بریده‌هایی از کتاب دیوان اشعار امیر خسرو دهلوی

اشکم برون می افگند راز از درون پرده را

ترا ملکیست، ای سلطان دلها که جز دلهای ویران نیست او را

سری دارم که سامان نیست او را به دل دردی که درمان نیست او را

اگر قضاست که میرم به عشق تو، آری به کارهای قضا و قدر چه کار مرا

ز بس که قصه دردم رود به هر طرفی چو من ضعیف شد از بار غم نسیم صبا

باغم عشق تو می سازیم ما

از نرگس جادوی تو هر روز پیداست که چیست در نهانم؟ چون سحر دو چشم تو ببینم «هذین لساحران » بخوانم

گزیدهٔ غزل ۶۴ با خیال زلف و رویت چشم من نیمه‌ای ابر است و نیمی آفتاب زان لب میگون که هوش ازمن ببرد خون همی گریم چو برآتش کباب

گزیدهٔ غزل ۶۳ زلف تو کژ پیچ پیچ هرسر موی کژت کژ بنشیند و لیک راست نگوید جواب بستهٔ زلف تو گشت روی دل من سیاه گور من آباد کرد خانهٔ چشمم خراب چند به وهم و خیال از لب تو چاشنی کام چه شیرین کند خوردن حلوا به خواب

گزیدهٔ غزل ۴۸ گر چه بربود عقل و دین مرا بد مگویید نازنین مرا گوشش از بار درد گران گشتست نشنود نالهٔ حزین مرا آخر ای باغبان یکی بنمای به من آن سرو راستین مرا دست در گل همی زنم لیکن خار می‌گیرد آستین مرا

گزیدهٔ غزل ۴۷ رسید باد صبا تازه کرد جان مرا نهفته دار بمن بوی دلستان مرا

گزیدهٔ غزل ۴۲ نازنینا زین هوس مردم که خلق با تو روزی در سخن بیند مرا

سری دارم که سامان نیست او را به دل دردی که درمان نیست او را به راه انتظارم هست چشمی که خوابی هم پریشان نیست او را به عشق از گریه هم ماندم چه جویم باران از کشتی که یاران نیست او را فرامش کرد عمرم روز را ز اینک شبی دارم که پایان نیست او را

برسرکوی تو فریاد که از راه وفا خاک ره گشتم و برمن گذری نیست ترا دارم آن سر که سرم در سر کار توشود با من دلشده هر چند سری نیست ترا دیگران گرچه دم از مهر و وفای تو زنند به وفای تو که چون من دگری نیست ترا

جانم فدای زلف تو آندم که پرسمت کاین چیست موی بافته ؟ گویی که دام تست

آفت جمال شاهد و ساقیست بیهده بد نام کرده‌اند به مستی شراب را

برای کس چو نگردد فلک بی‌تقدیر عنان خویش گذارم به اقتضای قضا

برای کس چو نگردد فلک بی‌تقدیر عنان خویش گذارم به اقتضای قضا

خوشنود اگر به جان شود آن دوست، خسروا عاشق به خویش ره ندهد ترس و باک را

شبها غم خود به شمع گویم کو نیز ز محرمان رازست