بریده‌هایی از کتاب بدن فراموش نمی کند

صحبت‌کردن از رنج حتی برای شاهدان بیرونی هم به اندازهٔ کافی دشوار است. بنابراین، عجیب نیست که افراد مبتلا به تروما خودشان طاقت یادآوری آن را ندارند و برای فراموشی آگاهی‌های تحمل‌ناپذیر خود اغلب به موادمخدر، الکل یا خودزنی روی می‌آورند.

ما واقعاً دوست نداریم بدانیم که سربازان در جنگ متحمل چه رنج‌هایی می‌شوند. واقعاً نمی‌خواهیم بدانیم در جامعهٔ ما چند کودک مورد آزار و سوءاستفاده قرار می‌گیرند یا اینکه چند زوج، این‌طور که معلوم است حدود یک‌سوم آن‌ها، در مقطعی از رابطهٔ خود درگیر خشونت می‌شوند. دوست داریم خانواده‌ها را پناهگاه‌هایی امن در جهانی بی‌رحم بدانیم و فرض کنیم کشورمان از آدم‌هایی فرهیخته و متمدن تشکیل شده است. ترجیح می‌دهیم باور کنیم ظلم فقط در جاهای دورافتاده‌ای مثل دارفور سودان یا کنگو اتفاق می‌افتد.

همواره احساس می‌کرد در فضا معلق است و فاقد هرگونه حس هدفمندی یا جهت‌گیری بود.

انگار پیش‌بینی‌اش می‌کرده و حتی از قبل تسلیم شکست شده بود.

بدترین علامت ترومای تام، بی‌حسی عاطفی او بود. او شدیداً می‌خواست به خانواده‌اش عشق بورزد؛ اما هرچه تلاش می‌کرد نمی‌توانست احساسات عمیقی به آن‌ها در خود برانگیزد. به‌لحاظ عاطفی خود را از همه دور می‌دید؛ گویی قلبش یخ زده بود و پشت دیواری شیشه‌ای زندگی می‌کرد. آن بی‌حسی خودش را نیز در بر گرفته بود. به‌جز عصبانیت‌های لحظه‌ای و شرم، به‌واقع نمی‌توانست چیز دیگری حس کند.

هر کاری می‌کرد تا با شیاطینش روبه‌رو نشود.

«فکر می‌کنم این مرد از خاطرات رنج می‌برد.»

وقتی افراد بی‌اختیار و بی‌وقفه به گذشته کشانده می‌شوند، به آخرین زمانی که مشغولیتی شدید و هیجانات عمیق را احساس می‌کردند، از بی‌تخیلی و انعطاف‌ناپذیری ذهنی رنج می‌کشند. بدون تخیل نه امیدی هست، نه فرصتی برای تجسم آینده‌ای بهتر، نه جایی برای رفتن و نه هدفی برای رسیدن.

پس‌از تروما، دنیا به دو دستهٔ مشخص تقسیم می‌شود: آن‌هایی که می‌دانند و آن‌هایی که نمی‌دانند. افرادی که تجربهٔ تروما ندارند، قابل‌اعتماد نیستند؛ زیرا درکی از آن ندارند. متأسفانه، اغلب اوقات همسران، فرزندان و همکاران جزء این افرادند.

همان حادثه‌ای که آن‌قدر برایشان دردآور بود به‌نوعی تنها چیزی بود که برایشان معنا داشت.

به خاطر دارم که می‌گفت: «بزرگ‌ترین منبع رنج‌های ما دروغ‌هایی است که به خودمان می‌گوییم.»

هرچه تردید بیشتر باشد، بیداری هم عظیم‌تر است؛ هرچه تردید کمتر باشد، بیداری هم کمتر است. اگر تردید نباشد، بیداری وجود ندارد. سی. سی. چانگ، تمرین ذن