بریده‌هایی از کتاب کوری

امروز نوبت تو بود، شاید فردا نوبت من بشود. ‌معلوم نیست تقدیر برای ما چه می‌خواهد.

شاید در دنیای کورها، ارزش واقعی زیبایی آشکار شود!

آه! کثافت! اینکه زندگی نشد!

همیشه در زندگی لحظاتی پیش می‌آید که انسان چاره‌ای جز خطر کردن ندارد

کارهای بد هم از کارهای خوب، آسانتر است.

در اینجا از دنیای زیبای کودکان نابینا اثری نیست. ما در امپراتوری خشن و بی‌رحم کورها حضور داریم. اگر آنچه را مجبورم ببینم و حرف نزنم، ببینی، آرزو می‌کنی کور باقی بمانی. ــ قبول دارم و حرف تو را باور می‌کنم، ولی مرا ببخش. ــ نمی‌دانی چه زجری می‌کشم! ــ می‌دانم! می‌دانم. همه زندگی خود را با نگریستن در چشم سایر افراد گذرانده‌ام. چشم تنها عضو بدن است که می‌توان روح را از طریق آن دید.

زنی که گفته بود هرجا بروید من هم می‌آیم، گفت: ــ من هم حاضرم!

اگر نمی‌توان زندگی کاملاً انسانی داشت، باید از همه توان استفاده کرد تا زندگی کاملاً حیوانی نشود.

ــ بد نیستم... سپاسگزارم. آشکار بود که تلفنچی پرسیده است: ــ آقای دکتر، حال شما چطور است؟ پاسخ «بد نیستم» را معمولاً زمانی که نخواهیم تمارض کنیم، به عنوان عادت بر زبان می‌آوریم. حتی اگر از شدت بیماری و ضعف، در حال مردن باشیم، هرگاه حال ما را می‌پرسند، می‌گوییم بد نیستیم. این کار، حفظ آبرو تام دارد و تنها در نسل بشر مشاهده می‌شود.

قطرات اشک در چشمان کور او درخشید و برای نخستین بار از خود پرسید آیا دلیلی مناسب برای زنده ماندن دارد؟ پاسخ درستی نیافت. بله، پاسخها معمولاً زمانی که انسان به آنها نیاز دارد، گم می‌شوند و باید منتظر گذشت زمان ماند تا پیدا شوند.

اگر نمی‌توان زندگی کاملاً انسانی داشت، باید از همه توان استفاده کرد تا زندگی کاملاً حیوانی نشود.

ــ چرا ما کور شدیم؟ ــ نمی‌دانم. شاید روزی بفهمیم. ــ می‌خواهی بگویم چه فکری می‌کنم؟ ــ نه، بگو. ــ فکر نمی‌کنم ما کور شدیم. ما کور هستیم، کوری که می‌بیند. کورهایی که می‌توانند ببینند، ولی نمی‌بینند.

چشم تنها عضو بدن است که می‌توان روح را از طریق آن دید.

اگر دوباره بینایی خود را به دست بیاورم، با دقت در چشم مردم نگاه می‌کنم، درست مثل اینکه بخواهم در روح آنها بنگرم.

گریه نوعی رهایی از درماندگی است. اگر گریه نباشد، شاید بمیریم.

همه ما لحظاتی درمانده می‌شویم و گریه می‌کنیم. گریه نوعی رهایی از درماندگی است. اگر گریه نباشد، شاید بمیریم.

همه ما لحظاتی درمانده می‌شویم و گریه می‌کنیم. گریه نوعی رهایی از درماندگی است. اگر گریه نباشد، شاید بمیریم.

انسان با گذشت زمان و تکامل اجتماعی و تبدیل زیستی، عذاب وجدان را با رنگ خون و اشک شور چشم نشان داد و چون آن را کافی ندانست، چشم را به آینه‌ای به سوی درون تبدیل کرد تا آنچه را در دل دارد و به زبان انکار می‌کند، بدون هراس، بازتاب دهد.

سگها نه زن هستند نه مرد. آنها سگ هستند و ارزش زیادی هم دارند!

چشم تنها عضو بدن است که می‌توان روح را از طریق آن دید.