بریده‌هایی از کتاب النور و پارک

مغز عاشق شعره. شعر چیز موندگاریه.

وقتی النور از مدرسه به خانه رسید، با کلیدهای جدیدش در را باز کرد و وارد خانه شد. در روشناییِ روز، خانه دلگیرتر هم بود، ساده و تاریک... اما حداقل‌اش این بود که النور خانه و مادرش را داشت.

با خودش فکر می‌کرد "چقدر احتمال داره بخوری به پُست همچین کسی؟ کسی‌که واسه همیشه عاشقش باشی، کسی‌که واسه همیشه عاشقت باشه؟ و اگه این آدم وجود داشته باشه ولی فرسنگ‌ها ازت دور باشه، اون‌وقت چی کار می‌کنی؟"

«می‌خوام پرواز کنم. می‌دونم خیلی به‌دردبخور نیست، ولی... هرچی باشه، پروازکردنه.»

چیزی در آن کاسِت‌ها بود که باعث شده بود النور حس متفاوتی را تجربه کند؛ انگار چیزی به ریه‌ها و معده‌اش فشار می‌آورد. یک جورهایی هم هیجان‌انگیز بود، هم اعصاب‌خُردکن. آن آهنگ‌ها باعث شده بود احساس کند دنیا چیزی‌که خیال می‌کند، نیست... و این حس خوبی بود، بهترین حس.

«نمی‌دونم! باید چه حسی داشته باشم؟»

ترجیح می‌داد عصبانی به نظر برسد، تا این‌که معلوم باشد تمام شب را صرف فکرکردن به این کرده که لب‌های پارک چقدر قشنگ‌اند.

دستمال را دور انگشتانش پیچید تا این‌که دست النور در فاصله‌ی بین آن‌ها آویزان شد. بعد ابریشم و انگشتانش را به‌سمت کفِ دستانِ بازِ النور لغزاند... و النور در هم شکست.

نگه‌داشتنِ دست النور، مثل نگه‌داشتنِ یک پروانه بود، یا شبیه ضربان قلب. مثل نگه‌داشتن یک چیزِ کامل، یک چیزِ زنده.

احتمالاً شماره‌ی پارک را در بستر مرگ هم فریاد می‌زد. یا وقتی بالاخره پارک از او خسته می‌شد، آن‌را روی تکه‌ای از قلب‌اش خالکوبی می‌کرد.

ولی چهره‌ی پارک هنری بود، نه هنرِ عجیب‌غریب و ترسناک. چهره‌اش طوری بود که انگار به این دلیل نقاشی‌اش کرده‌ای که نمی‌خواهی روزگار آن‌را فراموش کند.

آیا اصلاً جایی وجود داشت که النور حاضر نباشد همراه پارک به آن‌جا برود؟

پارک گفت: «تو نمی‌تونی خودت تنها سوار اتوبوس شی.» «نقشه‌ی بهتری ندارم.» پارک گفت: «من با ماشین می‌رسونمت.» «تا ایستگاه اتوبوس؟» «تا مینه‌سوتا.» «نه پارک! خونواده‌ت هیچ‌وقت اجازه نمی‌دن.» «پس ازشون اجازه نمی‌گیرم.» «ولی پدرت می‌کشتت!» پارک گفت: «نه، فقط ماشینو ازم می‌گیره.» «واسه همه‌ی عمرت.» «فکر می‌کنی تو این شرایط به همچین چیزی اهمیت می‌دم؟» پارک صورت النور را بین دست‌هایش گرفت. «فکر می‌کنی به چیزی غیر از تو اهمیت می‌دم؟»

دنیا کنار پارک به جای بهتری تبدیل می‌شد).

النور گفت: «حتا نمی‌دونم چرا این کار رو می‌کنم.» «مهم نیست.» «البته به‌خاطر عصبانی‌شدن در مورد تینا متأسف نیستم.» پارک پیشانی‌اش را به پیشانیِ النور چسباند، آن‌قدر که درد گرفت. «حتا اسمشم نیار. اون هیچی نیست و تو... تو همه چیزی. تو همه چیزی النور.»

النور هیچ‌وقت به خودکشی فکر نکرده بود، هرگز. ولی خیلی به دست‌کشیدن فکر می‌کرد؛ دست‌کشیدن از بعضی چیزها. به دویدن، تا این‌که دیگر توان دویدن نداشته باشد

وقت‌گذراندنِ هرروزه با پارک ساعت حمام‌رفتن‌اش را بدجور به هم ریخته بود (واقعیتی که هر چقدر هم با پارک خودمانی می‌شد، به‌هیچ‌وجه قصد نداشت با او در میان بگذارد).

پارک می‌خواست به النور همه‌ی چیزهایی را که مادرش درباره‌ی او گفته بود، بگوید. چنین به نظر می‌رسید که مخفی‌کردن راز از النور اشتباه است. اما به نظر می‌رسید فاش‌کردنِ آن راز، اشتباه بزرگ‌تری‌ست. این مسئله النور را عصبی‌تر می‌کرد. آن‌قدر که ممکن بود باعث تغییر تصمیم او شود...

هر وقت که توی خانه‌ی النور دعوا و کتک‌کاری می‌شد، مادرش شروع می‌کرد به جیغ‌کشیدن و می‌گفت: «تو سرش نه! تو سرش نه!»

پارک در راه مدرسه، بیش از راه برگشت به خانه، از این حرف‌ها می‌زد... و گاهی النور به این فکر می‌کرد که نکند کاملاً از خواب بیدار نشده.