بریده‌هایی از کتاب کوری

پیش از انجام دادن هر کاری باید پیآمدهای آن را هم در نظر بگیریم، نخست نتیجه فوری، سپس احتمالی، آنگاه ارزیابی کار

در اینجا زمان حاکم است. باید صبر کنید تا معلوم شود. حریف قمار ما که در آن سوی میز نشسته، زمان است. همه برگهای برنده را هم در اختیار دارد. باید برگهای برنده را بخوانیم. برگهای برنده زندگی را.

شاید بیماری انسانها متفاوت باشد، ولی آنچه واقعاً ما را می‌کشد، کوری است.

چون احساس ما که با آن بزرگ شده‌ایم، به بینایی ارتباط دارد.

پاسخها معمولاً زمانی که انسان به آنها نیاز دارد، گم می‌شوند و باید منتظر گذشت زمان ماند تا پیدا شوند.

. هرکس تصور می‌کند به تنهایی بخت بیشتری برای زنده ماندن دارد و در آن هنگام، حاضر نمی‌شود آنچه را به دست می‌آورد، با سایر افراد تقسیم کند، بلکه همه را برای خود برمی‌دارد و به کسی نمی‌دهد.

نخستین مرد کور گفت: ــ فکر می‌کنم هنوز دولتی داریم. ــ مطمئن نیستم، ولی اگر هم داشته باشیم، دولت کورهایی است که می‌خواهند بر کورهای دیگر حکومت کنند.

انتقام اگر عادلانه باشد، کاملاً انسانی است.

کورهایی که می‌توانند ببینند، ولی نمی‌بینند.

چشم تنها عضو بدن است که می‌توان روح را از طریق آن دید.

وحشت، موجب کوری می‌شود.

شاید در دنیای کورها، ارزش واقعی زیبایی آشکار شود!

معمولاً حقیقت را در لفافه دروغ پنهان می‌کنند تا نتیجه دلخواه را بگیرند.

همیشه در زندگی لحظاتی پیش می‌آید که انسان چاره‌ای جز خطر کردن ندارد:

از قدیم گفته‌اند شمعی که راه را روشن می‌کند نور بیشتری دارد.

لحظاتی بعد گفت: ــ نمی‌دانم چگونه از تو سپاسگزاری کنم. مرد پاسخ داد: ــ به خودت زحمت نده. امروز نوبت تو بود، شاید فردا نوبت من بشود. ‌معلوم نیست تقدیر برای ما چه می‌خواهد.

پوشاندن بدن کثیف با لباس تمیز، بهتر از پوشاندن بدن تمیز با لباس کثیف است.

یک پزشک، با چند انسان برابر است.

انسان با گذشت زمان و تکامل اجتماعی و تبدیل زیستی، عذاب وجدان را با رنگ خون و اشک شور چشم نشان ‌داد و چون آن را کافی ندانست، چشم را به آینه‌ای به سوی درون تبدیل کرد تا آنچه را در دل دارد و به زبان انکار می‌کند، بدون هراس، بازتاب دهد.

همه ما لحظاتی درمانده می‌شویم و گریه می‌کنیم. گریه نوعی رهایی از درماندگی است. اگر گریه نباشد، شاید بمیریم.