بریده‌هایی از کتاب یک روز انتظار

پسرک یک روز تمام، یعنی از ساعت نُه صبح، منتظر بود که بمیرد.

ـ یعنی چقدر به مردنم مانده؟

نگاهش که به پایین تخت خیره بود، آرام شد

آرام بازی می‌‌کرد و خیلی راحت برای چیزهای بی‌اهمیت به گریه می‌‌افتاد.

ـ چرا نمی‌خوابی؟ زمان خوردن داروها که شد بیدارت می‌‌کنم. ـ دلم می‌‌خواهد بیدار باشم. چند دقیقه بعد، رو کرد به من و گفت: «بابا جان، اگر خسته می‌‌شوی، لازم نیست پیش من بمانی». ـ خسته نمی‌شوم. ـ نه، منظورم این است که اگر خسته می‌‌شوی، مجبور نیستی کنارم بمانی.

مجموعه «مطالعه در وقت اضافه» با این هدف فراهم شده است تا کاربران طاقچه بتوانند در عرض چند دقیقه یک داستان کوتاه از نویسندگان ایران و جهان را بخوانند. امیدواریم این داستان‌های کوتاه بتواند کمکی کوچک به پربارترکردن دقایق زندگی داشته باشد. دقایقی کوتاه که در میان روزمرگی‌ها، دقایقی زیباتر و ارزشمندتر باشد و در میان لحظات خوبمان جای بگیرد.

به خانه که رسیدم، گفتند پسرک کسی را به اتاقش راه نمی‌دهد. می‌گفت: «حق ندارید به اتاقم بیایید. نباید به بیماری من مبتلا شوید». به اتاقش رفتم و دیدم درست همان طور که قبلاً کنارش بودم، روی تخت دراز کشیده، رنگ‌پریده و بی‌حال؛ گونه‌هایش از تب گل انداخته بود و هنوز مثل قبل به پایین تخت خیره شده بود. تبش را گرفتم. ـ چقدر است؟ گفتم: «نزدیک صد درجه، ولی تبش دقیقاً صد و دو درجه و چهار دهم بود». گفت: «تبم صد و دو درجه بود». ـ کی گفته؟ ـ دکتر.

خیلی راحت برای چیزهای بی‌اهمیت به گریه می‌‌افتاد.

اگر خسته می‌‌شوی، مجبور نیستی کنارم بمانی.

اگر خسته می‌‌شوی، لازم نیست پیش من بمانی».