بریده‌هایی از کتاب بریت ماری اینجا بود

می‌خواهیم دیگران بدانند که ما حضور داریم. که حضورمان مهم است.

زمزمه می‌کند: «من اینجا هستم.» و آرزو می‌کند اسون آنجا بود و بریت‌ماری می‌توانست این حرف را به او بزند.

چون ارزش زندگی بالاتر از کفشی است که پا می‌کنید. بالاتر از شخص شما است. حس تعلق به یکدیگر است. بخشی از وجودتان در وجود دیگری. خاطرات و دیوارها و کمدها و کشوهایی با جای مخصوص کارد و چنگال که دقیقاً می‌دانید جای هر چیز در آن‌ها کجا است. تطبیق کل زندگی با ساختاری بی‌نقص، حضوری مؤثر بر اساس وجود دو شخصیت متعادل. یک زندگی مشترک و سازش با تمام چیزهایش.

آدم‌ها می‌خواهند کاری را انجام دهند که خوب از پسش برمی‌آیند. می‌خواهیم دیگران بدانند که ما حضور داریم. که حضورمان مهم است.

بانگ با وجود قضیه چشمش خوب بازی می‌کرد. من می‌گفتم: بانگ به‌خاطر قضیه چشمش خوب بود. گرفتی؟ باید سخت‌تر از بقیه می‌جنگید. واسه همین: بهترین بود. به قول گفتنی، انگیزه! گرفتی؟»

بعضی وقت‌ها این کار را می‌کند چون می‌خواهد صبح روز بعد صدای کنت را بشنود که فریادزنان اسم بریت‌ماری را می‌گوید. چون عاشق این است که کنت اسمش را با فریاد بگوید.

مغز انسان توانایی خارق‌العاده‌ای در بازسازی خاطرات و آن هم چنان به‌وضوح دارد که دیگر اعضای بدن می‌توانند در آن واحد توانشان را از دست بدهند.

بریت‌ماری بدون اینکه نگاهش را از توپ بردارد، می‌پرسد: «نباید الان مدرسه باشی؟» وگا پاسخ می‌دهد: «تو الان نباید سر کار باشی؟»

با حسادت نتیجه‌گیری می‌کند: «خیلی خوشحال به نظر می‌رسند. بازی که می‌کنند، حتی توی این شرایط، خیلی خوشحال به نظر می‌رسند.» اسون کف دستش را روی ته ریشش می‌کشد. خسته به نظر می‌رسد. بریت‌ماری تا به حال او را خسته ندیده بود. اما بالاخره که بریت‌ماری را نگاه می‌کند گوشه‌های دهانش تکانی می‌خورد و چشم‌هایش برق می‌زند. می‌گوید: «فوتبال زندگی رو به ادامه دادن وامی‌داره. همیشه یه بازی جدید در راهه. همیشه فصل جدید در راهه. این رؤیا همیشه سرجاشه که همه چی می‌تونه بهتر بشه. این یه ورزش خارق‌العاده است.»

«نمی‌خوام ادعا کنم که حق با شما نیست، واقعاً نمی‌خوام، اما مطمئنم که این دفعه مشکل بانک لیموترش توی نشیمنگاهش نبود، بلکه توپ توی سرش بود.» همه می‌خندند. بریت‌ماری از خنده دیگران اصلاً دلخور نمی‌شود و این برایش یک حس جدید است.

بانک پارکینگ را با موجی از فجیع‌ترین ناسزاهایی ترک می‌کند که بریت‌ماری تا به حال شنیده. بریت‌ماری اصلاً نمی‌دانست که می‌شود اعضای جنسی را با اسم دیگر بخش‌های بدن به این شکل ترکیب کرد.

آن‌ها طوری بازی می‌کنند، انگار بازی آن‌هاست که دنیا را تغییر می‌دهد. فرقش در همین است.

خیلی طول می‌کشد تا آدم یک نفر را بشناسد. او برای آشنایی با یک آدم جدید آمادگی ندارد. تصمیم گرفته که در زندگی با خودش کنار بیاید.

غریبه نیشخندی زد. «می‌دونم، بریت، می‌دونم. تو کسی رو قضاوت نمی‌کنی. من رو هم مثل بقیۀ آدم‌ها می‌بینی که برحسب تصادف رو ویلچر نشسته نه اینکه من رو یه ویلچر ببینی که توش یه آدم نشسته.»

«نمی‌خوام بی‌ادبی کنم، سامی، چون تو یه کشوِ کارد و چنگال بی‌عیب‌ونقص داری. اما روی‌هم‌رفته به نظرم حرف‌هات آدم رو گیج می‌کنه!» سامی می‌زند زیر خنده. «تو هم این‌جوری، بریت‌ماری. تو هم.»

بعضی وقت‌ها راحت‌ترین کار این است که آدم فقط زندگی کند، بدون اینکه خودش را بشناسد، بدون اینکه بداند به کجا می‌رود، همین بس که می‌داند کجاست.

آدم نمی‌فهمد عشق چه موقعی شکوفه می‌دهد؛ یک روز صبح از خواب بیدار می‌شوی و می‌بینی که گل داده است. موقع پلاسیدن هم همین‌طور است، یک روزبیدار می‌شوی و می‌بینی که دیگر خیلی دیر شده، اصلاً گلی نمانده است. گل‌های بالکن هم از این نظر شبیه عشق هستند. حتی گاهی وقت‌ها جوش‌شیرین هم دردی را دوا نمی‌کند.

بعضی وقت‌ها راحت‌ترین کار این است که آدم فقط زندگی کند، بدون اینکه خودش را بشناسد، بدون اینکه بداند به کجا می‌رود، همین بس که می‌داند کجاست.

«چون گاهی وقت‌ها فقط عشق کافی نیست.»

آدمی که همیشه به خاطر یک نفر دیگر زندگی کرده وقتی تنها باشد حتی خودش را هم به‌سختی می‌شناسد.