بریده‌هایی از کتاب النور و پارک

النور نمی‌دانست اگر همه‌چیز ـ در مورد ریچی و مادرش ـ را به خانم دان بگوید، بعدش چه اتفاقی خواهد افتاد. اما اگر فقط به او می‌گفت که مسواک ندارد، شاید خانم دان برایش یک مسواک تهیه می‌کرد. بعدش دیگر النور مجبور نمی‌شد یواشکی به دستشویی برود و دندان‌هایش را بعد از غذا با نمک تمیز کند. (او این کار را توی یک فیلم وسترن دیده بود. لابد اصلاً تأثیری هم نداشت!)

«تو یه خونواده‌ی پرجمعیت، همه خیلی نازک رشد می‌کنن؛ نازک مثل کاغذ. می‌فهمی؟»

«گاهی فکر می‌کنم دارم به‌خاطر تو زندگی می‌کنم.»

نمی‌تونم باور کنم که زندگی ما رو به همدیگه داده و بعد خیلی راحت داره ما رو از هم پس می‌گیره.

آدم فکر می‌کند اگر کسی را محکم نگه دارد، به او نزدیک‌تر می‌شود. فکر می‌کند می‌تواند او را چنان محکم نگه دارد که وقتی رهایش می‌کند، همچنان او را حس کند؛ انگار او را روی بدنش حک کرده باشد.

«ازت درخواست ازدواج نکردم. فقط دارم می‌گم عاشقتم... و نمی‌تونم تصور کنم این عشق از بین بره...»

خیلی دردناکه، چون هر ثانیه‌ش برام مهمه. و چون از کنترلم خارجه، نمی‌تونم به خودم کمک کنم. من حتا مال خودمم نیستم، من مال توام، و چی می‌شه اگه تصمیم بگیری دیگه منو نخوای؟ چطور می‌تونی همون‌جوری که من تو رو می‌خوام، منو بخوای؟

احساس نمی‌کرد به جای دیگری تعلق داشته باشد؛ جز وقتی‌که روی تخت‌اش دراز می‌کشید و تظاهر می‌کرد جای دیگری‌ست.

«چون می‌خوام احساس کنم کنارتم.

«چون مردم دوست دارن جوونی و عشق رو همیشه به یاد داشته باشن.»

«مغز عاشق شعره. شعر چیز موندگاریه.

پارک شبیه خودش است اما جسورتر از همیشه؛ مثل موزیکی که صدایش را خیلی بلند کرده باشند.

نمی‌توانست تصور کند مردی وجود داشته باشد که بتواند بیش‌تر از پدرش زندگیِ مادرش را خراب کند.

پارک فکر کرد این باید مادر النور باشد، خیلی شبیه النور بود... اما زیرک‌تر و شبح‌وارتر. مثل النور، اما قدبلندتر. مثل النور، اما خسته‌تر. مثل النور، بعد از شکسته‌شدن.

النور با خودش فکر کرد که پارک شبیه خودش است اما جسورتر از همیشه؛ مثل موزیکی که صدایش را خیلی بلند کرده باشند.

پارک گفت: «ولی تو مثل خودتی. خودِ تو... وقتی صدا رو تا آخر بلند کرده باشی.»

من حتا مال خودمم نیستم، من مال توام، و چی می‌شه اگه تصمیم بگیری دیگه منو نخوای؟ چطور می‌تونی همون‌جوری که من تو رو می‌خوام، منو بخوای؟»

احساسی که قبلاً توی اتوبوس و موقع نشستن کنار پارک داشت ـ این احساس که در کانون محبت قرار داشت، و این‌که برای لحظه‌ای در امنیت بود

پارک کاری می‌کرد که او خودش را چیزی بیش از مجموع تک‌تک اجزایش حس کند

هنر هیچ‌گاه خوب به نظر نمی‌رسد؛ به نظر می‌رسد تنها باعث ایجاد حسی در شما می‌شود.