بریده‌هایی از کتاب زندگی جای دیگری است

ماجراهای بزرگ ملتها نمی‌تواند باعث فراموش شدن ماجراهای کوچک دلها بشود؛

صورتت به نوارهای پرچم می‌ماند! چشمهایت، دهانت، موهایت. این تنها پرچمی است که من می‌توانم بپذیرم!

خانه آدم، کمد لباس یا پرنده‌ای در قفس نیست، بلکه حضور و وجود کسی است که دوستش داریم.

سلام بر غم، تو در چشمانی نوشته شده‌ای که من دوستش می‌دارم.

عشق یا دیوانگی است یا دیگر عشق نیست

آدم تا وقتی بزرگ نشده، تا مدتها در آرزوی یگانگی و امنیت دنیایی است که در درون مادرش به حد کمال به او اعطا شده؛ و وقتی در مقابل دنیای بزرگسالان ـ دنیای نسبیت ـ قرار می‌گیرد، دچار اضطراب (یا خشم) می‌شود، دنیایی که او در آن همچون قطره‌ای است در اقیانوسی بیگانه. به همین خاطر است که جوانان یگانه‌جویانی شوریده‌اند؛ رسولان مطلق. به همین خاطر است که شاعر دنیای خصوصی اشعارش را می‌سازد؛ به همین خاطر است که انقلابی جوان، خواهان دنیای کاملاً جدیدی است که تنها از یک اندیشه به وجود آمده؛ به همین خاطر است که جوانان سازش را جایز نمی‌دانند، نه در عشق نه در سیاست؛ دانشجوی سرکش در طول تاریخ هیچ و همه چیزش را فریاد می‌کشد

لطافت، ترسی است که در سن عقل به ما القاء می‌شود. لطافت، اقدام به ایجاد فضایی مصنوعی است، فضایی که در آن باید با دیگری مثل بچه رفتار کرد. لطافت، ترس از عاقبت عشق جسمانی نیز هست؛ کوششی است برای نجات عشق از دنیای بزرگسالان، دنیایی که فریبنده و اجبارآمیز و سنگین شده از تن و مسئولیت است؛ لطافت، کوششی است برای نگریستن به زن به مثابه یک کودک.

من برای سردبیر مجلات و ناشرها نمی‌نویسم. نجار برای نجار صندلی درست نمی‌کند، برای بقیه آدمها درست می‌کند.

دوست داشتن یک آدم جذاب و کامل و باظرافت کار مشکلی نیست: چنین عشقی چیزی نیست جز عکس‌العمل ناچیزی که خود به خود در مقابل زیبایی ـ که خود اتفاقی است ـ پدیدار می‌شود. اما عشق واقعی، دقیقاً می‌خواهد از موجودی ناکامل محبوبی را بیافریند که بیشتر وجودی انسانی است تا وجودی ناکامل.

آدم تا وقتی بزرگ نشده، تا مدتها در آرزوی یگانگی و امنیت دنیایی است که در درون مادرش به حد کمال به او اعطا شده؛ و وقتی در مقابل دنیای بزرگسالان ـ دنیای نسبیت ـ قرار می‌گیرد، دچار اضطراب (یا خشم) می‌شود، دنیایی که او در آن همچون قطره‌ای است در اقیانوسی بیگانه.

«من که فکر می‌کنم در عشق قراردادی وجود ندارد و وقتی دو نفر همدیگر را دوست دارند، باید به هم همه چیز بدهند.»

نداشتن پدر و مادر اولین شرط آزادی است.

به خودش گفت آدم نمی‌تواند کاملاً خودش باشد، مگر زمانی که کاملاً در میان دیگران باشد.

در یکی از شعرهایش، عشاق چنان یکدیگر را در آغوش می‌گیرند که یکی وارد دیگری می‌شود و شخصیت واحدی را تشکیل می‌دهند، شخصیتی که قادر به حرکت نیست و به آرامی به صورت جسمی جامد درمی‌آید؛ جسمی که تا ابد از گذر زمان تأثیر نمی‌پذیرد.

هیچ‌چیز به زیبایی لحظه قبل از سفر نیست، لحظه‌ای که افق فردا به ملاقاتمان می‌آید و به ما نوید می‌دهد.

زاویه جواب داد خانه آدم، کمد لباس یا پرنده‌ای در قفس نیست، بلکه حضور و وجود کسی است که دوستش داریم.

زاویه جواب داد خانه آدم، کمد لباس یا پرنده‌ای در قفس نیست، بلکه حضور و وجود کسی است که دوستش داریم.

به خودش می‌گفت دوست داشتن یک آدم جذاب و کامل و باظرافت کار مشکلی نیست: چنین عشقی چیزی نیست جز عکس‌العمل ناچیزی که خود به خود در مقابل زیبایی ـ که خود اتفاقی است ـ پدیدار می‌شود. اما عشق واقعی، دقیقاً می‌خواهد از موجودی ناکامل محبوبی را بیافریند که بیشتر وجودی انسانی است تا وجودی ناکامل.

این عشقی غیر منتظره بود که از پُشت، پَسِ گردنش را گرفته بود.

مادر به او گفت: «می‌خواهم تو بدانی که زندگی من خیلی به دور از عشق است» و حتی یک دفعه تا اینجا پیش رفت که به او بگوید: «به عنوان مادر، من خوشبختم، اما مادر فقط مادر نیست، زن هم هست.»