بریده‌هایی از کتاب قدرت اختلاف

درگیر شدن در این اختلافات انرژی لازم برای شیوهٔ جدید زندگی کردن با فردی دیگر در این دنیا را فراهم می‌کند. باید با هم مجادله کنید و بدین‌ترتیب است که شما و همسرتان با یافتن راه‌هایی برای ترمیم اختلافات در قالب خانواده‌ای جدید، به سطوح تازه‌ای از انسجام دست می‌یابید. وقتی چنین انتظاری را در ذهن داشته باشید [اینکه دعوا و اختلاف امری ناگزیر است]، از شر بسیاری از دردسرها خلاص می‌شوید و چه‌بسا حتی بتوانید زندگی مشترک روبه‌فروپاشی‌تان را نجات دهید.

در بازی دالی موشه، والدین نخست باید نقش هر دو طرفِ بازی را ایفا کنند؛ نوزادان که نمی‌دانند جریان از چه قرار است با انواعی از رفتارها که بسیاری‌شان ربطی به بازی ندارند، به این فرایند واکنش نشان می‌دهند. آن‌ها زمانی که باید به والدینشان نگاه کنند، به سمت دیگری می‌نگرند، به دست‌های خود خیره می‌شوند یا با کفششان ور می‌روند؛ رفتارهایشان آشفته، متغیر، بی‌ثبات و نابسامان است. اما با تکرار بازی، به‌تدریج توجه بیشتری به والدینشان نشان می‌دهند و درنهایت می‌توانند "دالی گفتن‌های" قریب‌الوقوع والدین را پیش‌بینی کنند. اینجاست که برخی از ناهمسویی‌ها شروع به هموار شدن می‌کنند.

هیچ نقشهٔ راه مشخصی برای پیمودن مسیر ناهمسویی به ترمیم وجود ندارد. گاهی فقط چند نفس عمیق، فضا و زمان کافی را برای شنیدن نقطه‌نظرات طرف مقابل فراهم می‌آورد. پیاده‌روی و شنیدن موسیقی دو نمونه از راهبردهای خودآرام‌سازی هستند که می‌توانید از آن‌ها استفاده کنید. به‌محض اینکه حس کنید آشوب از وجودتان رخت بربسته است، قادر خواهید بود بهتر به طرف مقابل گوش بسپارید.

وقتی در دالان پریشانی خودتان گیر می‌افتید، خود را از ارتباط کنار می‌کشید و احتمالاً به گونه‌ای ناخواسته به شریک زندگی‌تان "چهره‌ای سرد" تحویل می‌دهید که باعث به وجود آمدن چرخه‌ای معیوب از فقدان سرنخ‌های ارتباطی و سوءتفاهم‌ها می‌شود. در چنین لحظاتی باید مکث کنید، نفسی عمیق بکشید و راهی برای آرام‌سازی خود بیابید تا بدین‌ترتیب امکان تفکر دقیق برایتان فراهم آید. وقتی بتوانید از دریچهٔ نگاه طرف مقابل به وضعیت بنگرید، احتمالاً راهی برای ترمیم و دوباره با هم بودن خواهید یافت.

افراد اصلاً نمی‌دانند در را به روی معشوق بستن و دسترس‌ناپذیر شدن تا چه حد خطرناک و دردآور است. چنین افرادی اغلب می‌کوشند از دعوا اجتناب کنند، اما درواقع با گسست ارتباطی، فشار بر رابطه‌شان را افزایش می‌دهند و موجب کلید زدن تلاش‌های خشمگینانه و اغلب منفی طرف مقابل برای پاسخ گرفتن خواهند شد.

برای آنکه بتوانید با دیگران روابطی صمیمانه شکل دهید، باید حسی قوی از خود داشته باشید تا بدین‌ترتیب به توانایی خودتنظیمی دست یابید. خودتنظیمی با خویشتن‌داری متفاوت است؛ خویشتن‌داری به توانایی کنترل احساسات شدید دلالت دارد، حال‌آنکه خودتنظیمی یعنی توانایی درگیر شدن در جهان و تجربهٔ طیف کاملی از هیجانات، بدون دچار شدن به فروپاشی روانی.

وقتی بپذیرید که هرگز قرار نیست به طور کامل با فردی دیگر هماهنگ شوید، درهای وجودتان را به روی صمیمیت خواهید گشود. پذیرش ماهیت مبهم و آشفتهٔ تعاملات جاری انسانی با خلق فضایی برای بودن در کنار سایرین در عین تنهایی راهی برای مشارکت معنادار در جهان باز می‌کند.

چه چیزی ما را وامی‌دارد که در مورد آشفتگی‌های گریزناپذیر زندگی بی‌خیالی پیشه کنیم؟ شاید می‌ترسیم که ایجاد یک شکاف در سیستم به فروپاشی کامل همه چیز منجر شود. بااین‌همه باید با امنیت خاطر مطمئن شویم که در صورت به‌هم‌ریختگی کامل اوضاع هم کماکان قادر به بازسازی شرایط هستیم.

