بریده‌هایی از کتاب علمدار

در راه به شوخی گفتم: «راستی سید مداحی می‌کنی، پاکت هم می‌گیری؟» گفت: «من برای چیز دیگری می‌خوانم. من هیچ چیز را با خانم حضرت زهرا (س) عوض نمی‌کنم.» سید اعتقاد قلبی داشت. می‌گفت: «من اگر برای مداحی پول بگیرم، دیگر نمی‌توانم در حضور مادرم حضرت زهرا (س) بگویم که من خالصانه برای شما مداحی کردم؛ چون ایشان می‌توانند بگویند که اُجرت مداحی‌ات را گرفته‌ای.»

گفتم: «آقا سید من یه سؤال دارم.» جلوتر آمد. گفتم: «من هر هیئتی که می‌روم، وقتی روضه می‌خوانند و مداحی می‌کنند، اصلاً گریه‌ام نمی‌گیرد. چه کارکنم!؟» سید نگاهی به من کرد وگفت: «در این مراسم هم که من خواندم باز گریه‌ات نگرفت؟» گفتم: «نه! اصلاً گریه‌ام نگرفت.» رفت توی فکر. بعد با لحن خاصی گفت: «می‌دونی چیه!؟ من گناهانم زیاده. من آلوده‌ام. برای همین وقتی می‌خوانم اشک شما جاری نمی‌شود. سید این حرف را خیلی جدی گفت و رفت.»

می‌گفت: «اگر به مشکلی برخورد کردی، بهترین راه این است که نماز بخوانی و از خدا کمک بگیری و توسل داشته باشی. آن‌وقت خدا هم راه را به شما نشان می‌دهد.»

روز دیگر گفت: «بیا با هم تلاش کنیم. بیا مشغول تزکیۀ نفس شویم.» بعد کمی مکث کرد و گفت: «من راهش را فهمیده‌ام. با ذکر شروع می‌شود.»

اما از آن روز وظیفۀ دیگر او آغاز شد. و یقیناً تا آینده ادامه خواهد داشت! سید در دوران حیات به دنبال هدایت مردم بود. خداوند هم در قرآن شهدا را زنده می‌خواند و ... سید هنوز مشغول هدایت است. او به دنبال ماست تا راه را کج نرویم. ان‌شاءالله

می‌گفت: «پسرم دوست واقعی کسی نیست که همیشه تو را می‌خنداند، بلکه دوست خوب باید مانند آیینه باشد. عیب و مشکلات تو را نیز به تو نشان دهد.

زهرا قبل از امتحاناتش سر مزار پدرش می‌رفت و از او کمک می‌گرفت. به او می‌گفت: ‌«من تلاش می‌کنم ولی پدر، تو هم برای من دعا کن.»

سید مجتبی، از اولاد امامان معصوم بود. اهل علم بود. در لحظات فراقت، همواره مشغول کسب علم بود. اهل عبادت و اخلاص و تقوا بود. هیچ گاه دامن خود را با گناه آلوده نکرد. ذاکر و مداح اهل بیت (ع) بود. او اهل جهاد بود. پیکر زخمی او گواه بر سختی‌هایی بود که در دوران جهاد تحمل کرد. او از آنچه تصور می‌کنیم بالاتر بود؛ چون هر آنچه کرد، فقط خدا را در نظر گرفت. او در یک کلام «عبد» بود. بنده شایسته برای خدا.

بچه‌ها (در شلمچه) سؤال اولشان این بود: «از اینجا تا کربلا چقدر راه است! می‌گن شلمچه به کربلا نزدیکه. برای همینه که اینجا بیشتر بوی امام حسین (ع) رو می‌ده.» می‌توانم به تعبیر دیگری بگویم، خاک شلمچه، نه به همان قداست،‌ اما بوی خاک چادر حضرت زهرا (س) را می‌داد. تربت شلمچه بوی تربت ابا عبدالله (ع) را می‌دهد. خاکش هم‌رنگ خاک تربت ابا عبدالله (ع) است.

«شلمچه خودش خیلی چیزها دارد که بگوید. این خاطرات را باید از دل شلمچه شنید، نه از زبان ما. نمی‌دانم ولی فکر می‌کنم شلمچه از جمله جاهایی است که همه آمدند، چهارده نور پاک آمدند، انبیا، اولیا، و ... همه آمدند.»

«ما دربارۀ احزاب سیاسی و ... یک نظر بیشتر نداریم. ما نه به چپ کار داریم نه به راست. ما می‌گوییم درود بر چپ و راست با ولایت، و مرگ بر چپ و راست بی‌ولایت.»

سید در بخشی از وصیت‌نامه‌اش نیز چنین آورده است: به دوستان و برادران عزیزم وصیت می‌کنم؛ کاری نکنندکه صدای غربت فرزند فاطمه (س) مقام معظم رهبری، که همان نالۀ غریبانه فاطمه (س) خواهد بود به گوش برسد. همان طور که زمان امام خمینی (ره) گوش به فرمان بودید و در صحنه‌های انقلاب حاضر و آماده ایثار جان و زندگی بودید (همان گونه باشید) مسلمان‌ها، حزب اللّهی‌ها، بسیجی‌ها ... نگذارید تاریخ مظلومیت شیعه تکرار شود. بر همه واجب است مطیع محض فرمایشات مقام معظم رهبری که همان ولی فقیه است باشند؛ چون دشمنان اسلام کمر همت بسته‌اند تا ولایت را از ما بگیرند و شما همت کنید، متحد و یکدل باشید تا کمر دشمنان بشکند و ولایت باقی بماند.

«ببین، ما نمی‌تونیم چکشی و تند برخورد کنیم. باید با نرمی و آهسته‌آهسته کار خودمون رو انجام بدیم. باید خاطرات کوتاه و زیبای شهدا را جمع کنیم و منتقل کنیم. نباید منتظر باشیم که ما رو دعوت کنند. باید خودمان بریم دنبال جوان‌ها. البته قبلش باید روی خودمان کار کنیم. اگه مثل شهدا نباشیم، بی‌فایده است. کلام ما تأثیر نخواهد داشت.»

«اگر بوی گند باطن ما نمایان شود، همه از ما فرار می‌کنند. حالا باز خوبه که این بوی ظاهری مانع از بروز بوی گند باطن می‌شود.»

“مادر جان خیلی شما را دوست دارم. اما می‌دانی جنگ است هر لحظه امکان دارد خبر شهادت مرا برای شما بیاورند. می‌خواستم آماده باشی.”»

گر به صد منزل، فراق افتد میان ما و دوست همچنان اندر میان جان شیرین، منزل است

شما بعد از این همه سال، این همه خدمت و جنگ و ... هنوز سروانی!؟» گفت: «ولش کن! زیاد مهم نیست. آدم باید اون دنیا درجۀ بالایی داشته باشه.»

با جوان‌ترها رفیق می‌شد و به این طریق آن‌ها را با امام حسین (ع) آشنا می‌کرد.

به یکی از دوستان صمیمی او، که از ذاکران اهل بیت (ع) است، گفته بود: «هر وقت وارد هیئت شدی و جمعیت زیاد آن، تو را به وجد آورد و احساس کردی که مردم به خاطر تو آمده‌اند، همان لحظه برو بیرون و مداحی نکن! زیرا عُجب و غرور انسان را نابود می‌کند.»

همیشه به من سفارش می‌کرد که حتماً دعاها را بخوانم و قرآن را فراموش نکنم.