بریده‌هایی از کتاب شبدر چهار پر

مهرم می‌افتد در دلت اما موجی که می‌زاید دیری نمی‌پاید

منتظر نشسته خون به پا کند با فشار اندکی در گلوی من انار کوچکی

قلب، لحظه‌ای تهی و لحظه‌ای پُر است ما میان این دو لحظه زنده‌ایم

زیر چرخ له شدند قلب ابرها شکست مه شدند

تنهایی من تک‌درختی بود هر کس رسید از راه، تابی بست عشق آمد و دورم طنابی بست

رفتی و دیدی که آنجا دانه نیست بعد از این هرگز به اینجا برنگرد قلب من برج کبوترخانه نیست

قرن‌هاست جمعه، هرچه رشته پنبه می‌شود تو نمی‌رسی و شنبه می‌شود

باید برای زیستن خود را به مردن زد

حتی در این بن‌بست، راه دیگری هست مرداب هم باشی در تو امید رویش نیلوفری هست

اگرچه باد، دشمن چراغ‌هاست و باغ در تصرف کلاغ‌هاست حکومت نظامی خزان شکستنی است

از میان آن همه پرندۀ رها خورد سنگ تو به بال من خوش به حال من

من که فکر می‌کنم قفس واقعیتی خیالی است

شاخه‌هایم را شکست آنچه بر قلبم نشست، برفِ پیش از موعد است

«شاخه‌ات شد تبر» ضربه‌ای سخت بود این خبر باز ماند، از تعجب دهان درخت

نه می‌پرد نه بر نوکش نُتی است سفر نمی‌کند به روشنی غمت پرنده‌ای است آهنی

برف ما به بام برف او به دوش طفل گل‌فروش

تنهایی من تک‌درختی بود هر کس رسید از راه، تابی بست عشق آمد و دورم طنابی بست

به دست توست چشم وصله‌ها هنوز بیا و مرگ را به زندگی بدوز

شاخه، خشک از غم دل‌کندن برگ نفس باغ پر از خش خش مرگ تازه این اول بی‌مهری‌هاست

زندۀ به سوگ خود نشسته‌ای است