بریده‌هایی از کتاب تو کله خر هستی؛ برو پیش موفق می‌شوی

از آنجا که ما بیشتر اوقات می‌گوییم شرایط لازم را برای کاری نداریم، در واقع آنچه می‌گوییم این است که دل و جرئت امتحان کردن آن را نداریم، نه اینکه از عهده این کار بر نمی‌آییم.

برای اینکه کسی کاری را با انگیزه انجام دهد، لازم است از منطقه امن خودش بیرون بیاید.

معمولاً افراد به کاری که برای‌شان منافعی نداشته باشد دست نمی‌زنند، خواه از طریق سالم و خواه ناسالم. اگر تو قضیه‌ای دلگیر را در زندگی‌ات به دلیل قصه‌ای احمقانه حفظ می‌کنی، مسلماً چیزی در آن نهفته است که تو را به هیجان می‌آورد. این طوری بگویم، مثلاً قصه تو این است که افسرده هستی. به احتمال زیاد وقتی حال‌وهوای ناجوری داری، مجبور نیستی در هیچ مورد تلاش کنی یا لباس‌هایت را بشویی یا به سالن ورزشی بروی. در این قصه تو حال‌وهوایی آشنا، دنج و راحت داری و باعث می‌شود نظر دیگران را جلب کنی. مردم می‌آیند به تو سر می‌زنند و گاهی برایت غذا هم می‌آورند. این قصه موضوعی در اختیارت می‌گذارد که بتوانی در موردش حرف بزنی، بهانه‌ای به دستت می‌دهد که تلاش و تقلا نکنی و رو به جلو نروی تا مبادا با ناکامی‌های احتمالی مواجه شوی.

تنها کاری هم که لازم است تو انجام دهی این است که به انتخاب خودت هر آنچه را حس وابستگی در تو ایجاد می‌کند و برایت بی‌فایده است، رها کنی تا واقعیت زندگی‌ات آشکار شود. زندگی خواب و خیالی است که فقط به واسطه برداشت و نگرش خودت شکل گرفته است. هر موقع خودت تصمیم به تغییر آن بگیری، زندگی‌ات دگرگون می‌شود.

«اگر درهای درک و فهم پاکیزه باشد، همه چیز به همان صورتی که واقعاً هست، خودش را به بشر نشان می‌دهد.»

اصولی اخلاقی که از سفر هند یاد گرفتم به شرح زیر است: ●      با غریبه‌ها حرف بزن. ما در این سیاره همه با هم خویشاوند هستیم. ●      منتظر موارد نامنتظر باش و از آن‌ها لذت ببر. ●      شوخ‌طبعی را دنبال کن. ●      به جشن و سرور ملحق بشو. ●      در لحظه زندگی کن. ●      زمانی که به شادی و لذت سپری شود، هرگز زمان تلف‌شده نیست. ●      دیگران را هم در فضای خودت سهیم کن. ●      عصا قورت‌داده نباش.

بابت همینی که هم‌اکنون هستی و هر آنچه خواهی شد، شکر خدا را به جا بیاور.

به محض اینکه به ذهنت رسید نمی‌توانی به خواسته‌هایت برسی، نگرش خود را تغییر بده و با شکرگزاری، اعجاز به زندگی‌ات بیاور. بعد از مدتی این اعجاز برایت عادی خواهد شد.

اگر می‌خواهی به‌طور اساسی زندگی‌ات را متحول کنی، باید ایمانت را قوی کنی و بر این باور باشی که در کائناتی پر از وفور نعمت و سخاوتمندی زندگی می‌کنی و از بابت نعماتی که داری و نعماتی که به سویت خواهند آمد، خدا را شکر کنی. از اینکه با اقتدار می‌توانی خواسته‌هایت را مرئی کنی و به آن‌ها برسی، خدا را شکر کن.

ایمان بهترین همدم تو در مواقعی است که دچار ترس و وحشت می‌شوی.

ایمان حکم ماهیچه‌ای را دارد که با استفاده از آن تصمیم می‌گیری از منطقه امن خودت بیرون بیایی و زندگی‌ات را طوری متحول کنی که برای خودت هم در دنیای کنونی واقعی قابل باور نخواهد بود. ایمان در واقع ترس از ناشناخته‌ها را سرکوب می‌کند. ایمان به تو اجازه می‌دهد خطر کنی. ایمان یعنی جهشی به سوی تکامل و دگرگونی.

ایمان یعنی دل و جرئت باور داشتن به عالم غیب.

برعکس، وقتی به جای حالت شکرگزاری دچار حالت ناامیدی، عصبانیت، عذاب وجدان یا بی‌اعتنایی شوی، در فرکانسی پایین قرار می‌گیری. در نتیجه ارتباط تو با انرژی الهی کمتر می‌شود و قدرت چندانی نداری که بخواهی از این راه موارد یا تجارب خوب را در زندگی‌ات آشکار کنی.

اگر خودت را دست‌کم بگیری، اگر به خودت شک کنی، اگر دچار عذاب وجدان شوی، نشانه‌ای مسلم است که به بیراهه می‌روی و آرزوهای قلبی‌ات را دنبال نمی‌کنی.

همیشه ایمان تو باید قوی‌تر از ترس‌هایت باشد.

آندره ژید، نویسنده شجاع فرانسوی و جوینده حقیقت، چنین گفته است: «تا کسی مدتی طولانی از ساحل دور نشود، نمی‌تواند سرزمین‌های جدید را کشف کند.»

برای بالا بردن ارتعاش خودت، باید باوری قوی داشته باشی و بدانی هر آنچه می‌خواهی در دسترس توست. و بهترین روش برای حفظ این باور، پیوند دائمی با خداوند است.

هر ارتعاشی از خودت ساطع کنی، مشابه همان را از کائنات جذب می‌کنی. تو نمی‌توانی سر کائنات کلاه بگذاری.

شم و شهودت را برای شناخت عیب و ایرادهای زندگی‌ات تقویت و به آن توجه کن. به باورهایی بپرداز که به خورد ضمیرناخودآگاهت داده‌ای. مثلاً، اینکه می‌گویی: برای پول در آوردن باید به کاری تن بدهم که از آن متنفرم. اگر با کسی صمیمی شوم در دام او اسیر می‌شوم. اگر رژیم بگیرم از خوردن غذاهای لذت‌بخش محروم می‌شوم. پس اول باید باورهای دست و پاگیر را از ضمیر ناخودآگاهت بیرون بیندازی و باورهایی تازه، امیدبخش و عالی را جایگزین آن‌ها کنی. تو باید طعم آنچه را در زندگی دوست داری، بچشی.

خواستن یعنی اینکه روی مبل لم بدهی و بی‌خیال مجله ورق بزنی. اراده کردن یعنی از جای خودت بلند شوی، آستین همت را بالا بزنی و به دنبال تحقق رؤیاهایت بروی.