بریده‌هایی از کتاب کوری

برای نخستین بار از خود پرسید آیا دلیلی مناسب برای زنده ماندن دارد؟ پاسخ درستی نیافت. بله، پاسخها معمولاً زمانی که انسان به آنها نیاز دارد، گم می‌شوند و باید منتظر گذشت زمان ماند تا پیدا شوند.

این دنیا و آن دنیا دیگر تفاوتی ندارد.

ترس ما را کور کرده و همین ترس ما را کور نگه‌می‌دارد!

زنی که به گونه‌ای خستگی‌ناپذیر می‌کوشید به همگان یادآوری کند که اگر نمی‌توان زندگی کاملاً انسانی داشت، باید از همه توان استفاده کرد تا زندگی کاملاً حیوانی نشود

به اندازه‌ای از دنیا دور شده‌ایم که دیگر نمی‌دانیم کیستیم. حتی نام خود را از یاد برده‌ایم. راستی نام برای چه می‌خواهیم؟ هیچ سگی، همنوع خود را به اسم نمی‌شناسد، بلکه آن را از طریق بوییدن یا پارس کردن، احساس می‌کند و این یکی هم سایر سگها را به همین ترتیب می‌شناسد. ما هم نژادی همانند سگ شده‌ایم. صدای پارس کردن و حرفهای یکدیگر را می‌شناسیم و دیگر رنگ پوست، چهره، رنگ چشم و مو و سایر امور ظاهری اهمیتی ندارد، گویی هرگز وجود نداشته است. من هنوز می‌توانم ببینم، ولی تا چه زمانی باید ادامه بدهم؟»

شاید در دنیای کورها، ارزش واقعی زیبایی آشکار شود!

دختری که عینک آفتابی داشت پرسید: ــ آیا سرانجام برخواهد خاست؟ همسر پزشک گفت: ــ نه، کسانی که هنوز زنده هستند، بیشتر نیاز به برخاستن دارند، ولی برنمی‌خیزند. پزشک گفت: ــ ما نیمه مرده هستیم. همسر پزشک گفت: ــ نیمه‌جان هم هستیم.

دختری که عینک آفتابی داشت گفت: ــ کسی نمی‌داند پدر و مادرم میان این اجساد هستند یا نه. شاید از کنار آنها می‌گذرم و نمی‌بینم. همسر پزشک گفت: ــ گذشتن از کنار اجساد و ندیدن آنها، رویدادی دیرینه است.

کسانی که دستور می‌دهند و کسانی که اطاعت می‌کند، همه کور هستند.

به اندازه‌ای از دنیا دور شده‌ایم که دیگر نمی‌دانیم کیستیم. حتی نام خود را از یاد برده‌ایم. راستی نام برای چه می‌خواهیم؟ هیچ سگی، همنوع خود را به اسم نمی‌شناسد

اگر دوباره بینایی خود را به دست بیاورم، با دقت در چشم مردم نگاه می‌کنم، درست مثل اینکه بخواهم در روح آنها بنگرم.

ما جاودانه نیستیم و از مرگ نمی‌توانیم بگریزیم، ولی دست‌کم می‌توانیم کور نباشیم و کور از دنیا نرویم

شاید در دنیای کورها، ارزش واقعی زیبایی آشکار شود!

هرچند بخت و اقبال موجب نمی‌شود انسان دزد شود، ولی به دزد شدن او کمک زیادی می‌کند، زیرا سرشت دزد به دنبال فرصت می‌گردد.

پیش از انجام دادن هر کاری باید پیآمدهای آن را هم در نظر بگیریم، نخست نتیجه فوری، سپس احتمالی، آنگاه ارزیابی کار، و سرانجام رسیدگی نتایج قابل تصور. هیچ وقت نباید فراتر از مرحله‌ای برویم که افکارمان ما را منع می‌کنند.

زمانی که بیماری واگیردار به جایی می‌رود، دیگر کسی مقصر نیست و همگان قربانی به حساب می‌آیند.

همسر نخستین مرد کور گفت: ــ من خواب شما را ندیده‌ام، ولی می‌دانم زیبا هستید. ــ همین نظریه نشان می‌دهد که کوری، بخت و اقبال بزرگی برای افراد زشت است.

واکنش همسر پزشک که خیلی زود متوجه شد چه خطایی از او سر زده است، تنها قول دادن به خودش بود که بیشتر محتاط باشد، همچون افراد بیناها راه برود، ولی همچون افراد کور حرف بزند.

ــ زمان حال، بدون آینده بیهوده است! شاید انسان بدون چشم دوام بیاورد، ولی دیگر انسان نیست. دلیل این امر، آشکار است. کدام‌یک از ما خود را همان انسان پیشین می‌داند؟

همسر پزشک نیز شوهر خود را اشکریزان در آغوش گرفت، گویی تازه یکدیگر را پیدا کرده‌اند. فاجعه چنین است.