آشفتگی به‌خودی‌خود پدیدآورندهٔ نوعی انرژی است که رشد و تحول را به‌پیش می‌راند

زمانی که فضایی برای گوش‌سپاری به دیدگاه‌های دیگران فراهم می‌آوریم، معانی جدیدی پدیدار می‌شوند. همان طور که طی فصل نهم به گونه‌ای دقیق‌تر واکاوی خواهیم کرد، مسئله صرفاً به یافتن کلمات مناسب محدود نمی‌شود؛ برای معناآفرینی باید در تمامی سطوح تجربه، از جمله در سطح حرکت و احساس، بدنمان را وارد فرایند معناسازی کنیم.

طی فصل بعدی خواهیم دید که چگونه تأکیدهای فرهنگ بر "کمال‌گرایی" در نقطهٔ مقابل درس اصلی پارادایم چهرهٔ سرد قرار می‌گیرند. درواقع این اشتباهات ما هستند که فرصت‌هایی را برای التیام و رشدمان فراهم می‌آورند. اخیراً مجله‌ای طی یک مصاحبه از کلودیا پرسید: «راز موفقیت در چیست؟» و او بدون لحظه‌ای درنگ پاسخ داد: «اینکه از اشتباه کردن نترسیم.» اشتباه کردن مؤلفه‌ای ضروری برای دستیابی به رشد است. پیشروی در دل آشفتگی‌های ریز و درشت و اجتناب‌ناپذیر زندگی شما را قوی‌تر و زندگی‌تان را غنی‌تر می‌سازد؛ آنجاست که چیزی نو و پیش‌بینی‌نشده ظهور می‌کند.

الگوهای تعاملی نامنعطف ما را از هم دور نگاه می‌دارند، اما وقتی نسبت به اختلاف رویکردی پذیرا داشته باشیم به منابع جدیدی از انرژی دست خواهیم یافت.

وقتی شما خود را گرفتار روابطی پر از مشکل می‌یابید، وقتی معانی توأم با اضطراب یا درماندگی را با خود حمل می‌کنید، چه‌بسا این حس به شما دست دهد که قدرت تغییر دادن شرایط را ندارید. اما "عاملیت" نیز همچون امید می‌تواند در صورت تکرار چندین‌بارهٔ حرکت از ناهمسویی به ترمیم در روابط با افراد صمیمی در وجودتان رشد کند.

پیشروی از ناهمسویی به ترمیم مهم‌ترین کاری است که در مواجهه با هر چالش معینی انجام می‌دهیم. آنچه بیشترین اهمیت را دارد صِرف وجود همین روند است.

وقتی این نظریه در مورد انسان‌ها به کار می‌رود نشانگر این است که احساس یکپارچگی و همسویی ناشی از بر قراری ارتباط مجددِ پس از نومیدی بس لذت‌بخش است. این خشنودی عمیق که ناشی از ترمیم است، سوخت دستیابی به رشد و تحول فرد را فراهم می‌آورد.

همگی ما از خشم و قضاوت دل کندیم و به گوش فرا دادن و کنجکاوی روی آوردیم.

همگی ما از خشم و قضاوت دل کندیم و به گوش فرا دادن و کنجکاوی روی آوردیم.

همگی ما از خشم و قضاوت دل کندیم و به گوش فرا دادن و کنجکاوی روی آوردیم.

چارلز داروین در کتاب تظاهرِ هیجان در انسان و حیوان که احتمالاً به‌اندازهٔ کتاب دیگر او، منشأ گونه‌ها، اهمیت دارد، اما کمتر شناخته شده است، سیستم به‌شدت پیچیدهٔ عضلات صورت و سیستم‌های مشابه عضلات مورد استفاده در تنظیم لحن، آهنگ و ریتم صدای مختص به انسان را توصیف می‌کند. چرا ما در این نواحی بدنمان این تعداد عضله داریم؟ ما حین تعامل با افراد از طریق مشاهدهٔ صورت آنان و گوش دادن به صدایشان، حالت دستگاه عصبی خودمختارشان را شناسایی می‌کنیم و بدین‌ترتیب درمی‌یابیم که تعامل با آنان ایمن است و برای بر قراری ارتباط در دسترس قرار دارند یا خیر. درواقع بدین‌طریق عملاً درون آنان را می‌بینیم.

کتاب‌ها و مقالات ارائه‌کنندهٔ "نکات کاربردی و مفید" می‌توانند عملاً از طریق تقویت انتظار کمال‌گرایی باعث پدید آمدن اضطراب و اخلال در روند رشد شوند. برای حل هر مشکلی روش‌های درست بی‌شماری وجود دارند، اما این روش‌ها منحصربه‌فرد و مختص به روابط ویژهٔ میان افراد هستند. پاسخ صحیح در خود رابطه نهفته است.