بریده‌هایی از کتاب دیوان اشعار امیر خسرو دهلوی

ابر می بارد و من می شوم از یار جدا چون کنم دل به چنین روز ز دلدار جدا ابر و باران و من و یار ستاده به وداع من جدا گریه کنان، ابر جدا، یار جدا سبزه نوخیز و هوا خرم و بستان سرسبز بلبل روی سیه مانده ز گلزار جدا ای مرا در ته هر موی به زلفت بندی چه کنی بند ز بندم همه یکبار جدا دیده از بهر تو خونبار شد، ای مردم چشم مردمی کن، مشو از دیده خونبار جدا نعمت دیده نخواهم که بماند پس از این مانده چون دیده ازان نعمت دیدار جدا

اگر چه بسی دردها هست ، لیکن جداگانه دردی است درد جدایی

آب شد از بحر روان تخته پوش کرده ز هر تخته معلم خروش

رفتند رفیقان دل صد پاره ببردند کردند رها دامن صد پاره ما را

ملامت می کند نادان، سخن برنآمدی از وی اگر یک روزه بر جانش غم جانان من بودی

دل رفته نیاید باز، ره تا کی توان رفتن؟

خوش آن شبها که آن جان جهان مهمان من بودی جراحتها که او کردی لبش درمان من بودی

به ناز گفتی گه گه من از آن توام دروغ گفتی و من استوار داشتمی

ای غنچه را بر بسته لب، شکل و دهان چون تویی چون لاله خون کرده دلم سرو روان چون تویی

ای به هزار مرتبه ز آب حیات پاک تر حیف بود که بگذرد بر تو غبار دیگری

تو یوسفی و من از نقد جان خریدارت بیا بگو که نیابی چو من خریداری

تا ستدی دل ز تنم ماند تنم خسته ز غم باز دهد خسرو اگر جان ز تنش تو ببری

آهن و سنگ آب شود ز آه دل غم خور من نرم نگردد دل تو وه چه عجب جانوری

هرگز نیاید در نظر نقشی ز رویت خوبتر حوری ندانم ای پسر فرزند آدم یا پری؟

تمنای دلم کردی و دادم بفرما، گر تمنای دگر هست

عشق از پی جان گرفت ما را خلقی به زبان گرفت ما را

فرامش کرد عمرم روز را، زانک شبی دارم که پایان نیست او را

نعمت دیده نخواهم که بماند پس از این مانده چون دیده ازان نعمت دیدار جدا

سخنی بگوی و از لب شکری نمای مارا

نیست در شهر گرفتارتر از من دگری نبد او تیر غم افگارتر از من دگری