بریده‌هایی از کتاب دیوان اشعار امیر خسرو دهلوی

هزار شکر خدا را که چون تو دلداری نمود روی به من بعد مدتی یاری

تیغ مژگان گر چه با چندان کشش آلوده نیست گریه کن بر کشتگان وان تیغ مردافکن بشوی

جهانی به خواب خوشست و من از غم به بیداری خورد هر کس آب خوش دل من به خونخواری

خیالی کرده ام وین از خیال خود نمی دانی ز ابرو پرس اگر جور هلال خود نمی دانی

جان گریزانست ز خسرو اگر آن سو ای باد بگذری بوی از آن زلف سیه بستانی

جان دهم نه کنی ارزد نه یکی صد جان آن که به صد ناز از آن گفتن نه بستانی

خسرو غریبست و گدا افتاده در شهر شما باشد که از بهر خدا سوی غریبان بنگری

مپرس ای دل که چون می‌باشد آخر جان غمناکت که من دیریست کز یادت فراموش کرده‌ام جان را

ای باد، پیش از آن تو برو، پرده زان جمال بر کن که من به دیدن دیدار می روم

سری دارم که سامان نیست او را به دل دردی که درمان نیست او را

می‌گفت با من هر زمان گر جان دهی با من امان من می برم فرمان بجان آن یار بی فرمان کجا؟

خوش آنکسی که درین دور میدهد دستش حریف جنس و می صاف و گوشهٔ تنها

ابر بارانست و همچون چشم من بارنده نیست

بیا، ای دیده شهری به سویت جهانی گم شده در جستجویت

مرا بی تو چه جای زندگانیست

مرا در سر هوای نازنینی ست

بر آمد از دلم فریاد بی خواست

اسیر هجر و نومید از وصالم شبم تاریک و امید سحر نیست

ز هجران هیچ شربت تلخ تر نیست

چو نامه تو گشایم شود پر آبم چشم به هیچ رو نتوانم که خوانم آن مکتوب