بریده‌هایی از کتاب دیوان اشعار امیر خسرو دهلوی

عقل بیرون شد ز من، پرسیدمش کین چیست،گفت ما که هوشیاریم با دیوانه نتوان خو گرفت

خوابش دیدیم دوش و مستیم کان خواب هنوز در سر ماست

اگر دوری، خیالت در نظر هست

مرا در آرزویت غم ندیم است

همی خواهم که رویت باز بینم جز اینم در جهان کام دگر نیست

طاقت چو ندارم که رسانم به تو خود را فریاد رس، ای دوست، که طاقت برسیده ست

باشد آن روزی که بینم غمگسار خویش را شادمان یابم دل امیدوار خویش را شد دو چشمم ز انتظارش چار در راه امید چار جانب وقف کردم هر چهار خویش را

بازوی هجرت قوی در کشتن بیچارگان چون قصاص افزون فتد عادت شود جلاد را

نیست شرط، ای دوست، با یاران دیرینت جفا شرم دار آخر که من یار وفادارم ترا

سنگین دل تو سخت تر از سنگ مرمر است کوه غم است بر دل ازان سنگ، مر مرا

خاکستری از وجود ما ماند بس کاتش عشق خورد ما را

طاقت دوری نماند عاشق دلتنگ را

بی رخت اشک همی بارم و گل می کارم غیر از این کار کنون کار دگر نیست مرا

ز آب دیده که به صد خون دلش پروردم هیچ حاصل بجز از خون جگر نیست مرا

گفتمش جان می کنم خون می خورم بهر تو، گفت خسروا، مشتاق را جز این نباشد کارها

ای طبیب از ما گذر، درمان درد ما مجوی تا کند جانان ما از لطف خود درمان ما

گنج عشق تو نهان شد در دل ویران ما می زند زان شعله دایم آتشی در جان ما

از پی نقل مجلست هست بر آتشم جگر چاشنی نمی‌کنی گوشهٔ این کباب را

روز عید ست به من ده می نابی چو گلاب که از آن جام شود تازه‌ام این جان خراب

اگر نسیم صبا زلف او برافشاند هزار جان مقید ز بند برهاند