بریده‌هایی از کتاب النور و پارک

پارک طوری دست‌های او را لمس می‌کرد که انگار دست‌های النور چیزی کمیاب و باارزش بودند، انگار انگشتان النور به‌شکل صمیمانه‌ای به سایر اجزای بدنش متصل شده بود، که البته همین‌طور هم بود، توضیحش سخت است اما پارک کاری می‌کرد که او خودش را چیزی بیش از مجموع تک‌تک اجزایش حس کند).

"عشق ما را از هم جدا خواهد کرد"

آن آهنگ‌ها باعث شده بود احساس کند دنیا چیزی‌که خیال می‌کند، نیست... و این حس خوبی بود، بهترین حس.

پارک گفت: «دفعه‌ی بعد فقط می‌گم "النور با من پشت این بوته‌ها شیرجه بزن. اگه نبوسمت دیوونه می‌شم."»

«منظورم اینه که... می‌خوام آخرین کسی‌ام باشم که تو رو می‌بوسه... شاید این بد به نظر برسه، مثل یه تهدید به قتل یا همچین چیزی. چیزی‌که می‌خوام بگم اینه که تو خودشی. تو همون کسی هستی که من می‌خوام.»

چشمان پارک به‌اندازه‌ی خودش برای النور دلتنگ شده بود.

آن‌ها خودشان بچه نداشتند، که به‌نظر النور، تصمیم خودشان بود. احتمالاً چون می‌دانستند بچه‌های ناز ـ همین‌که بزرگ شوند ـ به نوجوان‌هایی زشت و دردسرساز تبدیل می‌شوند.

اگر النور به پارک نشان دهد که چقدر به او نیاز دارد، پارک فرار خواهد کرد.

به‌هرحال دانش‌آموزان ممتاز ـ چه سیاه‌پوست، چه سفیدپوست، یا حتا اقلیت‌های آسیایی ـ معمولاً مؤدب‌تر بودند. شاید آن‌ها هم در درون‌شان به همان اندازه بدجنس بودند اما نمی‌خواستند به دردسر بیفتند...

آدم فکر می‌کند اگر کسی را محکم نگه دارد، به او نزدیک‌تر می‌شود. فکر می‌کند می‌تواند او را چنان محکم نگه دارد که وقتی رهایش می‌کند، همچنان او را حس کند؛ انگار او را روی بدنش حک کرده باشد. هر بار که النور، پارک را از خودش جدا می‌کرد، خفگیِ فقدانِ او را حس می‌کرد.

اگر کسی نتواند زندگیِ خودش را نجات دهد، آیا زندگی‌اش اصلاً ارزش نجات‌دادن دارد؟

با خودش فکر می‌کرد "چقدر احتمال داره بخوری به پُست همچین کسی؟ کسی‌که واسه همیشه عاشقش باشی، کسی‌که واسه همیشه عاشقت باشه؟ و اگه این آدم وجود داشته باشه ولی فرسنگ‌ها ازت دور باشه، اون‌وقت چی کار می‌کنی؟"

هیچ‌وقت به خودکشی فکر نکرده بود، هرگز. ولی خیلی به دست‌کشیدن فکر می‌کرد؛ دست‌کشیدن از بعضی چیزها. به دویدن، تا این‌که دیگر توان دویدن نداشته باشد. به پریدن از جایی آن‌قدر بلند که هیچ‌وقت به زمین نرسد.

النور گفت: «من دوسِت ندارم پارک.» طوری این‌را گفت که برای یک لحظه، معنایی جز این نداشت. «من...» صدای النور ضعیف‌تر شد. «گاهی فکر می‌کنم دارم به‌خاطر تو زندگی می‌کنم.»

«رومئو و ژولیت فقط دوتا بچه‌پولدار بودن که به هرچی می‌خواستن، می‌رسیدن. توی داستانم خیال می‌کردن همدیگه رو می‌خوان.»

اگر کسی نتواند زندگیِ خودش را نجات دهد، آیا زندگی‌اش اصلاً ارزش نجات‌دادن دارد؟

در حال قدم‌زدن به‌سمت ایستگاه اتوبوس، به حرف خودش فکر کرد: "چیزی بین‌مون نیست." فکرکردن به آن باعث می‌شد گریه‌اش بگیرد، چون می‌دانست که حقیقت دارد.

او مثل هنر بود و هنر هیچ‌گاه خوب به نظر نمی‌رسد؛ به نظر می‌رسد تنها باعث ایجاد حسی در شما می‌شود.

با خودش فکر می‌کرد "چقدر احتمال داره بخوری به پُست همچین کسی؟ کسی‌که واسه همیشه عاشقش باشی، کسی‌که واسه همیشه عاشقت باشه؟ و اگه این آدم وجود داشته باشه ولی فرسنگ‌ها ازت دور باشه، اون‌وقت چی کار می‌کنی؟"

دیگری که پشت کامیون بود. ـ نویسنده