بریده‌هایی از کتاب عشق سال‌های وبا

بعد از سال‌ها، هر دوی آن‌ها از راه‌های مختلف خودشان به یک نتیجه‌ی معقول رسیدند و آن این بود که؛ نمی‌توانستند از طریق دیگری با هم همزیستی بکنند، یا ممکن نبود از طریق دیگری همدیگر را دوست بدارند و در دنیا هیچ چیز دشوارتر از عشق نیست.

هر روز با اولین جرعه از قهوه‌اش یا با اولین قاشق از سوپش، هوارش که دیگر در آن خانه کسی را نمی‌ترساند به آسمان می‌رفت و با گفتن: وقتی این خانه را رها کردم و رفتم، آن وقت همه‌ی شما خواهید فهمید که من دیگر از سوختن دهانم خسته شده‌ام.

لذیذترین و اشتها آورترین غذاها را روزی درست می‌کنید که من، به دلیل خوردن مسهل، نمی‌توانم از آن‌ها بخورم.

در تاریکی سحرگاه، اگر به هنگام لباس پوشیدن یکی از دکمه‌هایش کنده می‌شد، فرمینا دازا صدای او را می‌شنید که می‌گفت: یک مرد باید دو تا زن داشته باشد، یکی برای دوست داشتن و دیگری برای دوختن دگمه‌هایش.

او در حال و هوای درون خانه، می‌توانست به آسانی توهم آفرینی کند. یک روز، مقداری از چایی درون فنجانش را نوشید، آن را پس زد و گفت: طعم پنجره می‌دهد. هم فرمینا دازا و هم پیشخدمت‌ها هاج و واج ماندند؛ زیرا تا آن هنگام کسی نشنیده بود که پنجره را برای نوشیدن دم کرده باشند. اما وقتی خود آن‌ها، از آن چایی نوشیدند، فهمیدند که به راستی طعم پنجره می‌دهد.

فرمینا دازا او را سرزنش نمی‌کرد؛ بلکه زندگی را به باد سرزنش می‌گرفت؛ زندگی‌ای که در آن، دکتر سر دسته‌ی سنگدلی بود. این مرد، با کوچک‌ترین بهانه‌ای، بشقابش را کنار می‌زد و می‌گفت: این غذا با عشق پخته نشده است.

او به شیوه‌ی خویش، پاسخ درستی می‌داد؛ زیرا کسی باور نمی‌کرد که از او خوش روتر مردی در جهان باشد. اما وقتی زمان خوردن فرا می‌رسید، آن غذا نمی‌بایست چیزی غیر از آنی می‌بود، که او می‌خواست؛ آن هم بدون هیچ کم و کاستی. یعنی گوشت نباید مزه‌ی گوشت می‌داد؛ ماهی نباید بوی ماهی می‌داد؛ گوشت خوک نباید مزه‌ی علف می‌داد و گوشت مرغ هم نباید مزه‌ی پرهایش را می‌داد.

اینک فرمینا دازا می‌دانست که برخلاف زندگی اجتماعی، زندگی خصوصی ملون و غیرقابل پیش‌بینی است.

خداوند بی‌گمان راز و نیازهای کسی را شنیده بود؛

شوهری داشت که حتی اگر دوباره می‌خواست شوهری برگزیند، بر تمام مردان دنیا ترجیحش می‌داد

همین هفته‌ی گذشته بود که او به ناگهان زن و شوهری را دید که در اثر نامه‌های او با هم ازدواج کرده بودند و او نتوانست فرزند بزرگ آن‌ها را، که فرزند خوانده‌ی وی به شمار می‌آمد، بشناسد. و با گفتن: «خاک بر سرمن! ببین چه مردی شده است!» حیرت خود را نشان داد.

تا آن زمان چنان رفتار کرده بود که انگار زمان برای او پابرجا و ماندگار شده است و تنها برای دیگران سپری می‌شود.

حال در یکی از یکشنبه‌های ماه دسامبر، زمانی که بوته‌های گل رز، قیچی باغبانی را خسته کرده بودند، او پرستوهای روی سیم‌های برق را که به تازگی کشیده شده بودند، دید و ناگهان فهمید که چقدر از زمان مرگ مادرش، چه قدر از قتل اُلیمپیا زوله، چه روزهای بی‌شماری از آن بعدازظهر دوردست ماه دسامبر که فرمینا دازا نامه‌ای به وی نوشته و در آن گفته بود: بلی، او را برای همیشه دوست خواهد داشت، گذشته است.

«سختی زندگی کردن در جامعه، چیره شدن بر دلهره‌هاست و سختی زندگی زناشویی، پیروز شدن بر یکنواختی و ملال است.»

اما غیر از آن مواقع نادر، همیشه یکی از آن‌ها در مواقع به رختخواب رفتن، خسته‌تر از دیگری بود. فرمینا دازا اغلب در حمام، وقت خود را بیهوده تلف می‌کرد. در آن‌جا، سیگار خود را لای کاغذ معطری می‌پیچید، آن را در تنهایی می‌کشید و به عادت خود انزالی سابق خود برمی‌گشت که در زمان دختر و آزاد بودن در خانه‌ی خودشان به آن می‌پرداخت؛ یعنی معشوقه‌ی بدن خودش می‌شد.

اشکال ازدواج در این است که هر شب بعد از عشقبازی خاتمه می‌یابد و بعد، صبح فردایش قبل از صبحانه دوباره از سرگرفته بشود.

و می‌گفت که، عشق، گذشته از همه‌ی خوبی‌هایش نعمتی خدادادی است و می‌افزود: یا انسان با این نعمت خدادای زاده می‌شود و یا راز و رمزش را هرگز نمی‌فهمد.

فهمیده بودند که او نه در مقابل عشق، بلکه در برابر زنان مصونیت دارد.

ترنسیتو آریزا با این اندیشه مُرد که، پسری که در اثر عشق پدید آورده و با عشق پرورش داده است، بعد از بدشانسی در اولین عشق دوران جوانی‌اش، اکنون در مقابل عشق مصونیت یافته است.

زیرا هیچ‌چیزی به اندازه‌ی گریستن، غم و اندوه آدمی را از بین نمی‌برد؛