بریده‌هایی از کتاب شبدر چهار پر

قلب، لحظه‌ای تهی و لحظه‌ای پُر است ما میان این دو لحظه زنده‌ایم زندگی تلنگر است

کوه‌ها هم آدم‌اند روزمرّه می‌شوند قهر می‌کنند و درّه می‌شوند

عشق تو عطر ناشکیبایی است مثل پرنده پایبند پر نمی‌ماند شعله همیشه زیر خاکستر نمی‌ماند

شهر را از خانه‌هایش می‌شناسند راه را از پیچ‌وخم‌هایش قلب را از موج غم‌هایش

از میان آن همه پرندۀ رها خورد سنگ تو به بال من خوش به حال من

مترسک و لباس نو؟ به دست توست چشم وصله‌ها هنوز

قلب ابرها شکست مه شدند

از تو بی‌خبر امشب آه می‌کشم یک دقیقه بیشتر

هی بغض پشت بغض بالا می‌آورم امشب غمی بزرگ به دنیا می‌آورم

عطرها شوق پریدن دارند دهنم بسته‌تر از هر قفسی نکند بو ببرد از تو کسی

قلب، لحظه‌ای تهی و لحظه‌ای پُر است ما میان این دو لحظه زنده‌ایم زندگی تلنگر است

او به داد هیچ کس نمی‌رسد بیش از این از آسمان نگو ای درختِ اره در گلو!

از میان آن همه پرندۀ رها خورد سنگ تو به بال من خوش به حال من

باید برای زیستن خود را به مردن زد

نشسته‌ام لب ایوان برنج پاک کنم منی که شام و نهارم شده است غم‌خوردن

رفتی و دیدی که آنجا دانه نیست بعد از این هرگز به اینجا برنگرد قلب من برج کبوترخانه نیست

هر تکه از دلم پی عشقی رفت چشمان من که عامل این کارند شاهان بی‌کفایت قاجارند

قرن‌هاست جمعه، هرچه رشته پنبه می‌شود تو نمی‌رسی و شنبه می‌شود

لب‌های من، این ماهیان مرده دیدند بی‌بوسه‌گی با بی‌هوایی فرق دارد مرگ طبیعی با جدایی فرق دارد

شاخه‌هایم را شکست آنچه بر قلبم نشست، برفِ پیش از موعد است