بریده‌هایی از کتاب دیوان اشعار امیر خسرو دهلوی

زمانه شکل دگر گشت و رفت آن مهربانیها همه خونابه حسرت شدست آن دوست گانیها

دلم در عاشقی آواره شد آواره تر بادا تنم از بی‌دلی بیچاره شد بیچاره تر بادا به تاراج عزیزان زلف تو عیاریی دارد به خونریز غریبان چشم تو عیاره تر بادا رخت تازه است و بهر مردن خود تازه تر خواهم دلت خاره‌ست و بهر کشتن من خاره تر بادا

بیا ای جان هر قالب که تا زنده شوند از سر بکویت عاشقان کز جان تهی کردند قالبها

جنگهای او خوش است ار آشتی را جا بود وزعتاب و خشم در آزار بودن هم خوش است

روزگاری شد که دل با داغ هجران خو گرفت

خون جگر آب شد ز عشقت

تقدیر که یک چند مرا از تو جدا داشت از جان گله دارم که مرا زنده چرا داشت

عشق آمد و گرد فتنه بر جایم ریخت عقلم شد و صبررفت و دانش بگریخت این واقعه هیچ دوست دستم نگرفت جز دیده که هر چه داشت درپایم ریخت

صد مرده زان لب زنده شد درد مرا درمان کجا؟ گویند ترک غم بگو تدبیر سامانی بجو درمانده را تدبیر کو دیوانه را سامان کجا؟

دل ز تن بردی و در جانی هنوز دردها دادی و درمانی هنوز

گر هست جانی در تنم بهر تو می دارم نگه

خونابه میچکاندم از گریه سوز دل خوش گریه‌ای است بر سرآتش کباب را

درمانده را تدبیر کو دیوانه را سامان کجا؟

خبرت هست ؟ که از خویش خبر نیست مرا گذری کن که زغم راه گذر نیست مرا گر سرم در سر سو دات رود نیست عجب سرسوای تو دارم غم سرنیست مرا بی‌رخت اشک همی بارم و گل می‌کارم غیر ازین کار کنون کار دگر نیست مرا

بحمدالله که بیداری شبهایم نشد ضایع بدیدم خفته در آغوش خود آن سرو بالا را

نخواهد رفت مهرش از دل من

به راه انتظارم هست چشمی که خوابی هم پریشان نیست او را

غم که مرا در دل است کس نکند باورم

تا چند هر دم از صبا در جنبش آید زلف تو آخر دمی آرام ده دلهای بی آرام را

بعد از این با کس نه پیوندیم دل