بریده‌هایی از کتاب رازهایی درباره زندگی

اگر رشد جاده‌ای باشد که می‌خواهید در آن به حرکت در بیایید، تغییر وسیلهٔ نقلیه‌ای است که باید سوار آن شوید تا شما را از «اینجا» به «آنجا» ببرد. اینکه این راه همیشه هموار نیست، دلیل نمی‌شود که از وسیلهٔ نقلیه بیرون بپرید.

آیا شما هرگز به یک حیوان وحشی اجازه می‌دهید داخل خانه‌تان این طرف و آن طرف بدود؟ آیا اجازه می‌دهید که مبلمان و اثاثیهٔ شما را خراب کند؟ آیا شما به یک بچهٔ سرکش و عصیان، در حالی که داد و فریاد می‌کند اجازه می‌دهید از این اتاق به آن اتاق بدود و سر راهش همه چیز را به هم بریزد و مزاحم کار شما بشود؟ البته که نه. با وجود این، اغلب ما به فکر و ذهنمان اجازه می‌دهیم هر طور دلش می‌خواهد، با توحش تمام مثل یک حیوان رام نشده و غیر اهلی یا کودکی عصیانگر و سرکش این طرف و آن طرف بدود و همه چیز را خراب کند و آرامش و صلح درون ما را به هم بزند و برای‌مان درد و رنج و زحمت زیادی درست کند.

این گفته حقیقت دارد که قیافهٔ انسان در نهایت شبیه افکارش خواهد شد.

قرار نیست زندگی خیلی راحت و بی‌دردسر باشد. قرار نیست همه چیز عالی و بی‌عیب و نقص باشد. قرار بر این است که ما در اینجا با چالش‌هایی روبرو شویم. باید متحمل سختی‌ها و مصائبی شویم. ما برای این به اینجا آمده‌ایم که بیاموزیم. مشکل اینجاست که ما این حقیقت بزرگ را از یاد برده‌ایم. از یاد برده‌ایم که هدف زندگانی چیست. گویی انسان‌ها برای آمدن به این دنیا صف کشیده‌اند و در این فکر هستند که زمین، ییلاقی عالی و بی‌نظیر برای گذراندن تعطیلات است.

هنگامی که قلب خود را تشنهٔ عشق می‌یابید، تنها کاری که باید بکنید آن است که عشق بورزید. هنگامی که سوگوار عشقی هستید که هرگز نصیبتان نشده، تنها یک کار است که می‌توانید انجام دهید: عشق بورزید. هنگامی که به مانند مسافری تشنه لب در بیابان مانده‌اید و قلب و روح خود را تشنهٔ عشق می‌یابید، تنها یک چیز عطش‌تان را فر و خواهد نشاند: عشق. چنانچه راه عشق را برگزیده باشید به چیزی جز عشق نخواهید رسید.

هنگامی که با مشکلات مانند دشمن برخورد می‌کنیم هرگز به آن‌ها آن قدر نزدیک نمی‌شویم که هدایا و موهبت‌های نهفته و مستتر در آن‌ها را کشف کنیم. هرگز به مشکلات و موانع به عنوان فرصت‌هایی برای آموختن درس‌های مهم زندگی نگاه نمی‌کنیم.

شما هستید که بیشترین قدرت، تسلط و اِشراف را بر زندگی خود دارید. شما هستید که تصمیم می‌گیرید از آنچه اتفاق افتاده احساس خوشحالی و خوشبختی بکنید یا احساس بدبختی و درماندگی.

هنگامی که یگانه هدف ما در زندگی آن است که «به‌دست آوریم» و به موفقیت‌های بیشماری دست یابیم، همواره احساس شکست‌خوردگی خواهیم کرد چرا که همیشه همه چیز آن طور که ما برنامه‌ریزی کرده بودیم پیش نخواهد رفت. هنگامی که به زندگی به مانند کلاس درس نگاه کنید که در آن موفقیت، تغییر و رشد و تعالی انسانی معنا شده است، رویدادها و احساسات خود را با دید و نگرشی متفاوت ارزیابی خواهید کرد.

بزرگ‌ترین دشمن شما همان ذهنتان است. باور کردنش خیلی سخت است اما واقعیت دارد

هنگامی که به گذشته نگاه می‌کنید، متوجه می‌شوید که عمیق‌ترین و بامعناترین روزهای زندگی‌تان آن روزهایی نبوده که هیچ اتفاق بدی برایتان نیفتاد، بلکه روزهایی بوده که گفته‌اید: «چرا این بلاها سر من می‌آید!»