بریده‌هایی از کتاب دیوان اشعار امیر خسرو دهلوی

یار دل برداشت وز رنج دل ما غم نداشت

هر جانور که باشد بگریزد از بلایی من خود بلای خویشم، از خود کجا گریزم؟

ای صبا گر گذری برسرآن کو برسان خبر ما بر آنکس که ز ما بی‌خبر است مردمان منکر عشقند و منم کشتهٔ او شیوهٔ ما دگر و شیوهٔ مردم دگر است

من گریه خویش دوست دارم

عالم همه یغمای تو خلقی همه شیدای تو آن نرگس رعنای تو آورده کیش کافری

ای گل که چنین در بغلت تنگ گرفته کز خون دلت پیرهنت رنگ گرفته آن سوختگی جگر لاله ازان است کز آه من آتش به دل سنگ گرفته تا دست تظلم نزند کس به عنانش تن داده به مستی و عنان تنگ گرفته از سوزن زنگار گرفته بشناسد بس کز نم گریه مژه ام زنگ گرفته

شبم خیال تو بس، با قمر چه کار مرا

ابر می بارد و من می شوم از یار جدا

ای راحت و آرام جان با روی چون سرو روان زینسان مرو دامنکشان کارام جانم می‌بری

آفاق را گردیده‌ام مهر بتان ورزیده‌ام بسیار خوبان دیده‌ام اما تو چیز دیگری