بریده‌هایی از کتاب علمدار

زهرا قبل از امتحاناتش سر مزار پدرش می‌رفت و از او کمک می‌گرفت. به او می‌گفت: ‌«من تلاش می‌کنم ولی پدر، تو هم برای من دعا کن.»

سید مجتبی، از اولاد امامان معصوم بود. اهل علم بود. در لحظات فراقت، همواره مشغول کسب علم بود. اهل عبادت و اخلاص و تقوا بود. هیچ گاه دامن خود را با گناه آلوده نکرد. ذاکر و مداح اهل بیت (ع) بود. او اهل جهاد بود. پیکر زخمی او گواه بر سختی‌هایی بود که در دوران جهاد تحمل کرد. او از آنچه تصور می‌کنیم بالاتر بود؛ چون هر آنچه کرد، فقط خدا را در نظر گرفت. او در یک کلام «عبد» بود. بنده شایسته برای خدا.

بچه‌ها (در شلمچه) سؤال اولشان این بود: «از اینجا تا کربلا چقدر راه است! می‌گن شلمچه به کربلا نزدیکه. برای همینه که اینجا بیشتر بوی امام حسین (ع) رو می‌ده.» می‌توانم به تعبیر دیگری بگویم، خاک شلمچه، نه به همان قداست،‌ اما بوی خاک چادر حضرت زهرا (س) را می‌داد. تربت شلمچه بوی تربت ابا عبدالله (ع) را می‌دهد. خاکش هم‌رنگ خاک تربت ابا عبدالله (ع) است.

«شلمچه خودش خیلی چیزها دارد که بگوید. این خاطرات را باید از دل شلمچه شنید، نه از زبان ما. نمی‌دانم ولی فکر می‌کنم شلمچه از جمله جاهایی است که همه آمدند، چهارده نور پاک آمدند، انبیا، اولیا، و ... همه آمدند.»

«ما دربارۀ احزاب سیاسی و ... یک نظر بیشتر نداریم. ما نه به چپ کار داریم نه به راست. ما می‌گوییم درود بر چپ و راست با ولایت، و مرگ بر چپ و راست بی‌ولایت.»

سید در بخشی از وصیت‌نامه‌اش نیز چنین آورده است: به دوستان و برادران عزیزم وصیت می‌کنم؛ کاری نکنندکه صدای غربت فرزند فاطمه (س) مقام معظم رهبری، که همان نالۀ غریبانه فاطمه (س) خواهد بود به گوش برسد. همان طور که زمان امام خمینی (ره) گوش به فرمان بودید و در صحنه‌های انقلاب حاضر و آماده ایثار جان و زندگی بودید (همان گونه باشید) مسلمان‌ها، حزب اللّهی‌ها، بسیجی‌ها ... نگذارید تاریخ مظلومیت شیعه تکرار شود. بر همه واجب است مطیع محض فرمایشات مقام معظم رهبری که همان ولی فقیه است باشند؛ چون دشمنان اسلام کمر همت بسته‌اند تا ولایت را از ما بگیرند و شما همت کنید، متحد و یکدل باشید تا کمر دشمنان بشکند و ولایت باقی بماند.

“مادر جان خیلی شما را دوست دارم. اما می‌دانی جنگ است هر لحظه امکان دارد خبر شهادت مرا برای شما بیاورند. می‌خواستم آماده باشی.”»

گر به صد منزل، فراق افتد میان ما و دوست همچنان اندر میان جان شیرین، منزل است

شما بعد از این همه سال، این همه خدمت و جنگ و ... هنوز سروانی!؟» گفت: «ولش کن! زیاد مهم نیست. آدم باید اون دنیا درجۀ بالایی داشته باشه.»

در راه به شوخی گفتم: «راستی سید مداحی می‌کنی، پاکت هم می‌گیری؟» گفت: «من برای چیز دیگری می‌خوانم. من هیچ چیز را با خانم حضرت زهرا (س) عوض نمی‌کنم.» سید اعتقاد قلبی داشت. می‌گفت: «من اگر برای مداحی پول بگیرم، دیگر نمی‌توانم در حضور مادرم حضرت زهرا (س) بگویم که من خالصانه برای شما مداحی کردم؛ چون ایشان می‌توانند بگویند که اُجرت مداحی‌ات را گرفته‌ای.»