بریده‌هایی از کتاب رازهایی درباره زندگی

صرف اینکه چیزی ناراحت‌کننده و ناخوشایند و دردناک است به آن معنا نیست که لزومآ برای شما بد است

صرف اینکه شما متوجه درس یا نکتهٔ آموزندهٔ مسائل و مشکلات زندگی نمی‌شوید به این معنا نیست که درسی در کار نیست. چرا! در هر مشکل درسی نهفته است. اما ممکن است کشف آن کمی زمان ببرد. و اینجاست که موضوع درک و خودآگاهی و نیز ایمان مطرح می‌شود.

برای من مفهوم دوزخ و جهنم تنها در چهار کلمه خلاصه می‌شود: دیگر خیلی دیر شده است.

مواقعی از زندگی‌تان که متحمل درد و رنج زیادی نمی‌شوید و همه چیز خوب و خوشایند است می‌تواند نشان‌دهندهٔ این باشد که رشد زیادی نکرده‌اید.

یکی از دلایل اینکه اغلب ناراحت و معذبیم نیز همین است. به افکارمان اجازه می‌دهیم ما را هر جا که می‌خواهند ببرند، بدون اینکه از خودمان بپرسیم آیا واقعآ می‌خواهیم با آن‌ها برویم یا نه. این دقیقآ مثل این است که در هر خودرویی را که از جلوی خانه‌تان رد می‌شود باز کنید و سوار شوید و به هر جایی که راننده شما را برد بروید و سپس با هزار زحمت راه برگشت به خانه را پیدا کنید و این ماجرا را با خودرویی دیگری از سر بگیرید. هنگامی که متوجه می‌شوید ذهنتان شما را به سمت خاصی می‌برد از خودتان بپرسید: آیا واقعآ دوست دارم با این فکر همراه شوم یا نه. این فکر مرا به کجا می‌برد؟ به سوی خوشحالی و رضایت بیشتر یا بدبختی و بیچارگی؟ به سوی قدرت و اقتدار یا ترس و جدایی؟ به سوی عشق و شادمانی یا تنهایی و افسردگی؟

دنیا هیچ وقت سعی نمی‌کند چیزی به شما بدهد، آن هم وقتی که دست شما پر است. وقتی زیاد از حد بار برداشته‌اید و در هر دستتان چند عدد هندوانه دارید، به بار شما چیزی اضافه نمی‌کند. منتظر می‌شود تا جایی باز شود و شما آمادگی دریافت چیزی تازه و نو را داشته باشید، سپس چیزی به دست شما می‌دهد. این بدین معناست که به منظور دریافت یک چیز جدید می‌بایست آن چیزی را که قبلا به آن چسبیده بودید رها کنید.

شما هیچ مشکلی ندارید. تنها مشکلی که وجود دارد این است که فراموش کرده‌اید برای چه به این دنیا آمده‌اید. قرار نبوده زندگی ساده باشد. قرار نبوده راحت و بی دردسر باشد. زندگی به این منظور طراحی شده است که شما را با چالش رشد و تغییر روبرو کند تا انسانی خودآگاه‌تر و مهربان‌تر و کمال یافته‌تر شوید.

بسیاری از ما آدم‌ها زیر بار نمی‌رویم که دنیا سفر تفریحی نیست بلکه کلاس درس است. از خود می‌پرسیم: «قرار است تمام عمر کار کنم و رویدادهایی دردناک را یکی پس از دیگری از سر بگذرانم؟ این آن چیزی نبود که خیال می‌کردم. قرار بود مدام خوش بگذرد، تفریح کنم و راحت باشم. من دوست ندارم در این مدرسه ثبت نام کنم. من زنگ تفریح می‌خواهم!»

چگونه است که بسیاری از ما در مقابل تغییر مقاومت می‌کنیم؟ چرا هر چه از دستمان برمی‌آید می‌کنیم تا اطمینان، قطعیت و امنیت داشته باشیم و مهار اوضاع را در اختیار بگیریم؟ ما انسان‌ها دوست داریم همه چیز در زندگی‌مان شسته رفته و قابل پیش‌بینی باشد. ما این طور فکر می‌کنیم: «اول یک شغل خوب پیدا می‌کنم. بعد بچه‌دار می‌شوم و بعد از آن هم یک خانهٔ خوشگل می‌خرم. وقتی همه چیز سرجایش بود زندگی عالی می‌شود و تلاش می‌کنم اوضاع را همین طوری که هست حفظ کنم تا بمیرم.»

زندگی با عشق به این معناست که با یک‌یک روزهای زندگی خود مانند معشوق خود رفتار کنید. زندگی با عشق به این معناست که هر لحظه را تمام و کمال در آغوش گیرید، با نزدیکی و صمیمیت تمام؛ و عشق خود را از آن دریغ نکنید. زندگی با عشق به این معناست که هر رویداد را تمام و کمال تجزیه و تحلیل کنید و با شور و اشتیاق و تعهد تمام قلب و روح خود را به روی آن بگشایید. درست همان‌گونه که قلب و روح خود را به سوی معشوق می‌گشایید. آیا می‌خواهید طعم عشق شورانگیز را بچشید؟ یک روز از زندگانی خود را انتخاب کنید و تصور کنید آن روز آخرین روز زندگی شما روی زمین است. تصمیم بگیرید آن روز را طوری زندگی کنید که گویی دیگر فردا اینجا نخواهید بود.