بریده‌هایی از کتاب دیوان اشعار امیر خسرو دهلوی

ناله را هر چند می خواهم که پنهان برکشم سینه می گوید که من تنگ آمدم «فریاد کن »

دل ز تن بردی و در جانی هنوز دردها دادی و درمانی هنوز

بیم است که سودایت دیوانه کند ما را در شهر به بدنامی افسانه کند ما را بهر تو ز عقل و دین بیگانه شدم آری ترسم که غمت از جان بیگانه کند ما را

دلبرا عمریست تا من دوست می‌دارم ترا در غمت می‌سوزم و گفتن نمی‌یارم ترا

اندوه جدایی ز کسی پرس که یک چند دور فلک از صحبت یارانش جدا داشت

مگر مجنون شناسد، حال من چیست؟ که در هجران لیلی مبتلا شد

خبرت هست که از خویش خبر نیست مرا گذری کن که ز غم راهگذر نیست مرا

یگانه با تو چنانم که در جدایی تو چو یک تنم که ازو نیمه جدا باشد

عزم تماشا کرده‌ای آهنگ صحرا کرده‌ای جان ودل ما برده‌ای اینست رسم دلبری

مرد صاحب نظر از کوی تو آسان نرود هر که راجان بود، از خدمت جانان نرود آنکه در عشق رخت لاف هواداری زد به جفا از درت، ای خسرو خوبان، نرود