بریده‌هایی از کتاب عشق سال‌های وبا

چاقوی جراحی بزرگ‌ترین مدرک برای شکست در کار مداوای مریض‌هاست.

اما نور چنان به اندازه بود که دکتر توانست جای پنجه‌های مرگ را تشخیص بدهد.

«این زندگی است که حد و حدودی ندارد، نه مرگ»

در همه جا و در همه وقت، عشق، همیشه عشق است. اما هرچه به زمان مرگ نزدیک بشود، استوارتر و پایدارتر می‌گردد.

روزگار خوشی برای جوان ماندن نبود.

«این زندگی است که حد و حدودی ندارد، نه مرگ»

و قراردادهایی برای حمل بار، مسافر، محموله‌های پستی و چیزهای زیاد دیگری دارد که اکثر آن‌ها غیرقابل فسخ هستند. و تنها زمانی می‌توان همه‌ی این‌ها را ندیده گرفته و یکسره حرکت کرد، که معلوم شود در روی کشتی مرض وبا مشاهده شده است. در چنین حالتی، کشتی به صورت قرنطینه درآمده، یک پرچم زردرنگ برافراشته و به صورت اورژانس به سفرش ادامه می‌دهد. و کاپیتان ساماریتانو به چند دلیل می‌خواست تحت چنین وضعیتی سفر بازگشت را انجام بدهد. یکی از آن‌ها وجود چند مورد مرض وبا در بنادر بین راه بود. هرچند که بعدآ مقامات بهداشت مربوطه پزشکان را وادار نمودند تا برای مرده‌ها تحت نام اسهال خونی جواز دفن صادر نمایند. ضمنآ در موارد دیگری هم از وجود پرچم زرد افراشته استفاده به عمل آمده بود، مثلا برای طفره رفتن از پرداخت عوارض، یا اجتناب از سوار نمودن یک شخص خاص یا در رفتن از بازرسی بی‌موقع.

فرمینا دازا در طول مسافرت‌های زیادی که به اکثر نقاط دنیا کرده بود، هر چیز نو و بدیعی را که توجهش را جلب می‌کرد، خریده و با خود آورده بود. او آن‌ها را دوست داشت ولی شوهرش وی ضمن این‌که از این بابت خوشنود بود، نظر خود را چنین بیان کرده بود: آن‌ها تا زمانی زیبا و مفید هستند که در جای اصلی خودشان یعنی داخل ویترین‌های مغازه‌های رم، پاریس، لندن یا نیویورک قرار داشته باشند.

همیشه به یاد داشته باش که مهم‌ترین چیز در زندگی، شاد بودن نیست، بلکه دوام زندگی مشترک است.

نگرانی او جنبه‌ی سیاسی هم داشت و او دوست داشت این موضوع را مرتبآ تکرار نماید هرچند که مصداق نداشته باشد و چنین استدلال می‌کرد: من تقریبآ صد سال سن دارم، و در طول این مدت خیلی چیزها را دیده‌ام که تغییر و تحول یافته‌اند، حتی جای ستاره‌ها در آسمان، اما هنوز چیزی را ندیده‌ام که در این کشور تغییر بکند. در این‌جا آن‌ها قانون اساسی جدید نوشته‌اند، قوانین جدید تدوین کرده‌اند، هر سه ماه یک بار جنگ داخلی جدیدی را به راه انداخته‌اند، اما ما هنوز در عصر استعمار به سر می‌بریم.

فلورنتینو آریزا در جذبه‌ی یک هوس آنی، قوطی رنگ قرمز دم دستش را گشود؛ انگشت اشاره‌ی خود را در رنگ فرو برد و روی شرمگاه زن زیبا شکل یک پیکان را کشید، که نوکش رو به پایین بود و روی شکم زن نیز این جمله را نوشت: «این پیشی ملوس مال من است.» همان شب، اُلیمپیا زوله‌تا بدون این‌که آن نوشته‌ها را به یاد داشته باشد، در برابر چشمان شوهرش لخت شد. شوهر او به روی خود نیاورد و کلمه‌ای حرف نزد. به طرف دست‌شویی رفت و تیغ ریش‌تراشی را آورد و در حالی که زن مشغول پوشیدن لباس شب بود، سر او را گوش تا گوش برید.

«سختی زندگی کردن در جامعه، چیره شدن بر دلهره‌هاست و سختی زندگی زناشویی، پیروز شدن بر یکنواختی و ملال است.»

«سختی زندگی کردن در جامعه، چیره شدن بر دلهره‌هاست و سختی زندگی زناشویی، پیروز شدن بر یکنواختی و ملال است.»

طی هفت سال آینده، فلورنتینو به خود اجازه می‌داد نزد او برود و مطمئن باشد خطر این که کاپیتان، آن دو را غافل‌گیر کند، وجود ندارد؛ زیرا او از آن دسته دریانوردانی بود که هر موقع به بندر می‌رسید، حتی اگر نیمه‌های شب بود، با سوت کشتی خود، آمدنش را خبر می‌داد؛ سه تا سوت پیاپی و بلند به خاطر همسر و فرزندانش و دو سوت کوتاه هم برای خبر دادن به معشوقه‌اش.

تنها چیزی که بدتر از بیماری است، بدنامی است.

او هنوز هم جوان‌تر و خام‌تر از آن بود که بداند، قلب آدمی خاطرات تلخ را می‌زداید و نیکی را درشت‌نمایی می‌کند. و چنین هست که ما می‌توانیم ناراحتی‌های گذشته را تاب بیاوریم و به دست فراموشی بسپاریم.

اگر او آن شخصی نبود که بود، به عبارت دیگر، اگر یک مسیحی معتقد قدیمی نبود، شاید با عقیده‌ی جرمیا دو سنت آمور موافق می‌شد که گفته بود، «پیری یک مرحله‌ی شرم‌آور از عمر آدمی است که باید تا دیر نشده است، به آن خاتمه داد.»

این اولین بار است که جرأت کرده است یک راست به چهره‌ی مرگ نگاه بکند و مرگ هم به صورت او نگریسته است. این ترس از مرگ نبود؛ هرگز! نه، بلکه این هراسی بود که سال‌ها در درون وی جای داشت و با او به سر می‌برد. شبحی بود که بر روی شبح خودش سایه افکنده بود؛ هرموقع که شب‌ها در اثر دیدن کابوس، با تنی لرزان بیدار می‌شد، درمی‌یافت که مرگ فقط یک احتمال دائمی نیست، آن‌گونه که او همیشه برداشت کرده بود؛ بلکه یک واقعیت دم دست است.

عقل موقعی به سراغ آدمی می‌آید که دیگر هیچ کار مفیدی نمی‌تواند انجام بدهد.

عقل موقعی به سراغ آدمی می‌آید که دیگر هیچ کار مفیدی نمی‌تواند انجام بدهد.