بریده‌هایی از کتاب بدن فراموش نمی کند

کودکانی که به‌واقع مادرانشان آن‌ها را ندیده یا درک نکرده‌اند در معرض تبدیل‌شدن به نوجوانانی هستند که از قدرت درک و دیدن دیگران محروم‌اند.

این مطالعهٔ بزرگ نشان داد جنسیت و مزاج پایه‌ای تأثیر اندکی بر سبک دل‌بستگی دارد؛ مثلاً احتمال بروز دل‌بستگی آشفته در کودکان دارای مزاج «سخت» بیشتر نیست.

بچه‌ها باید یاد بگیرند از پسِ ناکامی‌ها و سرخوردگی‌هایشان برآیند. کودکان با برخورداری از مراقبانی «به اندازهٔ کافی خوب» می‌آموزند که پیوندهای گسسته‌شده ترمیم‌پذیرند.

کودکانی که با الگوی مراقبتی یکپارچه‌ای روبه‌رو هستند، حتی اگر این الگو با سردی عاطفی یا بی‌اعتنایی همراه باشد، می‌توانند خود را برای حفظ رابطه وفق دهند. این بدان معنا نیست که مشکلی وجود ندارد

مادر هم‌زمان هم برای بقای کودک ضروری است و هم منشأ ترس اوست.

دستگاه عصبی خودمختار سه حالت فیزیولوژیکی اساسی را تنظیم می‌کند. سطح امنیتِ محیط تعیین می‌کند در یک زمان خاص کدامشان فعال شود. هرگاه احساس می‌کنیم چیزی تهدیدمان می‌کند، به‌غریزه به سطح اول رجوع می‌کنیم، تعامل اجتماعی. از آدم‌های اطرافمان درخواست کمک، پشتیبانی و هم‌دردی می‌کنیم. اما اگر کسی به کمکمان نیاید یا در خطری فوری باشیم، ارگانیسم بدن برای بقا به شیوهٔ ابتدایی‌تری روی می‌آورد: جنگ یا گریز. با مهاجم مبارزه می‌کنیم یا به‌سمت محلی امن فرار می‌کنیم. بااین‌حال، اگر این کار هم جواب ندهد، یعنی نتوانیم فرار کنیم، جلویمان را بگیرند یا به دام بیفتیم، ارگانیسم سعی می‌کند با خاموش‌شدن و صرف حداقل انرژی خودش را حفظ کند. در چنین صورتی در حالت بهت یا فروپاشی هستیم.

دیده‌نشدن، شناخته‌نشدن و نداشتن جایی برای پناه‌بردن و برخورداری از حس امنیت در هر سنی مخرب است؛ اما به‌خصوص برای کودکان کم‌سن‌وسالی ویرانگر است که هنوز در پی یافتن جایگاه خود در جهان‌اند.

اگر ارگانیسمی در حالت بقا گرفتار شود، انرژی‌اش صرف مبارزه با دشمن‌های پنهان می‌شود و جایی برای پرورش، مراقبت و عشق باقی نمی‌گذارد. برای ما انسان‌ها، این بدان معناست که تا وقتی ذهن درحال دفاع از خود در مقابل تهاجمات نامرئی است، نزدیک‌ترین پیوندهایمان و توانایی‌مان برای تصور، طراحی، بازی، یادگیری و توجه به نیازهای دیگران در معرض خطر قرار دارد.

کودکانی که فاقد هم‌نوایی فیزیکی‌اند مستعد غیرفعال‌کردن بازخوردهای مستقیم از بدنشان هستند، بدنی که منشأ لذت، هدف و جهت است.

اگر مادر قادر نباشد هوس‌ها و نیازهای کودکش را مرتفع سازد، «کودک یاد می‌گیرد تا همان مفهومی شود که مادر از کودک در ذهن دارد.» اجبار به نادیده‌گرفتن ادراکات درونی خود و سعی در انطباق‌یافتن با نیازهای والد بدان معناست که کودک تصور می‌کند در کارش «ایرادی وجود دارد.»

استعداد چندان فوق‌العاده‌ای لازم نیست تا «مادری به اندازهٔ کافی خوب» نامیده شوید.

یادگیری نحوهٔ مدیریت انگیختگی یکی از مهارت‌های مهم زندگی است و والدین باید این مهارت را به کودک بیاموزند، قبل‌از آنکه کودک خودش آن را یاد بگیرد.

والدین به‌تدریج به کودکانشان می‌آموزند تا سطوح بالاتری از انگیختگی را تحمل کنند، کاری که اغلب به پدران محول می‌شود. (روزی این جمله را از جان گاتمن، روان‌شناس، شنیدم: «مادرها نوازش می‌کنند، پدرها سیخونک می‌زنند.»)

عصب‌های آینه‌ای، یعنی پیوندهای بین دو مغز

انسان و حیوانات برتر... غرایز مشترکی (نیز) دارند. همهٔ آن‌ها دارای حواس، شهود، ادراک، اشتیاق و هیجانات، حتی خصیصه‌های پیچیده‌تری مثل حسادت، سوءظن، تقلید، قدردانی و بخشش‌اند.

«بیشتر پژوهش‌ها، خودجست‌وجوگری است.»

«می‌خواهم برایت بگویم فلش‌بک چگونه است. مثل این است که گویی زمان تا خورده یا معوج شده، طوری که گذشته و حال یکی می‌شوند؛ انگار به‌طور فیزیکی به گذشته برده شدم. نمادهای مربوط به ترومای اصلی، با وجود خوشایندبودنشان در واقعیت، کاملاً آلوده‌اند و ازاین‌رو به هیئت چیزهایی درمی‌آیند که باید ازشان متنفر بود، ترسید، درصورت امکان نابودشان کرد و در غیر این صورت از آن‌ها اجتناب کرد. مثلاً یک قطعه آهن در هر شکلی، اسباب‌بازی، اتو یا فِرکنندهٔ مو، به‌شکل ابزار شکنجه دیده می‌شود. هر مواجهه با لباس اتاق عمل باعث می‌شد منزوی و گیج و ازنظر جسمانی مریض شوم و گاهی آگاهانه عصبانی‌ام می‌کرد.»

ویژگی اصلی تروما توان‌فرسا، باورناپذیر و تحمل‌ناپذیربودن آن است. مواجهه با هر بیمار مستلزم این است که حسمان از طبیعی‌بودن را موقتاً کنار بگذاریم و بپذیریم که با واقعیتی دوگانه سروکار داریم: واقعیت اکنونی نسبتاً امن و پیش‌بینی‌شدنی که دوشادوش گذشته‌ای ویرانگر و همیشه‌حاضر زیست می‌کند.

خودآگاهی فیزیکی نخستین گام در خلاصی‌یافتن از استبداد گذشته است.

افراد عصبانی در بدن‌های عصبانی زندگی می‌کنند.