بریده‌هایی از کتاب مادربزرگ سلام رساند و گفت متاسف است

مامان‌بزرگ آهسته می‌گوید: «پلیس وظیفه‌اش اینه که به منِ شهروند خدمت کنه. می‌دونی که، من مالیاتم رو تمام‌وکمال می‌دم.»

خاص بودن بهترین راه متفاوت بودن است.

این روزها باید مراقب باشی کاری نکنی که به کسی بربخورد.

هر آدم هفت ساله‌ای باید یک ابَرقهرمان داشته باشد. همین است که هست. ‫هر کس با این قضیه مخالف است باید خودش را به دکتر نشان بدهد. ‫دست‌کم این چیزی است که مادربزرگ اِلسا می‌گوید.

«فقط آدم‌های متفاوت می‌تونن دنیا رو عوض کنن. آدم‌های عادی عرضۀ تغییر دادن هیچ کوفتی رو ندارن.»

«تا به حال در مورد اون دختره شنیدی که از بس فکر کرد ترکید؟

اگر چیزی نداشته باشی که بهش اهمیت بدی، اون‌وقت دیگه زنده نیستی. فقط وجود داری...»

در دنیای واقعی مردم همیشه می‌گویند وقتی اتفاق وحشتناکی می‌افتد اندوه و درماندگی و دردی که در قلبمان حس می‌کنیم «با گذشت زمان کمتر می‌شود»، اما این حقیقت ندارد. اندوه و دردِ از دست دادن همیشگی است، اما اگر قرار باشد برای همۀ عمر آن‌ها را با خودمان حمل کنیم، طاقتمان تمام می‌شود. غم و اندوه فلجمان می‌کند. بنابراین، درنهایت، اندوه‌هایمان را بسته‌بندی می‌کنیم و جایی می‌گذاریم.

«مگه این‌طوری نیست که مردم ازدواج می‌کنن چون پر از عشق هستن و بعدش طلاق می‌گیرن چون عشقشون ته می‌کشه؟»

«آدم‌ها وقتی مدت زیادی تنها بمونن کودن می‌شن.»

همۀ هیولاها از اول هیولا نبوده‌اند، بعضی‌هایشان هیولاهایی هستند که از اندوه هیولا شده‌اند.

یک ملکه تا زمانی بر سر قدرت می‌ماند که مردم قلمروی او از بحث و جدل بترسند.

«تو همۀ این کتاب‌ها رو داری ولی حتی یه دونه هری پاتر نداری؟ و بعد به تو اجازه می‌دن آدم‌هایی رو که مغزشون مشکل داره خوب کنی؟»

«اگر نتونی از شر خاطره‌های بد خلاص بشی، مجبوری اون‌ها را با چیزهای شیرینی‌تر بپوشونی.» «منظورت چیزهای شیرین‌تره.» «آره، می‌دونم.» «ممنونم، مامان‌بزرگ.» السا این را می‌گوید و سرش را به بازوی مامان‌بزرگ تکیه می‌دهد.

دربارۀ سایه‌هایی که دنبالتان می‌دوند و باید از چنگشان فرار کنید، دربارۀ اینکه چطور برایشان تله بگذارید و چطور از طریق پرت کردن حواسشان آن‌ها را شکست دهید.

بزرگ‌ترین توانایی مرگ میراندنِ آدم‌ها نیست، بزرگ‌ترین توانایی‌اش این است که می‌تواند کاری کند بازمانده‌ها آرزو کنند زندگی‌شان متوقف شود

در دنیای واقعی مردم همیشه می‌گویند وقتی اتفاق وحشتناکی می‌افتد اندوه و درماندگی و دردی که در قلبمان حس می‌کنیم «با گذشت زمان کمتر می‌شود»، اما این حقیقت ندارد. اندوه و دردِ از دست دادن همیشگی است، اما اگر قرار باشد برای همۀ عمر آن‌ها را با خودمان حمل کنیم، طاقتمان تمام می‌شود. غم و اندوه فلجمان می‌کند. بنابراین، درنهایت، اندوه‌هایمان را بسته‌بندی می‌کنیم و جایی می‌گذاریم.

«آدم‌ها وقتی نمی‌خوان از بچه‌هاشون مراقبت کنن اصلاً نباید بچه‌دار بشن.»

در جشن تولد شش سالگی‌اش مامان‌بزرگ داستان فرشتۀ دریایی غمگین را برایش تعریف کرد تا به او یاد بدهد همۀ هیولاها از اول هیولا نبوده‌اند و همۀ هیولاها هم شکل هیولا نیستند. بعضی‌هایشان از درون هیولا هستند.

وقتی مادربزرگ داری، انگار یک ارتش پشت‌سرت داری. این بزرگ‌ترین امتیاز یک نوه است: اینکه بدانی یک نفر همیشه طرف تو است، هر چه پیش بیاید. حتی وقتی اشتباه می‌کنی. درواقع، مخصوصاً وقتی اشتباه می‌کنی.