بریده‌هایی از کتاب النور و پارک

بار اول که پارک دستش را گرفته بود، آن‌قدر احساس خوبی داشت که تمام چیزهای بد از او دور شده بود. احساسِ خوبِ آن بیش‌تر از تمام چیزهایی بود که به او آسیب زده بودند.

از آن‌جا دور می‌شد... و بعد تصمیم می‌گرفت چه کاری بکند. شاید هم کاری نمی‌کرد… شاید از آن‌جا دور می‌شد و بعد دیگر همه‌چیز را تمام می‌کرد.

النور هیچ‌وقت به خودکشی فکر نکرده بود، هرگز. ولی خیلی به دست‌کشیدن فکر می‌کرد؛ دست‌کشیدن از بعضی چیزها. به دویدن، تا این‌که دیگر توان دویدن نداشته باشد. به پریدن از جایی آن‌قدر بلند که هیچ‌وقت به زمین نرسد.

دنیا کنار پارک به جای بهتری تبدیل می‌شد

«هیچ دلیلی نداره که فکر کنیم عشق‌مون به همدیگه یه روز تموم می‌شه... و همه دلیلی داریم که فکر کنیم تموم نمی‌شه.»

او هیچ‌وقت خوب به نظر نمی‌رسید. او مثل هنر بود و هنر هیچ‌گاه خوب به نظر نمی‌رسد؛ به نظر می‌رسد تنها باعث ایجاد حسی در شما می‌شود.

ولی چهره‌ی پارک هنری بود، نه هنرِ عجیب‌غریب و ترسناک. چهره‌اش طوری بود که انگار به این دلیل نقاشی‌اش کرده‌ای که نمی‌خواهی روزگار آن‌را فراموش کند.

«گاهی فکر می‌کنم دارم به‌خاطر تو زندگی می‌کنم.»

«من نمی‌تونم جلوی فکرکردنمو بگیرم. نمی‌تونم مغزمو خاموش کنم.» «اگه این‌طوری مبارزه کنی، اون‌وقت یکی برات خاموشش می‌کنه!»

«من نمی‌تونم جلوی فکرکردنمو بگیرم. نمی‌تونم مغزمو خاموش کنم.»

حالا با خودش فکر می‌کرد، شاید دلیلش این بوده که دخترهای دیگر را نمی‌شناخته؛ همان‌طور که یک درایو کامپیوتر، اگر قالب دیسکی را نشناسد، آن‌را بیرون می‌دهد. وقتی دست النور را لمس کرد، او را شناخت. این‌را می‌دانست.

اگر قرار بود به‌خاطر چیزی گریه کند، باید به‌خاطر این حقیقت می‌بود که زندگیِ مزخرفی داشت؛ نه به‌خاطر این‌که یک پسر مؤدب و خوش‌تیپ، او را آن‌قدرها دوست نداشت.

پارک درحالی‌که سرش را تکان می‌داد، گفت: «ایکس‌من تبعیض جنسیتی نداره. اونا نماد پذیرش‌ان، اونا قسم خورده‌ن از جهانی محافظت کنن که از اونا ترس و نفرت داره.»

آهنگ‌ها باعث شده بود احساس کند دنیا چیزی‌که خیال می‌کند، نیست... و این حس خوبی بود، بهترین حس.

بهتر از همه، آهنگ‌هایی بود که پارک به او داده بود. آهنگ‌ها در ذهن‌اش و یک جورهایی در سینه‌اش جای گرفته بودند.

او درحالی‌که با انگشت به سرِ النور ضربه می‌زد، از او می‌پرسید: «این‌جا چی می‌گذره؟ می‌خوای خودتو دیوونه کنی؟!»

مردم دوست دارن جوونی و عشق رو همیشه به یاد داشته باشن.

شما بگین چه چیزی تو سینه‌تون می‌تپه؟ به نظرتون "چرا رومئو و ژولیت" چهارصد سال دووم آورده؟» پارک از حرف‌زدن در کلاس متنفر بود. النور به او اخم کرد، بعد نگاهش را به‌سمت دیگری داد. پارک حس کرد که از شدت خجالت سرخ شده. او درحالی‌که به میزش نگاه می‌کرد، جواب داد: «چون مردم دوست دارن جوونی و عشق رو همیشه به یاد داشته باشن.»

النور جواب داد: «اوه خدای من! چقد بامزه! عشق در نگاه اول! اگه شکسپیر می‌خواست باور کنیم که اونا عاشق همدیگه‌ن، نباید تو همون پرده‌ی اول می‌گفت رومئو آویزونِ رُزالین بوده... شکسپیر عشق رو به سُخره گرفته.» «پس چرا موندگار شده؟» «نمی دونم. شاید چون شکسپیر نویسنده‌ی کاربلدیه، آره؟»

شعری انتخاب کنین که با شما حرف بزنه. شعری انتخاب کنین که به شما کمک کنه با دیگران حرف بزنین.