بریده‌هایی از کتاب آوازهای فرشته بی بال

عشق صحرائی سراب است در پیاله نازکی و شگفتا غرقت می‌کند.

آنقدر به تو نزدیک بودیم که تو را ندیدیم همچون عمر از برابرمان باید می‌گذشتی تا حضور تو را دریابیم.

چرا ننویسم زیباست زندگی وقتی دو کرکس را در عشق بازی‌شان دیده‌ام چرا ننویسم زیبا نیست زندگی وقتی تفنگ شکارچی به صورت‌شان خیره بود.

سال‌های سال همچون عقابی خاموش پر زدم شما در حیرت من در حسرت.

ای رنگ‌های سحرگاه بگشائید، بگشائید و ببینید درخشش جاودانم را بر گل‌ها نامم شبنم است...

شورشگر نابینا که موطن خود را ویران کرد به امید شهری که پشت پلک بسته خود دیده بود.

ای پروانه شاخدار مرا می‌ترسانی وقتی که به سمت من می‌آئی.‌ من مجروح به خنجر کودکی خواب‌آلود.

راه گفت: همه را به مقصدشان می‌رسانم خود، بی‌مقصد، بی‌راه زنجیری این زمینم. باد گفت: من که ندانستم به چه کار من می‌آئی.

نقاب، نقاب، نقاب ماهی آزاد در نامش اسیر است.

در دریائی غرق می‌شوم که بستر رودش را خود به چنگ و کفم کنده‌ام در راهی زخم می‌خورم که شیشه و سنگش را خود از پی دشمن ریختم در نوری کور می‌شوم که به نور دیده خود روشن کرده‌ام...