بریده‌هایی از کتاب آوازهای فرشته بی بال

می‌گویم، زغال چرا خاموشی گل‌سرخ‌هائی در دهانت پنهان است چرا به زبان نمی‌آوری مگر که بسوزانندت.

جوانی ما اقیانوسی بود که در ته استکانی غرق شد شادی میوه دزدانه‌ئی که نچیده فرو ریخت جوانی ما زیبا بود زیبا بود

انسان تنها به تماشای آسمان خوشنود است. کاش که پرنده بودم و موطن و مرزم در سینه‌ام بود به هوای دلم می‌پریدم.

این همه دوستدار هم نباشیم مرگ یک تن‌مان می‌بیند یک تن می‌برد.

اگر نه به سوی روشنی به تاریکی خواهی رفت تردید جز خاکستر از تو به جا نمی‌گذارد.

۰ در عمری واژگون در انتظار تولد خویشم. برف بر مژه‌ام، بر تنم ابرها ترانه تازه‌ئی در خیالاتم می‌بافند.

کشتی‌هایم را جمع کرده‌ام منتظرم نوحم بیاید و وداع گویم شما را چه بود این که زندگیش نام کرده بودید باریکه آب بی‌ثمری که تاب کشتی کاغذیم را نداشت.

در دریائی غرق می‌شوم که بستر رودش را خود به چنگ و کفم کنده‌ام در راهی زخم می‌خورم که شیشه و سنگش را خود از پی دشمن ریختم در نوری کور می‌شوم که به نور دیده خود روشن کرده‌ام...

دنیا پر از حکایت دیوها هرکس به قدر دن‌کیشوت بودن خود قهرمان.

- آنچه که در تاریکی گمراه می‌کند راه نیست بیراهیِ رهرو است. باد گفت وقتی روز از برابر من می‌گذشت.