بریده‌هایی از کتاب النور و پارک

مادرش مضطرب شد. ریچی دیر کرده بود و استیک‌اش توی فر خشک شده بود. اگر آن‌را بیرون می‌آورد، ریچی عصبانی می‌شد ـ چون این‌طور استیک سرد می‌شد ـ و اگر توی فر می‌ماند، باز هم عصبانی می‌شد، چون آن‌وقت استیک سفت می‌شد.

چیزی در آن کاسِت‌ها بود که باعث شده بود النور حس متفاوتی را تجربه کند؛ انگار چیزی به ریه‌ها و معده‌اش فشار می‌آورد. یک جورهایی هم هیجان‌انگیز بود، هم اعصاب‌خُردکن. آن آهنگ‌ها باعث شده بود احساس کند دنیا چیزی‌که خیال می‌کند، نیست... و این حس خوبی بود، بهترین حس.

آدم فکر می‌کند اگر کسی را محکم نگه دارد، به او نزدیک‌تر می‌شود. فکر می‌کند می‌تواند او را چنان محکم نگه دارد که وقتی رهایش می‌کند، همچنان او را حس کند؛ انگار او را روی بدنش حک کرده باشد.

دنیا کنار پارک به جای بهتری تبدیل می‌شد

النور مثل یکی از آن سگ‌ها شده بود که مزه‌ی خون انسان را چشیده‌اند و دیگر نمی‌توانند از گازگرفتن دست بردارند.

دلش می‌خواست ناپدید شود... دلش می‌خواست از میان یک درِ مخفی به درون زمین پرتاب شود

«دوست دارم آوازخوندن‌تو بشنوم

«من نمی‌تونم جلوی فکرکردنمو بگیرم. نمی‌تونم مغزمو خاموش کنم.»

آدم فکر می‌کند اگر کسی را محکم نگه دارد، به او نزدیک‌تر می‌شود. فکر می‌کند می‌تواند او را چنان محکم نگه دارد که وقتی رهایش می‌کند، همچنان او را حس کند؛ انگار او را روی بدنش حک کرده باشد.

«فکر می‌کنی به چیزی غیر از تو اهمیت می‌دم؟»

نمی‌تونم باور کنم که زندگی ما رو به همدیگه داده و بعد خیلی راحت داره ما رو از هم پس می‌گیره.

شخص مورد علاقه‌ی من تو تمام دنیایی.»

النور گفت: «متأسفم.» «تو حتا نمی‌دونی چرا عصبانی‌ام.» «بازم متأسفم.»

هر وقت که النور را می‌دید، نمی‌توانست به پس‌زدنِ او فکر کند. اصلاً نمی‌توانست به هیچ چیز دیگری فکر کند. جز... جز لمس‌کردنِ او.

«بهت گفتم لبخند بزنی؛ چون وقتی لبخند می‌زنی، خیلی قشنگ‌تر می‌شی.»

«ازت خوشم نمی‌آد. بهت نیاز دارم.»

تو شبیه خودتی، مهم نیست اطرافت چه اتفاقایی می‌افته. به قول مادربزرگم: توی قالب و پوست خودت راحتی.

مادرشان گفت: «پدرتون هر بار قلب‌تونو می‌شکنه و هر بار انتظار داره من تیکه‌هاشو جمع کنم.»

"پارک می‌دونه چه آهنگی رو دوست دارم، حتا قبل از این‌که اونو بشنوم. اون می‌خنده، قبل از این‌که به آخر جوک برسم. جایی رو سینه‌ش هست ـ درست زیر گلویش ـ که باعث می‌شه بخوام اون درها رو برام باز کنه."

به نظر می‌رسید سبکِ زندگیِ انتخابیِ پارک را نشان می‌داد. او همیشه از سر تا پا سیاه می‌پوشید. تی‌شرت‌های پانک‌راکِ سیاه، روی لباس‌های گرم آستین‌بلند. کفشِ کتانیِ سیاه. شلوارجین‌های آبی. تقریباً همیشه سیاه، تقریباً هر روز (البته او یک تی‌شرت سفید داشت، ولی روی آن با حروفِ بزرگِ سیاه نوشته بود "پرچم سیاه").