بریده‌هایی از کتاب آوازهای فرشته بی بال

برف رد قدم‌ها را پاک می‌کند و گمشدگان نه به جائی می‌رسند نه به مبداء خود باز می‌گردند. گمشدگی در برف شکلی است از چهره زندگی

ما آفتابیم و در آتش خود زنده‌ایم شاخه‌های شکسته‌ئی که از سرِ اتفاق میوه دادیم بر شانه هم سر نهادیم از سنگینی خود بیقراریم.

مرگ، اجاره بها بود برای خانه زندگی که مدام چکه می‌کرد.

بهشت به گنجایش خواب‌های‌مان بود بهشت مگس درزِ کیسه شیرین در مغازه‌ئی که مگس کش ندارد.

بیهوده باد دستنوشته کوچکش را پاک می‌کند ویرانیِ خانه‌ها از درون بود.

کشتی‌هایم را جمع کرده‌ام منتظرم نوحم بیاید و وداع گویم شما را چه بود این که زندگیش نام کرده بودید باریکه آب بی‌ثمری که تاب کشتی کاغذیم را نداشت.

- مادر! من، ماه، یا پرنده کدام را می‌خواهی. - پیداست پسرم گرسنه‌ایم و ببین پرنده چه آوازی می‌خواند. - ماه را ببین چگونه زمین را روشن کرده مادر! - پسرم روشن کرده جای پرنده را ببینیم.

عشق، خوابی است که در بیداری می‌کشیم.

عشق صحرائی سراب است در پیاله نازکی و شگفتا غرقت می‌کند.

در دریائی غرق می‌شوم که بستر رودش را خود به چنگ و کفم کنده‌ام در راهی زخم می‌خورم که شیشه و سنگش را خود از پی دشمن ریختم در نوری کور می‌شوم که به نور دیده خود روشن کرده‌ام...