‌ترساند؛ آینده نقطه مقابل اطمینان بود، نقطه مقابل آرامش خیال (به همین خاطر او در لحظات ترس و اضطراب، در رؤیای عشاق پیر فرو می‌رفت که چون دیگر آینده‌ای در پیش رو نداشتند خوشبخت بودند).

انقلاب در سیاست و خانواده و عشق!

اما اگر ناگهان ضعف و کوچکی‌مان بر ما آشکار شود، برای رهایی از آن به کجا باید گریخت؟ فقط یک راه گریز، آن هم به‌سوی بالاترهاست که اجازه می‌دهد از این حقارت رها شویم!

«اگر هم زندگی برای خودش است، از آن نتیجه می‌گیریم که هر چه را نو نیست دور بیندازیم. باید مطلقاً مُدرن بود».

نقاش می‌گفت: «اینکه دنیا آزاد نیست، به اندازه اینکه آدمها آزادیشان را فراموش کرده‌اند بد نیست»

نقاش می‌گفت: «اگر ما نمی‌توانیم دنیا را تغییر بدهیم، حداقل زندگی خودمان را تغییر بدهیم و آزادانه زندگی کنیم».

یک روز که یارومیل با مادرش در باغ بود، از ناله‌های مادربزرگ، جمله بسیار غم‌انگیزی ساخت و گفت: مامان، زندگی مثل علف هرز است.

یک روز که یارومیل با مادرش در باغ بود، از ناله‌های مادربزرگ، جمله بسیار غم‌انگیزی ساخت و گفت: مامان، زندگی مثل علف هرز است.

دانسته‌های شاعر از این دنیا اندک است، اما کلماتی که از او بیرون می‌ریزد، مجموعه زیبایی تشکیل می‌دهد، متبلور و یکپارچه. شاعر آدم پخته‌ای نیست و با وجود این، اشعارش پختگی پیشگویی را دارد که در برابر آن حتی خودش هم در حیرت می‌ماند.

زندگی همیشه در جایی است که او نیست.

گفت که خانه‌اش همانجایی است که افقهای ناشناخته به رویش باز می‌شوند

می‌گویند در بچه، همیشه یک چیزی از آنچه مادرش در دوران حاملگی فکر کرده باقی می‌ماند، و این خرافات نیست. تو این طبع شعرت را از او داری»

عشق یا دیوانگی است یا دیگر عشق نیست.

«به عنوان مادر، من خوشبختم، اما مادر فقط مادر نیست، زن هم هست.»