بریده‌هایی از کتاب عشق سال‌های وبا

هنگامی که سرش را بلند کرد و چشمان زن را لب‌ریز اشک دید؛ به وی گفت که به خاطر دلش بگرید و هیچ هم احساس شرمندگی نکند؛ زیرا هیچ‌چیزی به اندازه‌ی گریستن، غم و اندوه آدمی را از بین نمی‌برد؛

شاید هم به این دلیل این همه کار می‌کند که چندان فکر نکند.

سرانجام این را فهمید که، می‌توانی با زنی دوست باشی، بی‌آن‌که با او همخوابه شوی.

او عقیده داشت که وقتی زنی پاسخ نه می‌دهد، منتظر اصرار طرف می‌ماند، تا آن‌گاه تصمیم نهایی خود را بگیرد.

در آن هنگام بود که فهمید وقتی مردی روبه پیر شدن نهاده باشد، به پدر خود شبیه می‌شود.

«تنها دردی که ممکن است، در زمان مردنم داشته باشم، این است که مرگ من از درد عشق نباشد.»

«در دنیا هیچ فردی داناتر، هیچ سنگ‌تراشی سرسخت‌تر و هیچ مدیری تواناتر و کاری‌تر از یک شاعر وجود ندارد.»

عشق تنها نازنینی است که از آن خوشم می‌آید.

نه، من ثروتمند نیستم؛ بلکه فقیری پول‌دار هستم. این دو تا با هم فرق دارند.

انسان‌ها یک بار، آن هم در روزی که مادرانشان آن‌ها را به دنیا می‌آورند، زاده نمی‌شوند؛ بلکه زندگی مجبورشان می‌کند تا بارها و بارها خودشان را از نو بزایند

اما عمو خود را با این باور آرام و قانع کرد که انسان‌ها یک بار، آن هم در روزی که مادرانشان آن‌ها را به دنیا می‌آورند، زاده نمی‌شوند؛ بلکه زندگی مجبورشان می‌کند تا بارها و بارها خودشان را از نو بزایند.

به خواندن رمان‌هایی می‌پرداخت که پس از بارها خواندن، باز هم از خواندن آن‌ها لذت می‌برد.

بردمید. به نظرش می‌آمد که کشتی مانند جانوری کوه‌پیکر است که بر روی آب‌های رودخانه به پیش می‌خزد.

او از نظر قیافه، کریه و کسل کننده است؛ اما سرتاپا شور عشق دارد!

علاوه بر آن، به عشق کیهانی باور داشت و فکر می‌کرد که هر اتفاقی برای عشق روی بدهد، بر تمام عشق‌های دنیا تأثیر می‌گذارد.

از همان زمان بود که به سیگار کشیدن اعتیاد پیدا کرد؛ هرچند که همواره آن را از دیگران پنهان می‌کرد، حتی بعد از ازدواج، از شوهرش و فرزندانش. آن هم نه تنها به این دلیل که سیگار کشیدن را برای خانم‌ها کار ناشایستی می‌دانستند، بلکه به این دلیل که او از سیگار کشیدن پنهانی بیش‌تر لذت می‌برد.

تا آن زمان، دکتر جوونال اوربینو و خانواده‌اش عقیده داشتند که مرگ یک بدبیاری است که برای دیگران رخ می‌دهد؛ برای پدر دیگران، برای مادر دیگران، برای خواهران و برادران دیگران، شوهران و زنان دیگران، اما نه برای این‌ها.

چنین بود وضعیت آن‌ها که عمر خود را با فخرفروشی و افتخار به نیاکانشان سپری می‌کردند و به قابلیت‌های شهرشان می‌بالیدند، ارزش آثار باستانی آن‌جا را به رخ می‌کشیدند، به فداکاری‌های قهرمانان ملی خود افتخار می‌کردند، زیبایی آن را می‌ستودند، اما برای دیدن فرسودگی آن‌جا در گذر قرون و اعصار، چشمانی بینا نداشتند. دکتر اوربینو، برخلاف آن‌ها شهرش را دوست داشت تا با چشمان حقیقت‌بین حقایق پیدا و پنهانش را ببیند.

روحیه‌ی تازه‌ی او، شور و شیدایی‌اش در پذیرش مسؤولیت اجتماعی، خلق و خوی متین او در سرزمین آدم‌هایی که اهل پذیرش شوخی‌های خرکی بودند. هر چیزی که پاک‌دامنی و درست‌کاری او را کمال می‌بخشید، نفرت همکاران او را فراهم می‌کرد و ریشخند همکاران جوان‌ترش را به همراه می‌آورد.

او کوشید، آخرین یافته‌ها و نظریات پزشکی را در بیمارستان مایزریکوردیا به مرحله‌ی اجرا بگذارد؛ اما این کار، به آسانی آن‌چه که او با شوق و ذوق جوانی‌اش می‌اندیشید، نبود؛ زیرا فسیل‌های وزارت بهداشت و درمان، با آن روش‌های قدیمی‌اش با سماجت به خرافات اجدادی چسبیده بودند.