بریده‌هایی از کتاب شبدر چهار پر

گیرم که راه از هر طرف سد بود باید چنان آونگ در رفت و آمد بود

رفته‌ای چشمم، این جزیره، زیر آب رفته است زندگی کنار ساعتم به خواب رفته است

در کنارت کار واژه تمام است عشق، موسیقی بی‌کلام است

۱۲ قرن‌هاست جمعه، هرچه رشته پنبه می‌شود تو نمی‌رسی و شنبه می‌شود

شاخه، خشک از غم دل‌کندن برگ نفس باغ پر از خش خش مرگ تازه این اول بی‌مهری‌هاست

شاخه، خشک از غم دل‌کندن برگ نفس باغ پر از خش خش مرگ تازه این اول بی‌مهری‌هاست

از میان آن همه پرندۀ رها خورد سنگ تو به بال من خوش به حال من

گل پیمبر است دین او شکفتن است

حتی در این بن‌بست، راه دیگری هست مرداب هم باشی در تو امید رویش نیلوفری هست

شهر را از خانه‌هایش می‌شناسند راه را از پیچ‌وخم‌هایش قلب را از موج غم‌هایش

عطرها شوق پریدن دارند دهنم بسته‌تر از هر قفسی نکند بو ببرد از تو کسی

صبح تا شب به ذکر مشغول‌اند ریه‌ات خانقاه بلبل‌هاست شیشۀ عطر بهترین گل‌هاست

هان ای پرنده ـ پلک! هر گاه می‌پری، خبری خوب می‌رسد کی جای نامه، بوسۀ مکتوب می‌رسد؟

لب‌های من، این ماهیان مرده دیدند بی‌بوسه‌گی با بی‌هوایی فرق دارد مرگ طبیعی با جدایی فرق دارد

در حسرت پرواز پوسیده در سینه‌ات یک شاه‌پروانه... بیرون بیا از خویش، دیوانه!

گونه‌هایش سیب‌ها را هم هوایی کرد نکته‌اش در چیست؟ جاذبه قانون صد در صد درستی نیست

منتظر نشسته خون به پا کند با فشار اندکی در گلوی من انار کوچکی