بریده‌هایی از کتاب چتر تابستان

پدر ربکا پزشک بود اما به نظر من باید نویسنده می‌شد، چون علاقهٔ زیادی به کلمات و لغات جدید و پیچیده داشت. تمام خانه‌شان، حتی توی دستشویی و حمام، کپه‌کپه پر از دسته‌های کتاب بود. هر وقت از کلمه‌ای حتی تخیلی و احمقانه خوشش می‌آمد، با همان دست‌خط دکتری کج و کوله با یک تکه گچ روی تخته‌ای که گوشهٔ دیوار آشپزخانه زده بودند یادداشت می‌کرد. گاهی وقتی گچ پیدا نمی‌کرد ورق کاغذ را جدا می‌کرد و دور کلمه دایره می‌کشید و با چسب نواری به تخته می‌چسباند.

«همیشه بعد از هر زمستان دوباره روزهای گرم و آفتابی از راه می‌رسند. پرنده‌ها می‌خوانند. قورباغه‌ها از خواب بیدار می‌شوند و کرم‌ها پروانه می‌شوند.»

در حالی که هنوز اشک از چشم‌هایش بیرون می‌آمد، گفت: «من بهت گفته بودم که حالت خوبه، یادته؟... ولی راستش اینه که ما هیچ کدوم‌مون خوب نیستیم. چطوری می‌تونیم خوب باشیم؟» به حرفش فکرکردم. قطره اشکی را که داشت از گونه‌اش پایین می‌آمد، پاک کردم و گفتم: «ما فقط باید چترامونو ببندیم...» چند تا پلک زد: «چی؟ چترامون؟» داستان بستن چتر را برایش تعریف کردم و اینکه چطور خانم فینچ بالاخره توانست عکس ماهی‌ها را به دیوار اتاقش بزند و خودم که به جای خواندن کتاب انواع مریضی‌ها، کتاب شارلوت را خواندم. مامانم پرسید: «تو فکر می‌کنی چتر من چیه؟»

"معمولاً وقتی هوا بارونیه آدم چترشو باز می‌کنه، اما گاهی کلی آدم دست به دست هم می‌دن تا بتونن دوباره ببندنش. دیگه چیزی نمونده، چتر من داشت بسته می‌شد. این بار وقتی چترمو بستم، همین‌طوری بسته نگهش می‌دارم، چون بودن زیر نورخورشید رو خیلی دوست دارم."

چقدر دلم می‌خواست آن لحظه را توی یک شیشه می‌ریختم، درش را می‌بستم و برای همیشه با خودم نگه می‌داشتم... آن وقت می‌توانستم هر وقت که دلم خواست، در شیشه را باز کنم و با تمام وجود دوباره حسش کنم.

یک چیز سفتی توی گلویم قلنبه شده بود.

من هم به کلمهٔ افسرده خیره شدم و به نظرم آمد که کلمهٔ افسرده هم به من خیره شده.

بزرگ‌ترین مشکلم این بود که دلم می‌خواست بیشتر چیزهایم را به جرد ببخشم اما دیگر جردی وجود نداشت.

ـ می‌دونی، اگه میلیون‌ها دلار داشتم، خب می‌نوشتم به کی برسه... از قوطی بیسکویتش یکی برداشت: «... ولی من فقط یه مشت خرت و پرت دارم که به درد هیچ کی نمی‌خوره. لزومی نداره آدما با این خُرده چیزا یاد من بیفتن.» بیسکویتش را گاز زد و قوطی را به طرف من گرفت تا من هم بردارم. ادامه داد: «بهتره آدما منو به خاطر کارایی که کردم به یاد بیارن.»

«بعضی وقت‌ها ممکنه آدم سر خودشو با نگرانی گرم کنه تا یادش بره که غمگینه.