بریده‌هایی از کتاب پدران غایب

اين مرد بيشتر به آنچه ماری داشت و آنچه ماری انجام می‌داد علاقه‌مند بود تا آنچه ماری بود.

سايه‌ها هستند كه به نقاشی‌ها عمق می‌بخشند؛ صحنه‌های روشن در طولانی مدت جذابيت خود را از دست می‌دهند.

هيچ‌كس دوست ندارد به تنهايی با ترس‌هايش روبه‌رو شود.

ترس‌ها و سايه‌های ما می‌توانند مانند پل‌هايی عمل كنند و ما را با ديگران ارتباط بدهند. اين زخم‌ها و ضعف‌های ماست كه می‌تواند باعث ارتباط‌مان با ديگران شود.

فراموش نكنيد هنگامی كه آنها بی‌وقفه درباره‌ی مادران‌شان سخن می‌گويند، در حقيقت در حال صحبت كردن درباره‌ی پدران از دست‌رفته‌شان هستند.

متأسفانه كسی نبود كه به او بگويد چگونه نقش بازی كردن را متوقف كند؛ هيچ‌كس به او نگفت همان‌گونه كه هست، انسان خوبی است و برای جلب توجه ديگران، به نقش بازی كردن نيازی ندارد.

نسل قبلی اين توانايی را داشتند كه فشار زندگی در شرايط سخت اقتصادی را تحمل كنند، درحالی كه جوانان امروزی به سادگی اميد را از دست می‌دهند. باورهای مذهبی نسل قبلی و باورشان به پيشرفت و راحتی مادی و همچنين فراهم كردن تحصيلات برای فرزندان‌شان به فداكاری آنها معنا می‌داد. درحالی كه در دنيای امروز بيكاری به همراه افزايش تنش‌های زندگی مدرن و از ياد رفتن سنت‌های قديمی دست به‌دست هم داده و معنا را از زندگی جوانان خارج كرده است.

فردی را می‌شناسم كه از زخم‌معده‌ی شديدی رنج می‌برد و كارشناس روان‌درمانی‌اش به او گفته است اين زخم در واقع سالم‌ترين بخش شخصيت اوست. اين زخم باعث می‌شود كه او براساس طبيعت واقعی‌اش زندگی كند.

آنها نمی‌دانند كه روح خلاق هميشه خود را به شكل ناقص و معيوب نشان می‌دهد. هفايستوس، كهن‌الگوی خلاقيت در يونان باستان به اندازه‌ای زشت بود كه پس از تولد، مادرش هرا او را از كوه اليمپوس به پايين پرتاب كرد.

«رفتار پدرانه رفتاری است كه ميان حمايت و علاقه در مقابل نياز به تعيين مرز برای استقلال كودكانه، تعادل ايجاد می‌كنند.»

پدر به فرزند كمك می‌كند تا ساختاری درونی را شكل ببخشد. به‌عبارت روشن‌تر حضور او باعث می‌شود كودك، به‌ويژه فرزند پسر، پرخاشگری (تأييد خود و ظرفيت دفاع از خود)، جنسيت مردانه، احساس كندوكاو، ديدگاهش نسبت به جهان يا استعداد تجريد و عينيت بخشيدن را در وجودش توسعه دهد. پدر همچنين به فرزند پسر ـ و فرزند دخترش ـ كمك می‌كند از دنيای خانوادگی به دنيای اجتماعی گذر كند؛ اگرچه مادر نيز نقشی به‌سزا در پوشش دادن اين شكاف دارد. به‌طور كلی كودكانی كه حضور پدر را به اندازه‌ی كافی احساس كرده‌اند در درس خواندن و انتخاب‌های شخصی اعتماد به نفس بيشتری از خود نشان می‌دهند.

در اين داستان عاشقانه پدر سومين شخصيت است و نشان‌دهنده‌ی عنصر جدايی ميان مادر و فرزند. حضور پدر شروع روند تفكيك است. پدر با اعلام و ادعای اين‌كه مادر، همسر اوست به هم‌زيستی لذت‌بخش ميان فرزند و مادر پايان می‌دهد. «مادرِ تو همسر من است و او مرا هم دوست دارد!» كودك درك می‌كند كه او ديگر تنها موضوع علاقه‌ی مادرش نيست. به اين شكل پدر تجسم اصل واقعيت و نظم در خانواده خواهد بود.

آگاهی از استقلال و خودمختاری ناخودآگاه، تجربه‌ای همراه با درد است. به اين شكل ديگر نمی‌توانيم به اين توهم دوست‌داشتنی باور داشته باشيم كه قدرت و اختيار كامل داريم.

اولين موضوع ارتباطی كودك و اولين چيزی كه او می‌شناسد، وجود مادرش است. برای اين‌كه كودكی پسر، «مرد» شود بايد از اين خيال‌پردازی اوليه درباره‌ی مادر، به‌سوی همسان‌سازی هويت خود با پدرش حركت كند. اين انتقال هويت چنان فرآيند ظريف و پرخطری است كه در جوامع ابتدايی و قبيله‌ای طی مراسمی خاص و با كمك فردی بالغ انجام می‌شود.

سكوت پدر حكم به شكنندگی هويت جنسی پسر می‌كند

درباره‌ی موضوع صميميت ميان افراد غيرهم‌جنس آنی لكرك نكته‌ای جالب را يادآوری می‌كند كه «زبانِ اروس دشمنی‌ای ميان دوجنس به‌وجود نمی‌آورد، اما باعث آگاهی از تفاوت ميان دوجنس می‌شود.» او نشان می‌دهد كه چگونه تفاوت‌های جنسی از زبان عشق معنا می‌يابند. او اين‌گونه ادامه می‌دهد كه «برای هر مردی اروس سرنوشتش را به اين شكل بيان می‌كند كه بايد زنی را عاشق خودت سازی و برای هر زنی اروس سرنوشتش را به اين شكل بيان می‌كند كه بايد عشق را در قلبت پرورش دهی و از آن مراقبت كنی. اروس اين مسئله را بنيان نهاده است و مردان و زنان در پيدايش آن نقش نداشته‌اند.»

بايد به‌ياد داشته باشيم كه در تمامی افسانه‌های عاشقانه مانند «رومئو و ژوليت»، قهرمان داستان در جوانی جان خود را از دست می‌دهد. درواقع نظر قرون وسطی درباره‌ی بقای روابط عاشقانه‌ی صميمی به اين شكل بوده است.

جامعه‌ای كه در آن زيبايی و انرژی‌های جنسی ستايش و تحسين نمی‌شوند، بی‌ترديد خود را تا سطح هرزه‌نگاری تنزل می‌دهد. هرزه‌نگاری انتقام كهن‌الگوی آسيب‌ديده‌ی ونوس است. ونوس از ما می‌خواهد با او صميمی باشيم.