بریده‌هایی از کتاب شبدر چهار پر

باغ غرق در سکوت شد توت خون دل که خورد شاه‌توت شد

قلب، لحظه‌ای تهی و لحظه‌ای پُر است ما میان این دو لحظه زنده‌ایم زندگی تلنگر است

۵۴ حتی در این بن‌بست، راه دیگری هست مرداب هم باشی در تو امید رویش نیلوفری هست

هرچند گاهی تلخ می‌خندد کوه است و می‌ماند سر حرفش بهمن دهان کوه را هرگز نمی‌بندد

حتی در این بن‌بست، راه دیگری هست مرداب هم باشی در تو امید رویش نیلوفری هست

از میان آن همه پرندۀ رها خورد سنگ تو به بال من خوش به حال من

شهر را از خانه‌هایش می‌شناسند راه را از پیچ‌وخم‌هایش قلب را از موج غم‌هایش

در حسرت پرواز پوسیده در سینه‌ات یک شاه‌پروانه... بیرون بیا از خویش، دیوانه!

برف ما به بام برف او به دوش طفل گل‌فروش

از دیدگاه دل دنیا به غم‌هایش نمی‌ارزد باید برای زیستن خود را به مردن زد

در کنارت کار واژه تمام است عشق، موسیقی بی‌کلام است

در حسرت پرواز پوسیده در سینه‌ات یک شاه‌پروانه... بیرون بیا از خویش، دیوانه!

قرن‌هاست جمعه، هرچه رشته پنبه می‌شود تو نمی‌رسی و شنبه می‌شود

فرقی برایم بین فروردین و دی نیست هم بودنم هم مردنم پوچ... مثل پرستویی که جا مانده است از کوچ

هی بغض پشت بغض بالا می‌آورم امشب غمی بزرگ به دنیا می‌آورم

از میان آن همه پرندۀ رها خورد سنگ تو به بال من خوش به حال من

هرچند گاهی تلخ می‌خندد کوه است و می‌ماند سر حرفش بهمن دهان کوه را هرگز نمی‌بندد

حالا که مرداد من آبان است بی‌مهرش بر شاخسارانم گل پژمرده‌ای بگذار در سینه‌ام گنجشک سرماخورده‌ای بگذار

قرن‌هاست جمعه، هرچه رشته پنبه می‌شود تو نمی‌رسی و شنبه می‌شود

شاخه‌هایم را شکست آنچه بر قلبم نشست، برفِ پیش از موعد است